Kolor twoich oczu - kolor piąty;

„Wielu ludzi wkracza w nasze życie zupełnie przypadkowo. Niektórzy pojawiają się na kilka dni, inni niekiedy nawet tylko na kilka godzin. Nieliczni pozostają z nami na zawsze.” — Janusz Leon Wiśniewski

«»

Po wyjściu chłopaka, wręcz zatonąłem w swoim fotelu, analizując spotkanie.

Było mi dziwnie i nie mogłem porzucić uczucia tego, że Baekhyun jest bardzo skrzywdzony i miałem wrażenie, że jego uczucia są w złym stanie. Mogłem nawet stwierdzić, że jest bardziej poszkodowany niż na samym początku mi się to wydawało.

Baekhyun… Rozsiewał bardzo negatywną aurę, ale w sam w sobie nie był zły, to było pewne. Jednak poznawszy skrawek jego historii śmiem twierdzić, że nie wpadł w uzależnienie, bo mu się to spodobało – wręcz przeciwnie. Miałem wrażenie, że w narkotykach znalazł wiernych przyjaciół, którzy zawsze mu pomogli. Wpadł z deszczu pod rynnę i zamiast wzbić się w górę, spadł głębiej. Teraz jestem ja, który musi mu pomóc i zamierzałem zrobić wszystko, by ten młody chłopak uśmiechnął się, a jego twarz przykrył rumieniec.

Zostawiłem wszystko na biurku – tak jak wspomniałem, zrobię porządek jutro rano. Kiedy wychodziłem światło paliło się tylko przy recepcji, gdzie siedziała starsza kobieta i segregowała wszystkie zapisy. Ludzi przybywało i nasze gabinety codziennie były otwarte, jedynie w soboty i niedziele nie przyjmowaliśmy. W sumie lepiej, my też potrzebowaliśmy odpoczynku na zregenerowanie sił i obmyśleniu sposobu, by pomóc wszystkim pacjentom.

Skinąłem głową w stronę kobiety, po czym wyszedłem na zimne powietrze, które robiło się coraz chłodniejsze. Zima tego roku zapowiadała się równie brzydka co pięć lat temu i zacząłem się zastanawiać co tym razem los mi zgotuje. Jakby nie patrzeć zawsze się szykowałem na najgorsze; po śmierci mojej żony na rozpoczęcie nowego roku prosiłem o cud, by załatać w sercu olbrzymią pustkę.

Nie zrozumcie mnie źle, naprawdę starałem się wszystko poukładać w swoim życiu, jednak poczucia pustki nie mogłem się pozbyć.  Nie mogłem do tej pory się pozbierać po utracie najbliższej mi osoby i w dodatku nienarodzonego dziecka. Nadal się czułem tak, jakby dryfował na jakieś brudnej wodzie, która nie pozwalała mi się wynurzyć na powierzchnię. Wręcz błagałem Boga o to, by poczuć upragniony spokój, by choć na chwilę porzucić myśl o tym, że zostałem sam w ułamku sekundy. Chciałem mieć osobę, która będzie czekała na mnie w domu, albo zadzwoni i spyta się co chcę na obiad. Brakowało mi Minyun, brakowało mi również jej uśmiechu i jej poczucia humoru. Ciężko było odzwyczaić się od obecności drugiej osoby i jeszcze ciężej było sobie uświadomić, że już jej nie będzie, bo nawet na samym początku miałem taki okres, że myślałem, że to wszystko to jeden wielki koszmar z którego się obudzę i znów będę szczęśliwy.  

Kiedy dotarłem do mieszkania, zachciało mi się płakać. Autentycznie. Sam już nie wiedziałem z jakiego powodu; to, że czułem ogromny ciężar samotności czy nadal gdzieś w mojej podświadomości nie mogłem do siebie dojść? Nie wiem. Pomagałem ludziom, ale sam sobie nie umiałem. Nie jestem dla siebie lekarstwem, chociaż naprawdę chciałbym.

Przez chwilę zostałem na klatce, by pogłaskać bezdomnego kota, któremu przyniosłem legowisko. W sumie nie wiem czemu go nie wziąłem jeszcze, wydawało mi się, że tu mu lepiej, bo każdy mu coś przynosił: a to mleko, a to jakieś inne pożywienie dla kotów. Wiem, że na razie miał jako taki dom i to było najważniejsze.

Później wspiąłem się na odpowiednie piętro, by zrobić szybki obiad i znów przerobić stertę papierów, które pozwolą wyciągnąć mi metodę na uratowanie ludzi.

Po śmierci Minyun zmieniłem mieszkanie na mniejsze i w innym miejscu, nie potrafiłem znieść myśli, że muszę mieszkać w mieszkaniu sam. Że w każdym kącie była moja żona i że wraz z nią kupiłem to mieszkanie. Dlatego sprzedałem je i zacząłem wynajmować na innym osiedlu.

Wieczorem znów wróciłem do Baekhyuna, który cały czas krążył mi po głowie. Jako jedyny dziś wywarł na mnie ogromne wrażenie. Nadal zastanawiałem się co skrywa pod swoją bladą twarzą i jaki ból musi czuć, jeżeli tak bardzo pragnął pomocy. Co musiał jeszcze przeżyć, by stoczył się na samo dno i teraz tak rozpaczliwie szukał jakiegoś haka, by stanąć na równie nogi?

Westchnąłem głęboko, przecierając twarz dłońmi. Na razie musiałem podjąć delikatne kroki, by go nie spłoszyć i by nie uciekł jak mała sarenka. Później łagodnie wyciągnąć z niego jego największe rany, by móc je zasklepić i całkowicie zagoić.  Pozostawało tylko pytanie czy Baekhyun da radę z siebie wszystko wyrzucić i czy nie zaboli to go bardziej. Jednak znów pojawiałem się ja – byłem od tego, by być przy nim w najtrudniejszych chwilach, kiedy nie miał nikogo. Będę musiał mu powiedzieć, że może na mnie liczyć w każdej chwili i może wpaść do mnie na zwykłą rozmowę.

«»

Czwartek minął szybko. Po pracy wstąpiłem do kwiaciarni, by kupić nowy bukiet piwonii. Na klatce znów pogłaskałem szarego kota i ponownie zakopałem się w papierach na następny dzień. Wszystko biegło w naturalnym rytmie i rutynie, która się wytworzyła.

Piątkowy poranek spędziłem na układaniu papierów na swoje miejsca, później przyjąłem pierwszą osobę, która była zapisana. Do południa czas minął mi bardzo szybko; nawet kawa nie była tak potrzebna, chociaż z przyzwyczajenia zalałem sobie kubek ciemnej cieszy. Dopiero po południu zacząłem odczuwać zmęczenie, jednak kawa się spisała i po jakimś czasie rozruszałem swoją senność.

Lora jak zwykle przyszła i chociaż szczerej niechęci, dokładnie jej wysłuchałem, ponarzekałem na jej niekompetentność (leków nadal nie chciała brać), odesłałem ją do domu.   

Zaraz po mojej byłej szwagierce wtoczył się Baekhyun, który nadal nie wyglądał najlepiej, co więcej z każdym naszym kolejnym spotkaniem miałem wrażenie, że się mi rozleci i nie będę mógł mu już pomóc.

— Witaj, Baekhyunie — odezwałem się pierwszy, a ten w odwecie skinął mi tylko głową, niepewnie wsuwając się na krzesło naprzeciw mnie. — Jak tam?

Uśmiechnąłem się do niego, a ten znów spuścił wzrok, zagryzając przy tym wargę. I znów – tu też miałem wrażenie, że pod naporem jego zębów delikatna skóra nie wytrzyma i pęknie.

— Wszystko w porządku — odpowiedział w końcu. Jego głos był ciszy i nadal niepewny. — Odważyłem się zadzwonić do brata — oznajmił.

Od razu stałem się czujniejszy, ale nie zmyłem z twarzy uśmiechu. Baekhyun miał się czuł w moim towarzystwie komfortowo i nic nie mogło tego zmienić.

— W taki razie pewnie masz dla mnie dobre wieści — powiedziałem radośnie.

Baekhyun skinął głową.

— Uciszył się, kiedy mnie usłyszał — miałem ochotę się zaśmiać. Wielkie streszczenie. Jestem więcej jak pewny, że ich rozmowa nie skończyła się prędko. — Był trochę zły, że nie odezwałem się do niego przez te lata, ale byłem zaskoczony, że przyjął mnie z powrotem.

Uśmiechnąłem się znów, mając szczerą ochotę zmierzyć mu włosy.

— Oczywiście, że cię przyjął i ucieszył z twojego telefonu — westchnąłem. — Ale jestem szczęśliwy, że pokonałeś pierwszy stopień.

Na naszym dzisiejszym spotkaniu tłumaczyłem mu wszystko co dotyczyło jego jutrzejszej terapii grupowej i pytałem się o jego upodobania. Na razie nie naciskałem na jego przeszłość, bo najprawdopodobniej nadal się nie posklejał po poprzedniej rozmowie. Dałem mu czas.

Nasze spotkanie mogłem uznać za przyjemne i spokojne, więc do domu wróciłem rozluźniony.

Wieczorem zacząłem wspominać. Może nie wyglądałem, ale często dopadały mnie refleksje na temat mojego życia i naprawdę czasem miałem dość nawet własnych myśli, jednak nie myśleć to naprawdę trudna rzecz. Jeżeli nie chcesz o czymś myśleć, to jak na złość powraca do ciebie więcej razy niż byś sobie tego życzył.

Nie mogąc w końcu znieść swojej bezradności, podniosłem się z łóżka i podszedłem do komody. Wyciągnąłem z niej rzecz, której nie potrafiłem postawić na półce, by stała.

Ramka ze zdjęciem była trochę przetarta, ale nadal prezentowała się dobrze. Na zdjęciu była moja zmarła żona.

Zrobiłem to zdjęcie tuż przed jej śmiercią, gdzie siedziała na kanapie i rozmyślała nad dalszą przyszłością. Wyglądała wtedy niewinnie, a jej rozmarzona twarz rozpromieniała całą jej osobę.

Usiadłem na łóżku, trzymając wciąż ramkę. Przejechałem palcem po szkle, głęboko zapatrując się na zdjęcie. Patrzyłem na nie jakbym nie wiedział na kogo patrzę. I uderzyła we mnie myśl, że gdzieś jeszcze widziałem taką osobę.

Później uderzyła we mnie świadomość.

Byun Baekhyun miał podobne rysy do mojej zmarłej żony.

«»