Waves

Waves, Keo (VIXX); angst, au

A/N: Tym razem Vixxy. Ostatnio mam na nich parcie, a że to moja najukochańsza para z tego zespołu to… czemu nie? Oneshot jest inspirowany teledyskiem, bo jak tylko go zobaczyłam, to wiedziałam o czym będzie <klik>. Mam nadzieję, że Wam się spodoba, miśki.

 

Wzburzona woda obijała się o brzegi, rozbryzgując się na wszystkie strony. On leżał na ostrej powierzchni, czuł zimną wodę, ale nie miał siły, a nawet chęci aby się podnieść. Woda wchłaniała się w jego zmarznięte ciało, jakby był gąbką.
 

— Wiesz, że nie o to mi chodziło? — zapytał się Ken lekko muskając ramię starszego palcem.

— Nie siedzę w twojej głowie, Jaehwan — odparł Leo, bardziej wciskając się w fotel.

— Noo weź! — Ken wrzasnął. — Chodziło mi, że lubię wodę i chętnie się bym z tobą nad morze wybrał, ale widzę, że nie jesteś chętny.

Lee Jaehwan był zakochany po uszy w swoim starszym przyjacielu, ale ten nawet tego nie zauważał. Może to i lepiej.

Jung Taekwoon był zimny i chyba nie lubił homoseksualistów.

Woda znów uderzyła brutalnie wywołując go ze swoich wspomnień. Jego zesztywniało ciało zaczęło drżeć z zimna, ale był pewien, że nikt mu już nie pomoże. Za długo leżał w lodowatej wodzie, za długo czekał. Ale nawet ból jaki wywoływała woda z każdym atakiem na jego ciało, nic nie zagłuszyło bólu serca.

Ken objął ramionami swoje podkulone nogi i zapatrzył się na lekko falującą wodę przez okno swojego pokoju. Białe firanki lekko podrygiwały na wietrze, a ciepły podmuch przyjemnie drażnił jego skórę.

Jaehwan postawił bose stopy na podłodze i ruszył na balkon. Owinął palce na barierce i podniósł wzrok na bezchmurne niebo. Gwiazdy mieniły się na własnej powierzchni, idealnie współgrając z granatowym niebem.

Lubił samotność, ale to wszystko zaczynało się robić niebezpieczne dla niego samego.

Żałował, że kiedykolwiek poznał Takwoona.

I znów zimna woda.

Jego ubranie zostało całkowicie przemoknięte, a on robił się siny. Nie czuł palców, usta drżały od nadmiernego zimna, a zęby brzękały, ale ten odgłos niknął w morskich falach. Tak samo jak jego życie.

— Nienawidzę cię! — z jego oczu popłynęły łzy. Pierwsze jakie u siebie widział, i pierwsze, które miały zostać wylane. — Nienawidzę cię, nienawidzę, nienawidzę — powtarzał histerycznie.

Odtrącił jego rękę i odsunął. Bolało jak cholera, wiedział, że tak będzie. Nie mógł się spodziewać się czegoś innego. Bo Ken tylko mógł marzyć, śnić i cieszyć się nikłym dotykiem, którego zawsze nie było wiele.

Z jego oczu popłynęły kolejne łzy, ale tym razem wybiegł z jego pokoju. Kiedy był w połowie drogi wpadł na swojego najlepszego przyjaciela -  Hakyeona.

— Ken? Co jest?

Chłopak nie odpowiedział, tylko chlipnął głośniej. N objął go ramieniem, po czym szepnął do siebie wszystkie przekleństwa jakie nasunęły mu się na język.

— Już nie rycz — powiedział miękko. — Nie jest ciebie wart, znajdziesz sobie lepszego, rozumiesz? Będziesz ryczał z powodu tego palanta? Weź ogarnij — Hakyeon szturchnął go lekko. — Przecież nie jesteś takim typem faceta.

Jaehwan nie odpowiedział. Starał się uśmiechnąć, ale nic z tego nie wyszło. Pociągnął jednak nosem, aby pokazać przyjacielowi, że już dobrze.

— Dobry chłopiec. Idź się prześpij i zapanuj nad swoim płaczem. Już niewiele zostało czasu, więc niedługo wracamy do domu, tak?

— Dzięki, hyung — odezwał się Ken — ale muszę iść. Idź do Raviego, dam sobie radę. Poza tym sprawdź jak tam u chłopców.

N pokiwał głową i pogłaskał go jeszcze po puszystych włosach. N zawsze zachowywał się jak ojciec, dlatego Ken tan bardzo sobie go cenił. Za jego łagodny uśmiech i matczyne gesty.

 Starszy uśmiechnął się jeszcze raz, nawet nie wiedząc, że to jest już ostatni uśmiech skierowany do jego osoby.

Nikt nie potrafi przewidzieć przyszłości.

Fale uderzyły w skały. Głośny szum i jęki jaka tworzyła woda, już nie docierały do martwego ciała na brzegu. Jedynie czekoladowe włosy lekko falowały, białe dłonie były po części zanurzone w lodowatej cieczy, a letnie ubrania były przesiąknięte wodą,

Ken nie oddychał.

— Kocham cię, Leo.

N zacisnął pięści i ze łzami w oczach odwrócił się w stroję mężczyzny.

— Ty pieprzony egoisto! — krzyknął. — Wyznał ci tą cholerną miłość, wyznał, a ty zdeptałeś jego uczucia jak jakiegoś karalucha! Wiesz jaki on był! Ty..ty…!

Z tej bezradności łzy same wypłynęły, a jego ramiona zaczęły drżeć. Został przytulony przez najmłodszego, który tylko pokręcił głową i zabrał najstarszego z pomieszczenia. Zaraz za nimi wychodzili pozostali dwaj, zostawiając Leo z własnymi uczuciami. I poczuciem winy.

Tak, był kretynem.

Ken siedział na piasku przepierając pasek pomiędzy swoimi sowimi długimi palcami. Leo patrzył na niego i powstrzymywał uśmiech. Ten chłopak był jednym z ludzi, którzy go nie wkurzali i jednym do którego coś poczuł. To nie była miłość, ale coś innego.

Ken wstał i uśmiechając się przeszedł koło niego.

Był głupi, że tak go zostawił. Że tak go potraktował, że go odrzucił. Mógł teraz siebie wyzywać, mógł się obwiniać za to wszystko, ale to nie sprawi, że… Jeahwan wróci do życia. Nawet teraz jeśli by krzyczał i płakał, to nic nie da. Sam sobie był winny.

Był głupi.

Ken zacisnął usta, po czym spojrzał na niego wielkimi oczami. Leo wiedział, że czymś się denerwuje. W końcu młodszy chłopak przygryzł dolną wargę i spojrzał w jego oczy.

— Kocham cię, Leo — powiedział na jednym wydechu i cicho.

Wiatr zawiał mocniej rozwiewając jego czekoladowe kosmyki włosów. Takwoon zamarł, a Ken przymknął swoje powieki. Nie chciał, żeby widział jego łzy. Był taki beznadziejny, nie dorastał mu nawet do pięt.

— Jeahwan, to… to trochę dziwne, nie uważasz? — zapytał, a po paru sekundach chciał sobie przywalić w twarz.

Ken nie odpowiedział. Zagryzł policzek od środka i spuścił głowę. Jego oczy były pełne łez, a gdyby spojrzał w tęczówki, które tak kochał, zapewne by się rozpłakał.

— Przemyślę to, okej?

Jaehwan poczuł jak jego serce zostaje wyrwane z jego klatki piersiowej. Leo stał z boku sail rozmawiając i śmiejąc się w towarzystwie jakieś młodej i bardzo ładnej kobiety. Ken czuł się jak ostatni idiota.

Ken stał na ostrej sakle, czerpiąc przyjemność z tej chwili. Tak, samotność koiła jego nerwy i szargane serce. Nie chciał się zabijać, o nie. Jego policzki były lepkie od zaschniętych łez, ale nie robił nic, aby je zatrzeć. W pewnym momencie jego noga ześlizgnęła się z mokrej skały, a on wydał z siebie krótki pisk, po czym wpadł do wody. Fale przyjęły jego ciało skromnie, ale uroczyście.

— Nienawidzę cię, nawet nie wiesz jak bardzo — powiedział N.