Touches - epilog;

„Zachowaj tylko te wspomnienia, które dają ci radość” — Jane Austen

«»

Sala wyglądała wprost przepięknie.

Różnorakie odcienie beżu — głownie jasny, wpadający w lekki odcień szarości — wspaniale komponowały się z białymi obrusami, które ścieli stoliki. Kwiaty były wplątane we wszystko, co się dało i co dawało efekt sali z baśni, głównie górowały białe róże i lilie.

Panna młoda była jednak była najpiękniejsza dzisiejszego dnia.

Sooyoung w swoje brązowe włosy, wpadające praktycznie w ciemny blond, wplątała małe, białe róże. Na sobie miała delikatny makijaż, ale i tak najbardziej suknia przyciągała wzrok.

Biała tkanina ciągnęła się aż do ziemi, przepięknie podkreślając wąską figurę mojej szwagierki. Na plecach miała koronkę, ale i tak widziałem jak jej matka zawiązuje jej szlufki na plecach. Sukienka dopiero rozszerzała się tuż przy biodrach, więc wyglądała niczym księżniczka. Chciałem, by ten dzień zapamiętała do końca życia.

Mój brat za to miał na sobie czarny garnitur, pod spodem wystawała biała koszula i muszka. Prezentował się niczym model, ale w jego oczach dostrzegłem pewnego rodzaju strach oraz obawę, czy wszystko dobrze pójdzie.

Kiedy przyleciałem pod koniec lipca do Korei nie mogłem za bardzo się odnaleźć w tym wszystkim. Dawno nie byłem na ojczystej ziemi, dlatego miałem wrażenie, że byłem tu po raz pierwszy. Dziękowałem niebiosom jednak, że miałem ze sobą Chanyeola, bo pewnie wsiadł bym z powrotem do samolotu do Los Angeles i nigdy nie wrócił. Jednak Pan Park jak zwykle panował nad sytuacją, a jego uścisk dłoni pozwolił mi się uspokoić.

Kiedy zobaczyłem brata po czterech latach poczułem się tak jakbym wrócił się do czasu z przed wylotu. Może głupio to zabrzmi, ale dosłownie wpadliśmy sobie w ramiona, a ja z tej całej radości poryczałem się jak małe dziecko. Poczułem się wtedy jakbym wrócił do domu i ze skruchą powiedział „wróciłem”. Przepłakałem całą drogę do mieszkania mojego brata.

Chanyeol i Baekbeom szybko znaleźli wspólny język. Mnie jednak roztopiło się serce, kiedy Chanyeol przedstawił się oficjalnie jako mój stały partner.

Najzabawniejsze było przywitanie Camryn i Claude. Tak, oni też przylecieli na ślub mojego brata, nawet dostali zaproszenie. Może nie w formie kartki, ale internetowo też się dało. Żeby jeszcze to potwierdzić, Baekbeom prosił ich telefonicznie na stawienie się na tejże ważnej uroczystości.

Moja przyjaciółka przytuliła go wpierw, gratulując mu ślubu, a Claude uścisnął mu dłoń, mówiąc, że miło go poznać i na pewno się dogadają. Było trochę problemów z językiem, ale ja i Chanyeol byliśmy dla nich tłumaczami.

Sooyoung wyściskałem jak się tylko dało. Dziękowałem jej za wszystkie lata, kiedy była z moim bratem i przeprosiłem, że zwlekali ze ślubem ze względu na mnie. Jak zwykle, to ja dostałem opieprz, że gadam głupoty i się cieszy, że jestem. Była wspaniałą kobietą i takiego szczęścia w jej oczach jeszcze nigdy nie widziałem i nigdy więcej nie zamierzałem jej go odbierać. Czułem, że kocha mnie jak młodszego brata i byłem jej po prostu wdzięczny, że mnie nie znienawidziła.

Camryn ją uściskała, tak jak mojego brata, ale dodała tylko, że jest naprawdę piękna i na pewno będzie najpiękniejszą kobietą na swoim ślubie. Sooyoung nie miała problemu z językiem angielskim, bo z tego co wiem solidnie się go uczyła i po prostu podziękowała. Claude nie za bardzo mógł obnosić się z uściskiem, dlatego podał jej tylko dłoń, tak samo ją komplementując, dodając do tego uroczy uśmiech. Zaśmiałem się z jego poczynień, ale i tak wiedziałem, że chwilami żartuje.

Na samym końcu przedstawił się Chanyeol. Powiedział, że był moim psychiatrą i że jest teraz moim mężczyzną i nie zamierza mnie puścić. Dla mnie to było wyznanie, a dla innych zapewnienie, że nie będę cierpieć.

Baekbeom jednak wziął go na stronę i nie za bardzo wiedziałem o czym rozmawiali, bo Chanyeol nie chciał mi powiedzieć, ale w jego oczach nie wyczytałem nic złego. Raczej ulgę i swego rodzaju ciepło.

Poznałem rodziców mojej szwagierki. Byli zaskoczeni, kiedy pojawiłem się na horyzoncie i przedstawiłem się jako młodszy brat Byun Baekbaeoma. Wytłumaczyłem im na spokojnie, że przyleciałem z Los Angeles i po prostu długo nie kontaktowałem się z bratem, ale kilka miesięcy temu odnowiliśmy kontakt. Przyjęli wszystko do wiadomości i w spokoju cieszyli się szczęściem swojej córki.

Była dosłownie garstka ludzi. Rodzina Sooyoung i jej przyjaciele, oraz my, ze strony mojego brata. Jedyne dzieci w całym towarzystwie to dzieci siostry Sooyoung, ale to one rozświetlały cały dzisiejszy dzień.

Było cholernie pastelowo, tak radośnie. Te uczucia mogłem wyczuć nawet na kilometr i chyba po raz pierwszy w życiu poczułem się tak bardzo spokojny. Jakbym wiedział co czeka mnie w przyszłości, czego nie mogłem być w stu procentach pewien, ale dłoń Chanyeola zaciskająca się na mojej ręce dawała mi tylko zapewnienia, że już nigdy to się nie zmieni.

Sama ceremonia była piękna. Uczepiłem się ramienia swojego faceta, patrząc na brata, który w końcu mógł nazwać swoją partnerkę żoną. Czułem się trochę winny, że tak długo zwlekali ze ślubem, ale ich uśmiechy wynagrodziły mi całe rozgoryczenie.

Wesele było… zwyczajne. Obiad, rozmowy, śmiechy. Z Chanyeolem zostaliśmy prywatnymi tłumaczami naszej rodziny, bo tylko my rozumieliśmy angielski i koreański. Wyniknęło wiele zabawnych sytuacji, które sprawiły, że dosłownie pękałem ze śmiechu.

Około godziny pierwszej wybrałem się na świeże powietrze. Usiadłem na drewnianej podłodze werandy, patrząc się na niebo usypane gwiazdami. Miałem wrażenie, że widzę inne gwiazdy tutaj niż w Los Angeles, te tutaj świeciły jaśniej. Albo ja miałem takie złudne wrażenia.

Długo nie siedziałem sam. Poczułem różany zapach i od razu wiedziałem, że moim towarzyszem został Chanyeol. Usiadł obok mnie, łapiąc mnie za dłoń, od razu splatając nasze palce razem.

— Źle się czujesz? — zapytał, a ja od razu pokręciłem przecząco głową.

— Nie, w porządku — powiedziałem. — Po prostu jestem szczęśliwy.

Spojrzałem na niego, a na jego ustach jak zwykle gościł łagodny uśmiech, który rozpalał we mnie coraz bardziej pastelowe uczucie, zwane miłością. Miałem wrażenie, że kocham go coraz bardziej i naprawdę nie chciałem go stracić. Jak teraz o tym myślę, nasza miłość rozwijała się bardzo niedorzecznie, w pewnym momentach gwałtownie, ale w pewien sposób pokochałem go powoli.

Do tej pory pamiętam jego tajemnicze oczy na pierwszym spotkaniu i jak bardzo mnie zafascynowały. Myślę, że już w wtedy coś we mnie pękło.

Fakt, przeszedłem długą drogę, by zdobyć to co teraz mam. Odzyskałem człowieczeństwo, zyskałem miłość i rodzinę. Mam wszystko, czego nie miałem. I dlatego, Boże, dziękuję ci za to.

— Chanyeol?

— Słucham, Baekhyunnie.

— Kocham cię.

Chanyeol zaśmiał się serdecznie.

— Ja również cię kocham, bardzo mocno.

Chanyeol był pastelami. Chanyeol był różami. Chanyeol był moją miłością. Był wszystkim, co kochałem. Wszystkim, co kojarzyłem. Był dla mnie najważniejszy i wszystkim, czego nie chciałem stracić.

— Zostaniesz ze mną na zawsze, panie Park? — zapytałem, opierając się głową o jego ramię odziane w białą koszulę.

— Zostanę z tobą całą wieczność, a nawet i dłużej — odpowiedział.

Poczułem jego usta na swoich, ale nie poczułem nic, co byłoby dla mnie krzywdzące. Poczułem jego ciepło, które chciałem zachować dla siebie.

Chanyeol był jedynym, który miał mnie dotykać.

Kochałem jego dotyki.

 «»

Popłakałam się jak pisałam epilog.

Przede wszystkim dziękuję Wam za przeczytanie tego i za ciepłe słowa. Nie wiem co napisać, napisałam już wiele na wattpadzie, więc wyczerpałam limitów słów.

Po prostu Wam dziękuję, tak.

Obiecałam Sejin, że napiszę dlaczego napisałam to opowiadanie, tak jakoś zeszłyśmy na temat dlaczego oddałam takie problemy Baekhyuna.

Historia Baekhyuna była dla mnie swego rodzaju wyzwaniem, po części też nie. Obiecałam Sejin, że powiem jak powstała i dlaczego ta historia.

Napisałam pierwszy rozdział pod wpływem chwili, wtedy bardzo było mi ciężko, wiecie, problemy osobiste (nie będę Wam pisać mojej historii życiowej), ale postać Baekhyuna oddała wiele moich przemyśleń, marzeń. Bardzo zżyłam się z jego postacią, bo przelałam problemy z życia codziennego, bardzo starałam się oddać to w naturalny sposób. Miałam sama wiele problemów, może dlatego tak bardzo oddałam te Baekhyuna. Nie wiem co mnie napadło, ale jak pisałam pierwszy rozdział miałam ponure myśli i może chciałam po prosu się wyżyć. Skrzywdziłam Baekhyuna, ale później starałam się mu to wynagrodzić. Sama teraz chcę, by moje życie nadało pastelowych barw. Moje problemy związały się z tymi Baekhyuna i może dlatego tak bardzo to oddałam.

Mogę jedynie powiedzieć Wam, że trochę oparłam się na swoim życiu. Tylko trochę.