Touches - dotyk dziewiętnasty;

„Śniła mi się we śnie rzeczywistość” — Stanisław Jerzy Lec

«»

— On mnie zabił.

Miałem wrażenie, że nie oddycham, łzy nadal ciekły, nawet nie próbowałem ich powstrzymać. Czułem jak drżę ze strachu i nie potrafiłem tego opanować.

— Baekhyun? — zaspany głos psychologa sprawił, że miałem ochotę krzyczeć. Czułem w sercu nieprzyjemny ścisk. Wciąż przed oczami miałem obraz ze snu, tak żywy, że nie wiedziałem czy tak naprawdę jeszcze nie śnię.

Czemu po tak długim czasie przyśnił mi się ojciec? On w tym śnie zabił mnie. Po prostu zabił. Wciąż czułem jego nieprzyjemny oddech, ból od jego uderzeń. Tak nie powinno być. Powinienem się czuć bezpiecznie, on był oddalony ode mnie tysiące kilometr. Ale to wcale mi nie pomagało, czułem się jakby miał zaraz mi wejść do pokoju i teraz w rzeczywistości mnie zabić.

Usłyszałem szemranie po drugiej stronie, ale nie potrafiłem się uspokoić. Po prostu nie.

— Baekhyun, posłuchaj mnie — łagodny głos Chanyeola przebił się przez natłok moich myśli, ale nie dał ukojenia, którego tak bardzo potrzebowałem. — Nie płacz, uspokój się.

— Jak mam się uspokoić jak śnił mi się najgorszy koszmar w całym moim życiu? — nieświadomie skuliłem się w kłębek i przykryłem kołdrą, chcąc w ten sposób w jakimś stopniu dać sobie poczucie bezpieczeństwa.

Ponownie zapadła cisza i w jednym momencie zastanawiałem się czy podjąłem słuszną decyzję, dzwoniąc do Chanyeola. Nie miałem pojęcia czy jest zły, bo nasze ostatnie spotkania były burzliwe i chłodne. Nie mogłem tego w ogóle opisać i poczuć tego bezpieczeństwa, które czułem. Znikło. Być może przeszkodziłem mu w śnie… nie, co ja pieprzę — na pewno mu przeszkodziłem, był środek nocy, wątpię by nie spał.

— Baekhyun — powiedział moje imię tak miękko, że przez chwilę urwał się mój płacz, ale na moment, bo i tak szlochałem jak małe dziecko. — Opowiedz mi o tym.

Jego głos był zachrypnięty, bardziej głęboki niż ten, który zwykłem słyszeć. Dziwnie było mi to mówić przez telefon, nie widząc go, ale nie miałem wyjścia. Choć teraz nieco żałowałem, że do niego zadzwoniłem, wiedziałem, że tylko pan Park jest w stanie mi pomóc. Opowiedziałem mu pokrótce co mi się przyśniło, omijając drobiazgi. Nawet wypowiedzenie na głos tego snu wywołało u mnie dreszcze i nieprzyjemny posmak w ustach. Wolałem nie wdawać się w szczegóły, bo najprawdopodobniej już nic by mnie nie uspokoiło. Ewentualnie wylądowałbym na oddziale psychiatrycznych.

— Gdzie teraz jesteś? — zapytał mnie, kiedy skończyłem mówić. Chyba zdążył się rozbudzić, bo nie brzmiał już tak samo jak chwilę wcześniej.

— W łóżku pod kołdrą — odpowiedziałem mu na pytanie słabym głosem. Oczy zaczęły mnie szczypać od ciągłego płaczu, a głowa pulsowała od silnego bólu. Czułem też bardzo nieprzyjemne ślady od łez na policzkach i gorzki smak w środku siebie.

Jednak nie dawałem rady.

Ostatnio bardzo dużo płakałem. Ale sądzę, że to dobrze. Przynajmniej dzięki łzom pozbywałem się z siebie goryczy, która narastała we mnie od najmłodszych lat. Chyba właśnie nadeszła pora, by to wszystko z siebie wypłakać.

Jedyną osobą przez którą nie potrafiłem płakać, a chciałem, to sam Park Chanyeol. Chciałem przelać swoją niemoc w łzy, ale nie mogłem. Choć dlaczego? On sam nic nie zrobił, bym czuł się zraniony, więc czemu jak go widzę i wiem, że coś jest nie tak, to tak bardzo boli? Chociaż zdaję sobie sprawę, że nie mogę się do niego zbliżyć, to coś cholernie niedorzecznego mnie do niego popycha. Nie wiem co to jest i nie chcę wiedzieć. Bo jak zdobędę się na odwagę, by to odkryć, wiem, że nie będę w stanie tak tego po prostu zostawić.

— Na razie nie wychodź z łóżka jeżeli nadal się boisz — poradził mi, a ja odetchnąłem głęboko.

Zapadła pomiędzy nami cisza. Znowu. Sam nie wiem, co mogłem zrobić, ale wolałem już tego nie rozdrapywać. Niech tak zostanie…

— Przepraszam — wymsknęło mi się. Zamknąłem oczy, marszcząc lekko brwi. — Przepraszam, że pana obudziłem. Przepraszam za wszystkie kłopoty związane ze mną.

— Nie musisz mnie przepraszać — słyszałem jak wdycha. — Sam dałem ci numer i ja sam kazałem ci dzwonić, gdy coś się stanie, tak?

Pociągnąłem nosem, ale nic nie powiedziałem. Czekałem aż zacznie kontynuować. Ja już nie miałem zbyt wiele do powiedzenia.

— Cieszę się, że się przełamałeś i do mnie zadzwoniłeś. To naprawdę miłe uczucie, wiedzieć, że mi ufasz. Nie jestem w stanie ci teraz wystarczająco pomóc, bo cię nie widzę, ale chcę, byś poczuł się odrobinę lepiej przez tę rozmowę.

— Ten sen był najgorszy z dotychczasowych — wychrypiałem. Usłyszałem jakiś szelest, najprawdopodobniej robił coś z pościelą. Nie mogłem tego określić — czy się w nią zawijał czy równie dobrze wychodził z pod niej.

— Wiem, Baekhyunnie. Wierzę ci.

Zacisnąłem usta.

— Wie pan, że tylko pan używa zdobienia „Baekhyunnie”? — wypaliłem zanim zdążyłem pomyśleć. Westchnąłem ciężko w myślach. Raz się żyje, prawda? — Kiedyś mój brat tak mówił, ale znalazł sobie krótsze zdrobnienie.

Usłyszałem krótki śmiech.

— Czyli jestem w pewnym stopniu wyjątkowy.

Moje serce zamarło na chwilę. Wyjątkowy. Nawet nie wiesz jak bardzo stałeś się dla mnie wyjątkowy, Park Chanyeol. Tak bardzo, że nie jestem w stanie myśleć normalnie. Ja już dawno przekroczyłem cienką granicę lekarz-pacjent. Granicę pozbycia się uzależnienia, a zdobycia nowego. To było naprawdę ciężkie i jeżeli zrozumiem to porządnie, będzie jeszcze gorzej. Nie będę w stanie uciec, a teraz to mi tylko pozostało. Wziąć się w garść i uciec.

— Tak, proszę pana. Jest pan w pewien sposób wyjątkowy — potwierdziłem cicho.

Trwaliśmy w ciszy. Wystarczyła mi świadomość, że gdzieś tam jest. Nawet jego cichy oddech mi pomagał. Całkowicie się wyciszyłem, ale jakoś nie mogłem się przełamać, by powiedzieć, że może się już rozłączyć.

— Baekhyun? — cichy głos mojego psychologa przywołał mnie do świata żywych. Potarłem lekko nos dłonią.

— Tak?

— Masz okno w pokoju?

Zaskoczył mnie tym pytaniem. Zdziwiony zmarszczyłem brwi.

— Mam — odpowiedziałem. — O co chodzi?

— Wstań i podejdź do niego. Obiecuję, że zobaczysz coś wyjątkowego.

Westchnąłem tylko, po czym odrzuciłem kołdrę, którą siebie przykryłem. W pokoju panował mdły kolor jasnego świtu. Nie było jasno jak w dzień, ale też już nie panowała noc. Zadrżałem nieco z  zimna, ale podszedłem do okna. Odchyliłem nieco ciemną zasłonkę i spojrzałem. Już wiem, co chciał mi pokazać.

— Jakie piękne — wyszeptałem, całkowicie zapominając, że nadal mam telefon  w ręce. To zadziwiające ile czasu spędziłem przy komórce, nawet trwając w ciszy.

— Prawda?

Pastelowy świt. To jest to, co właśnie zobaczyłem. Tego dnia, tej wiosny zobaczyłem najpiękniejszy wschód słońca jaki dane było mi zobaczyć. Blade niebo pokryło się pastelowymi kolorami, nawet niektóre chmury się zabarwiły. Widok był niesamowity.

Ten wschód był wyjątkowy.

— Wiesz, Baekhyunnie. Nawet jeśli nie ma mnie przy tobie fizycznie, właśnie obejrzałeś ze mną wschód słońca.

Zaciskając palce na obudowie mojego telefonu uświadomiłem sobie, że właśnie przeżyłem niezapomnianą noc. Mimo że nie byłem fizycznie z Chanyeolem miałem wrażenie, że wcale to nie jest takie istotne. Wystarczy jego głos i oddech, a czuję się spokojniejszy.

— Dziękuję, panie Park. I przepraszam za przerwanie snu.

Usłyszałem śmiech po drugiej stronie.

— Nie masz za co przepraszać, Baekhyunnie. Dzisiaj po prostu rozmawialiśmy. Idź spać jeśli jesteś w stanie, jestem pewny, że jesteś wykończony. Zobaczymy się na następnej wizycie.

— Miłego dnia, panie Park — życzyłem mu.

— Tobie również, Baekhynnie.

«»

Przepraszam za brak rozdziału. Miałam problem z ręką i kilka kłopotów osobistych.

Dziś taki rozdział… nie wiem, zobaczcie sami. Błędy są, miałam wenę, ale nie mam siły sprawdzać.

Obejrzałam dwie dramy, ale nadal moim no.1 jest „Master`s Sun”. Drama na której płakałam.