Karmelowa Skóra

kaisoo, smut, miniaturka.

**

Ciepły oddech.

Ciepłe ciało.

Gorąc w pokoju.

A chłód na dworze.

Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie, pełne wargi przykryły jego, a oddech został odebrany w czułym, lecz pełnym namiętności pocałunku. Długie palce niecierpliwie wplątały się między zmierzone kosmyki, a serce wybijało niespokojny rytm. Oddechy łączyły się ze sobą jedynie na kilka sekund, by potem zostały odebrane, w kolejnych pocałunkach.

Ciasne pomieszczenie było jedynym świadkiem, który zachował sekrety tych dwóch kochanków, którzy szeptali między sobą jak  bardzo się kochają.

Karmelowa skóra kontrastowała z mlecznobiałą, tworząc jednak jednocześnie piękny obraz miłości, którą się upajali tej nocy. Gwiazdy świeciły wyjątkowo jasno na niebie, oświetlając pokój wraz z księżycem swoimi bladosrebrnymi smugami. Cienie były rzucane na połączone ciała, które niekontrolowanie drżały.

Kim Jongin delikatnie badał strukturę skóry swojego partnera, który był najbardziej uroczą istotą, jaką dane było mu poznać.

Gładka, łabędzia szyja była na samym widoku, tak pociągająca, że musiał jej posmakować. Jego wargi wręcz pulsowały od pocałunków, jakie obaj sobie ofiarowali. Dłonie drobniejszego chłopaka pod  nim drżały, kiedy objął go za szyję, a cichy jęk opuścił jego opuchnięte usta.

Kyungsoo drżał w jego ramionach, był taki drobny, taki mały. Jakby miał zaraz rozpaść się w jego ramionach, ale Jongin nie miał najmniejszego zamiaru na to pozwolić.

Kyungsoo był jego, tylko jego, był jego miłością, jego wspomnieniami, które były porównywalne do pięknego obrazu zachodzącego słońca, czy rozgwieżdżonego nieba. Nie było piękniejszego obrazu, niż Kyungsoo z roztrzepanymi włosami, który ledwo co się obudził.

Nie było nikogo piękniejszego niż Kyungsoo.

Otry oddech. Głośne jęki, ciężkie wzdychanie. Powolne, ale mocne pchnięcia, drżenie, gorące ciała. Tak inne, ale tak bardzo stworzone dla siebie.

Kontrast był widoczny. Ale to nie było wcale istotne. Wszystko było nasycone czymś, czego zwykły człowiek nie mógł zrozumieć. Woń miłości unosiła się dookoła nich, a ciche wyznania miłości nie były tylko pustymi słowami, ale także jakąś deklaracją, która istniała tylko dla nich.

 Ludzie nie musieli wiedzieć.

Szczyt rozkoszy był tylko skrawkiem nieba, w którym żyli. Akt cielesny był tylko małą częścią, tego co do siebie czuli. To nie było łatwe do zrozumienia, a tym bardziej do opisania.

Po porostu żyli, ciesząc się sobą, wypełniając się miłością, której pragnęli i na szczęście obaj ją sobie dawali.

To było najważniejsze.

**

Miniaturka. Jakoś specjalnie nie miałam wielkiej ochoty się nad tym rozpisywać, więc wyszło coś takiego.

Więc, dziś jest miniaturka z kaisoo.

Zrobiłam ankietę, bardzo bym prosiła, byście w niej zagłosowali. To tylko chwila.

Więc, hm. Nie wiem czy to jest ostatnia notka tutaj przed przerwą, ale najprawdopodobniej nie uda mi się nic napisać produktywnego tutaj. Za dwa tygodnie zaczyna się rok szkolny (w tym nowe otocznie, jak dla mnie, technikum, ugh ;;) i nie wiem na co się piszę, ale postaram się coś tu jeszcze wstawić, ale może być ciężko.

Wszystkich serdecznie zapraszam na Zapomniany, tam jestem aktualnie aktywna.