Shadows - Part four: Seoul secrets

~~*~~

Gdzieś pośrodku całego zgiełku jaki powstał znalazł się czas na małe rozmowy, które w jakiś sposób odciągały ich wszystkich od tego co się działo. Nic nie było dobrze, każdy o tym wiedział. Ale nie odważyli się tego powiedzieć na głos, ponieważ to było jako takie okazanie słabości, a oni nie chcieli pokazywać tego, że najzwyczajniej cała sytuacja nie jest łatwa.

— Panowie — zaczął Suho. — Cienie to organizacja, która wywodzi się najprawdopodobniej z Japonii. Jak sami zdążyliście zauważyć, chcą zabić naszego szefa, by – tu są różne teorie, ale jedna jest najprawdziwsza – siąść sobie na stołku. Świat przestępców jest dość szkodliwy, żeby nie powiedzieć, że nazbyt toksyczny. Nikt tu nie jest dobry, a wiedząc, że ktoś chce przejąć władzę, można wysunąć wnioski takie, że będzie tylko gorzej. Nie tylko Korea, w tym Seul jest śmietnikiem przestępców. Na świecie jest mnóstwo ludzi, którzy chcą być najbardziej złymi osobami, jaka matka ziemia nosiła. Poza tym, sami wiecie, panowie, że nasz szef nie jest człowiekiem, który załatwia wszystko bronią, jest bardzo szanowanym człowiekiem, co za tym idzie, że po prostu ma poparcie. Czyli, dochodzimy do kolejnych wniosków.

— Nie da rady politycznie zwalić go ze swojej pozycji, czyli go trzeba zabić, bo inaczej się nie da — dopowiedział Kris. — Zatem, w tej chorej układance, następni jesteśmy my. Nasz szef, oprócz na nas, ma naprawdę doskonałą ochronę, a my jesteśmy już wybitni. Nie chcemy się chwalić, ale jak widać, nas się boją. Czyli zanim dotrą do szefa, najpierw trzeba nas wykończyć. Dlatego też, jesteśmy obserwowani. Mam rozumieć, że nie zdradziliście swoich prawdziwych nawyków?

— Czyś ty zgłupiał, Wu? — Chanyeol zmrużył oczy. — Oczywiście, że nie. Za łatwo by to poszło, poza tym nie chcę zginąć przez jakiegoś śmiecia.

— Cienie są dobrymi obserwatorami — podjął znów Junmyun. — Czyli mogą wyłapać nawet najmniejsze mrugnięcie okiem. Wiem, że to jest trudne, ale nie zdradźcie się. Bo to będzie nasz koniec.

Powaga sytuacji była naprawdę ogromna, a ta mała organizacja rosła w siłę, choć tak na dobrą sprawę jeszcze nic nie było o niej słychać. To wszystko było chore, aż za bardzo, ale nie mogli zrezygnować z tego. To w końcu była ich praca, a wdzięczność czy poczucie jakieś odpowiedzialności spoczęła na ich barkach i wszystkim ani się śniło wycofywać z tego, co się zaczęło dziać.

— Czyli jak na razie mamy trzymać gardę, udawać durni, tylko byle by nie wydać siebie — podsumował Sehun. — Mi ten układ pasuje, tylko niech mnie nikt nie denerwuje. Niech sobie nadal myślą, że nie wiem, że ktoś za mną łazi.

— Jesteś Oh Sehunem, Sehun, więc nie powinno cię to w ogóle obchodzić — mruknął Jongin.

~~*~~

Głośne warkoty silników były nie do zniesienia, aż nazbyt denerwowały Chanyeola, który mając dość po prostu zapalił. Musiał tu czekać, ponieważ został poinformowany o przylocie bardzo ważnej osoby, której nie spodziewał się tu kiedykolwiek jeszcze spotkać.

Przez te pięć lat naprawdę wiele się zmieniło. Ich stosunki, które było na początku chłodne okraszone nienawiścią zmieniły się na uczucia, które niejako się w nich zasiedliły na dobre. Każdy jednak wiedział, że podczas pracy byli osobnymi jednostki, wypranymi z jakichkolwiek uczuć. To nie tak, że patrzyliby z zimnem na osobę, która umiera, ale jednak nie patrzyli na siebie podczas zabijania. Wciąż byli przestępcami, wciąż brudzili dłonie krwią. To się nigdy nie zmieni, chyba, że na poważnie zrezygnują z tego, co robią. Też przestępcami wiecznie nie będą.

— Chanyeol oppa? — znajomy zwrot zadudnił mu w uszach, po czym powoli się odwrócił, wypuszczając na wpół wypalonego papierosa na posadzkę.

Za nim stała średniej wysokości dziewczyna, w czarnych ubraniach. Jej zimno-niebieskie oczy były ozdobione wachlarzem ciemnych rzęs, a długie, kruczoczarne włosy były zebrane w niedbałego warkocza, niektóre kosmyki uciekły z zawilej konstrukcji. Jednak oczy pozostały niezmienne, nadal puste, ale wciąż żywe – jak określił Chanyoel.

— Adria — szepnął. Wyciągnął do niej ramiona, a ona jak do brata wskoczyła mu w ramiona. — Myślałem, że nigdy już nas nie odwiedzisz! — powiedział szeptem, głaszcząc ją po głowię.

W jego oczach nadal pozostała tym małym, zagubionym dzieckiem. Nie mógł uwierzyć własnym oczom – dziewczyna trzymała się dobrze. Chanyeol nie sprawdzał co u niej, bo właściwie wszystko się u niego zgubiło i zwyczajnie nie mógł namierzyć Adrii.

Nigdy w życiu nie zapomni tego, jakie cierpienie musiała ona przejść i jak krętą drogę musiała obrać, by wyjść z tego cało. Był niemal pewien, że nadal na jej duszy pozostały blizny, ale miał nadzieję, że jest na tyle silna, by dążyć dumnie przez życie i nie wstydzić się tych blizn, które nie znikną. To był jedyny symbol, który nie miał prawa zniknąć. Cała sprawa przed pięciu laty była najgorszą, jaka zaistniała, a wszystkie niedomknięte sprawy wciąż czaiły się przez otwarte drzwi. Tym razem jednak – jak stwierdził młody Park – czas wziąć wszelkie klucze i zamknąć wszystko, co do tej pory jeszcze istniało.

— Co ty tu w ogóle robisz? — zapytał, kiedy w końcu szli do wyjścia.

Dziewczyna lekko pokręciła głową, po czym poprawiła poły ciemnego płaszcza, który dumnie zdobił jej szczupłe ramiona.

— Cóż, jak na razie jestem tu tak jakby na wakacjach — odpowiedziała.

Jej koreański też znacznie się polepszył, nie łamała go, nie miała zaciągów. Mówiła wręcz perfekcyjnie.

— Och… chyba nie powinienem wnikać w szczegóły, co?

— Sam doskonale wiesz, że pewne sprawy muszę sama uzgodnić i dopiero podzielić się z innymi – uśmiechnęła się.

Chanyeol uśmiechnął się posępnie pod nosem. Ta postawa była wręcz taka sama jak u nich. Informacje, czy nawet głupie zadania musiały być potwierdzone, by mogli spokojnie o tym powiedzieć innym. Chociaż istniała taka zależność, że zwyczajnie zamykali się i nic nie mówili – tak było w przypadku czegoś trudnego. Chanyeol zdawał sobie sprawę, że każdy z ich małej rodziny ma swoje własne sekrety, które warto zachować tylko dla siebie. Czasem musieli okłamywać samych siebie, ale to nie znaczyło, że sobie nie ufali. Gdyby sobie nie ufali, dawno skończyliby w piachu.

Ich rodzina posiadała swoje własne zasady i inaczej funkcjonowała. Zaufanie – to był ich fundament. Na tym budowali swoje relacje, budowali swój własny dom z cienkich nitek uczuć, a także ze swojego zachowania.

Park wiedział, że dzięki sobie żyją. Zdawał sobie sprawę, że zacierali ślady, zacierali dowody. Do tego dochodził Jinki, który stał się niezbędnym elementem w ich świecie. Choć ten mężczyzna nie wtrącał się za bardzo w ich sprawy, to i on miał już splamione ręce. Z drugiej strony nikt nie ma prawa mu niczego zarzucić, ponieważ spełnia się także jako wyśmienity policjant. Ten facet miał dwa oblicza – ani jedno, ani drugie nie były przyjemne. Ale równie dobrze, Jinki może być zupełnie inny poza pracą.

Każdy miał swoje własne oblicza, które były piękną kolekcją.

~~*~~

Seul pogrążył się w mroku. Ciemne chmury, które krążyły od samego rana wciąż wysoko wisiały na sklepieniu, przez co zasłoniło nawet gwiazdy i księżyc, który marnie próbował przebić się przez gęstą pierzynę chmur. Szum liści przebijał się przez warkot silników, a drzewa wyginały się pod wpływem silnego wiatru.

Nostalgia była obezwładniająca, uderzała w twarz jak siarczysty policzek. Przypominała chwile, które były zepchnięte na samo dno umysłu, odświeżała wspominania. To tak jakbyś schodził do głębin własnego serca i oglądał coś na wzór filmu. Tylko ten film był już zapisany i nie dało się go w żaden sposób poprawić – własne decyzje i zachowania utworzyły wszystko – właśnie taki film z życia każdego z nas.

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, co tak naprawdę popchnęło cię do tego, co istnieje w nas i do czego trzeba było się posunąć, by stać się kimś, kim się teraz jest?

Więc sięgnij pamięcią do czegoś, co pomoże odkryć tę tajemnicę.

Ciche westchnienie opuściło usta młodego mężczyzny, który stał z odchyloną głową w tył i dłońmi w kieszeniach ciepłego płaszcza.

Wciąż było zimno.

Wiatr wiał coraz mocniej, a zapach jesiennych liści, które teraz jedynie piętrzyły się jako pozostałości po zimie był nie do zniesienia. Mrok otaczał wszelkie kąty, zakamarki oraz ulice

Wiosna była okropna.

A ta wiosna przynosiła także przywodziła wspomnienia.

— Rzadko kiedy można cię spotkać z tak poważną miną, Jongin — zimny głos jego przyjaciela rozbrzmiał tuż za jego plecami.

Wspomniany mężczyzna odwrócił się w stronę młodszego od siebie tylko miesięcy chłopaka i uniósł ledwo kąciki swoich ust.

— Piękne wspomnienia naszych grzechów jest jak najwspanialsza bajka na dobranoc — powiedział. — Ta wiosna przypomina mi to, jak staliśmy się tak obrzydliwymi ludźmi, ale wiesz, nie żałuję ani jednej decyzji. Co z tego, że za to będę się smażył w piekle całe wieki.

— Nie ty jeden — Sehun wzruszył ramionami, a jego brązowe kosmyki włosów zakołysały na lodowatym wietrze. To tak jakby rozmawiali przy kołysance. — Każdy ma swój własny bagaż z którym będziemy szli na samo dno — stwierdził, po czym podał Jonginowi parę skórzanych, czarnych rękawiczek. — Radzę ci, byś chodził dobrze ubrany, bo w nocy jest chorobliwie zimno.

— Troska? — głos Kaia stał się przesiąknięty sztuczną słodyczą.

— Żebyś się czasem tą troską nie udławił — oznajmił Oh i wzruszył ramionami. Czarny płaszcz zaszeleścił na wietrze, a ciężki oddech opuścił usta zziębłego mężczyznę. — Wracajmy już do domu — zaproponował.

Kim Jongin pokiwał głową raz jeszcze, by spojrzeć w górę na ciemne niebo. Nie wiedział nic, prócz sztucznych świateł z miasta. To przyniosło wspomnienia.

Takie piękne.

~~*~~

 a/n: dobry wieczór! Obiecałam, że skończę czwórkę, więc skończyłam ją w końcu. Mam nadzieję, że rozdział się spodoba i liczę na wasze opinie! Stęskniłam się za waszymi opiniami i waszymi refleksjami na temat tego opowiadania. Dziś kończę na takim momencie, na jakim jest, piąty rozdział będzie się opierał gównie na wspomnieniach. W każdym razie, mam nadzieję, że nie zawiodłam was tym rozdziałem i następny postaram się napisać w miarę szybo. Jestem także w trakcie tworzenia oneshota, ale jest mi nieco trudno, bo odzwyczaiłam się od pisania. Trzymacie kciuki za mnie, i do zobaczenia. Kocham was, oke?