Touches - dotyk szesnasty;

„No cóż, kiedy twoje życie rozpada się na kawałki, czasem rozpadasz się razem z nim.” —  C.J. Daugherty

«»

Tydzień po nowym roku minął zadziwiająco szybko. Zdarzały mi się bezsenne noce, ale to było nic w porównaniu z koszmarami. Choć teraz tak bardzo nie myślałem przeszłości, to starałem się po prostu o tym nie myśleć przed sesjami.

Zanim miałem pójść na wizytę do Chanyeola, w sobotę miałem wyznaczoną terapię grupową. Cieszyłem się, że wracam na sesje. W jakimś stopniu stali się dla mnie wyjątkowymi ludźmi, którzy mnie wysłuchiwali i czułem się  po prostu dobrze w ich towarzystwie. To mi pomagało i właśnie dzięki Chanyeolowi i terapii przeżyłem te święta i jako tako stanąłem na nogi. Cieszyłem się z drobnych sukcesów; ze wszystkiego, co pozwalało mi myśleć, że idę teraz właściwą drogą.

W sobotę postanowiłem trochę posprzątać w domu, a że spotkanie miałem o piętnastej nie robiło mi to żadnej różnicy. Poza tym, chyba wolałem czymś się zająć, niżeli siedzieć bezczynnie. Zacząłem śpiewać jakąś starą, koreańską piosenkę, która ostatnimi czasy mi się przypomniała. Słowa same mi się wymykały z ust, nawet szczególnie nie obchodził mnie fakt, że fałszuję czy śpiewam poprawie.

Do godziny trzynastej wyrobiłem się z ogarnięciem domu. Musiałem się wykąpać zanim pójdę na autobus, dlatego powędrowałem do łazienki. W dalszym ciągu unikałem patrzenia w lustro, bo brzydziłem się sam sobą. Moje ciało było idealnym dowodem na to, że zniszczyłem sobie nie tylko psychikę, ale też ciało. Chyba nigdy nie przekonam się do tego, by ktoś mnie dotknął.

Wyszorowałem się porządnie, a po kąpieli chcąc czy nie chcąc musiałem spojrzeć w lustro. Moje obojczyki wystawały tak bardzo, że miałem wrażenie, że przebiją się przez cieniutką skórę tutaj. Wiotkie, chude ramiona, które do tej pory nie mają żadnej siły — żebra i ten obrzydliwy szarawy kolor skóry. Właśnie tym najbardziej się brzydziłem i co najbardziej mnie denerwowało. Moją masę ciała mogłem poprawić, ale nie miałem pojęcia co zrobić, by choć trochę poprawić pigment skóry. Owszem, mogłem być blady, ale nie papierowo-szary!

Westchnąłem i odsunąłem się na bezpieczną odległość. Wytarłem się porządnie i założyłem ubrania. Czułem się o niebo lepiej, kiedy miałem coś na sobie, wtedy mogłem ukryć swoje ohydne ciało.

Drugi tydzień stycznia obfitował w pochmurne dni i trochę śniegu. Kiedy szedłem na przystanek obserwowałem poczynienia dzieci. Aż zazdrościłem im takiego dzieciństwa, ale jak szybko pojawiała się ta myśl, tak szybko znikała.

Szczerze, chciałbym być ojcem. Być innym od swoich własnych rodziców, przekazać tak wiele miłości dziecku, na ile byłoby mnie stać. Pokazać, że byłbym w stanie wychować brzdąca bez żadnej skazy na psychice. Ale to było niemożliwe. To był odległy sen, który nie miał prawa się nawet ziścić, ale każdy może marzyć, prawda?

Autobus przyjechał punktualnie. Poczekałem aż wszyscy usiądą, a kiedy tak się stało, sam zająłem wolne miejsce. Kierowca puścił jakoś muzykę, więc nie musiałem wyciągać słuchawek, zresztą nawet mi się nie chciało.

Droga przebiegła w miarę spokojnie, a ja ani raz nie poczułem nudności, co uznałem za osobisty sukces — mały, bo mały, ale jednak.

Wysiadłem, po czym wolno poczłapałem do przychodni. Byłem tu po raz trzeci, a czułem się jakbym przychodził do dobrze znanego mi miejsca. Nie wiem czemu tak się czułem, ale ten budynek emitował jakoś spokojną aurę, taką do której łatwo było się przyzwyczaić.

Wszedłem do środka, przywitałem się z recepcjonistką. Kiedy ta się do mnie uśmiechnęła podszedłem do niej spytać się która godzina. Dziś wyjątkowo nie wziąłem telefonu, bo czułem się na tyle dobrze i stabilnie, że wziąłem ze sobą tylko odtwarzać muzyki i słuchawki.

— Jest w pół do trzeciej — powiedziała mi, kiedy sprawdziła.

— Och, to poczekam sobie jeszcze — wymsknęło mi się. Pani uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie.

— Do kogo chodzisz na terapię? — zapytała mnie, najwyraźniej chcąc podtrzymać rozmowę. Ucieszyłem się, nie zawsze miałem okazję porozmawiać z kimś innym niż moi przyjaciele czy ludzie, którzy mnie leczyli.

Oparłem się lekko o mały parapet recepcji, na chwilę zaciskając usta.

— Mamy dwóch psychologów — wyjaśniłem jej, a ona pokiwała głową. — Na początku powiedzieli, że będą przychodzić razem, albo będą osobno prowadzić spotkania. Podobno się wymieniają, z tego co wiem.   

Spojrzała na mnie, po czym uśmiechnęła się ciepło.

— Chyba nie wiesz do końca o panie Oh i panie Kim — rzekła.

Zmarszczyłem brwi, zaskoczony spoglądając na starszą kobietę.

— No w sumie to nie bardzo, prócz nazwisk to nie — odpowiedziałem niepewnie, sam do końca nie wiedząc do czego zmierza ta rozmowa.

— Cóż, obaj są tu z niewielu najlepszych psychologów. Nazywamy ich „bliźniakami”.  

Teraz to do reszty zgłupiałem.

— Są adoptowanym rodzeństwem — wyjaśniła łagodnie. — Pochodzą z jednej rodziny, jednak nazwiska mają inne. Oboje wybrali się na psychologię, są w tym samym wieku i choć mają skrajne charaktery, to są do siebie bardzo podobni pod względem psychologii. Dlatego nazywamy ich „bliźniakami”.

— Och — tyle byłem w stanie powiedzieć. — Mam pytanie, proszę pani — nagle się ożywiłem, ale wiedziałem, że później będę tego żałować. — Zna może pani Park Chanyeola?

Przez chwilę się zastanawiała, a po chwili na jej twarz wpłynął uśmiech. Sam nie wiedziałem po co się jej o niego spytałem, chyba zaczynałem wpadać w desperację.

— Oj, wspaniały z niego człowiek — pochwaliła go. — Rzadko kiedy można spotkać ludzi z wielkim sercem. Z tego co wiem, teraz poświęcił się bardziej pracy niż życiu prywatnemu. Mówili, że ma wiele powodów, ale do końca nie wiem co się stało.

Zagryzłem wargę. Trochę więcej informacji, ale wciąż to nie to. Musiałem to przeboleć, ale nadal mnie to gryzło i ta świadomość niesamowicie mnie irytowała.

— Dziękuję  — uśmiechnąłem się. — Pan Park jest moim psychologiem i chciałem po prostu się spytać — pokiwała głową.

— Mam nadzieję, że wyjdziesz z tego, w czymkolwiek jesteś, dziecko — powiedziała. — Szkoda, byś zmarnował sobie resztę życia.

— Wiem — szepnąłem. — Dlatego tu jestem. Dziękuję pani serdecznie.

Uśmiechnęła się do mnie jeszcze raz, po czym wróciła do swoich zadań. Ja za to powędrowałem na krzesełka. Nie lubiłem ich. Tak samo jak w drugiej przychodni, były niewygodne i nikt nie pomyślał o jakimikolwiek komforcie siedzenia.

Kilka minut później zaczęli przychodzić inni. Przywitali się ze mną i tak samo jak ja, czekali na psychologa, który miał dziś prowadzić zajęcia.

Nie wiem która była godzina, kiedy w końcu ktoś przyszedł. Okazało się, że tym razem przyszła dwójka psychologów. Obaj jak zwykle z miłymi uśmiechami przywitali nas i pytali się co u nas. Rozmawialiśmy głównie o bzdetach związanymi ze świętami i nowym rokiem. Wyglądało to tak jakby pytali klasę jak minął im wolny czas.

Wizyta przebiegła spokojnie. Właśnie dlatego lubiłem te spotkania. Nie były takie jak sobie je wyobrażałem, były raczej takie jak rozmowa przy kawie.

Nie wiedziałem dlaczego czułem czyjś wzrok na sobie. Ale byłem zbyt nieśmiały, by sprawdzić, kto tak mi wypala dziurę, jednak uczucie było więcej niż niewygodne. Dlatego po części cieszyłem się, że z ostatnimi słowami psychologów przestałem czuć ten uciążliwy wzrok, który sprawiał, że kuliłem się w sobie.

W drodze powrotnej do domu rozpadało się. Tym razem nie sypał śnieg, tylko ciężkie krople opadały na ulicę. Wiedziałem, że zdążę przemoknąć i właściwie już w duchu przygotowałem na to, że nie będzie tak wcale przyjemnie.

Założyłem kaptur na głowę, kiedy wyszedłem z autobusu, ale to nie wystarczyło. W jednej sekundzie poczułem jak moje włosy i zarówno ubrania przemakają.

Po raz pierwszy w życiu zacząłem kląć pod nosem na pogodę. Zajęło mi trochę dojście do domu przez małą widoczność, ale kiedy już dotarłem niemal płakałem z ulgi. Moje ubrania stały się ciężkie, a zimno przeszyło mnie niemal do kości. Zadrżałem mimowolnie z zimna i szybko powędrowałem do łazienki.

Na szczęście Camryn była w domu i od razu podstawiła mi kubek z gorącą herbatą pod nos. Podziękowałem jej skinięciem głowy.

Spojrzałem przez okno w kuchni.

Pogoda stała się ponura.