I... I just...

 

xxx

Uczucie to zrodziło się znikąd.

Nie panowałem nad swoimi uczuciami, nie mogłem nawet powiedzieć własnemu sercu – stop, to nie jest osoba dla ciebie.

Ja jednak trwałem u jego boku, wmawiając sobie, że to tylko przyjaciel, którego kochałem właśnie jak swojego towarzysza. Karmiąc swoje serce takimi kłamstewkami uspokoiłem swoje rozszalałe serce.

Na jakiś czas.

Potem przyszła agonia.

Swoista, nieprzyjemna. Wyczerpująca, zabierająca ostatki sił, jakie w sobie posiadałem.

Potem przyszło poddanie się temu cierpieniu.

Nie potrafiłem żyć w jego obecności, dlatego zacząłem go unikać, aż nasze kontakty tak się oziębiły, że można było nas nazwać tylko zwykłymi znajomymi. Nasze więzi się nieco zatarły, nie istnieliśmy jako przyjaciele, zaczęliśmy żyć jako samotne jednostki.

  Po roku spotkaliśmy się na imprezie zaręczynowej. Czułem się niezręcznie. Obaj się zmieniliśmy, ale nadal jego uśmiech potrafił sprawić, że moje serce zaczynało głośno bić.

To jedynie się we mnie nie zmieniło. Uczucia, które naprawdę mogły mnie zgubić, ale nie potrafiłem wyjść z tej imprezy – wiem, że poniekąd by to zraniło przyjaciół.

Dlatego trzymając się resztkami rozsądku, który trzymał mnie jeszcze przy zdrowych zmysłach, wyszedłem na balkon. Noc była gwieździsta, niebo było przyozdobione milionem małych punkcików, które w ciemnościach były naprawdę piękne.

Przypominały mi jego oczy.

Też pełne iskierek, takie radosne, niepełne zmartwień.

Wyszedł za mną. Nie miał na sobie marynarki, rękawy koszuli miał podwinięte pod łokcie, włosy miał roztrzepane, a pomiędzy wargami miał na wpół wypalonego papierosa.

W zdumieniu podniosłem brwi, pewnie wyglądałem idiotycznie, ale teraz o to nie dbałem.

Skupiłem się na jego osobie. Znowu.

— Palisz? — moje usta same wysunęły pytanie. Miałem ochotę walnąć się w głowę.

— Tak, małe uzależnienie — odpowiedział, a na jego wargach zakwitł figlarny uśmiech, który tak dobrze znałem. Jednak pewnych rzeczy się nie zapomina.

Wzruszyłem ramionami, po czym znów spojrzałem na niebo. Noc w jakimś stopniu pozwalała mi się ukryć, pozwalała zakryć szkarłat na policzkach, a ciężki oddech próbowałem maskować jako ciche chrząknięcia. Wciąż czułem się głupio w jego obecności.

Nie powinieneś go kochać, idioto.

Mój rozum urządzał mi niezłe porachunki, ale nie miałem najmniejszej ochoty kłócić się z samym sobą.

— Noc jest piękna — oznajmiłem, kiedy trwaliśmy w ciszy kolejne dziesięć minut.

Zapach dymu papierosowego już mnie nie drażnił, ponieważ mój towarzysz wyrzucił niedopałek za balkon. Nie przejąłem się tym.

— Wcale się nie zmieniłeś, Junmyun — poinformował mnie mój  towarzysz.

— Za to ty bardzo, Chanyeol — odpowiedziałem, po czym swoje przedramiona umiejscowiłem na barierce.

Pomiędzy nami tkwiła wielka przepaść. Ogromna i ciemna. Nie potrafiłem zbudować mostu, by dostać się na drugą stronę i stanąć obok niego. Być może byłem za słaby.

— Czemu przede mną uciekłeś? — zapytał nagle, a ja wydałem z siebie ciche „huh?”.

— Nie uciekłem — skłamałem. Ja po prostu schowałem się przed tobą. — Czemu tak sądzisz?

Wyższy ode mnie mężczyzna westchnął cicho i zaczesał do tyłu swoje czarne włosy. Wyglądał niesamowicie skąpany w blasku gwiazd.

— Znam cię bardzo, Junmyun. Wiem, kiedy ktoś próbuje się przede mną ukryć. Ale dlaczego ty?

Dlaczego? Bo cię kocham. To najodpowiedniejsza odpowiedź na twoje pytanie.

— Masz jakieś domysły? — grać na zwłokę.

— Właśnie nie wiem — mruknął i spojrzał na mnie. Jego oczy przypominały mi otchłań, w której chciałbym zatonąć, ale on byłby tym, który wciąż by mnie stamtąd wyciągał. — Od ponad roku byłeś dziwny, nawet teraz zachowujesz się inaczej.

Z ust wyrwał mi się chichot.

— Tego nie zrozumiesz — oznajmiłem. Bo by nie zrozumiał. Moje uczucia były na innym poziomie, być może nawet nie zrozumiałym dla ludzi. Bo jak można kochać przyjaciela? — Po prostu zachowam to dla siebie, to tylko mój bagaż — uśmiechnąłem się lekko w jego stronę.

Ale on nie był usatysfakcjonowany moim zachowaniem, a tym bardziej odpowiedzią. Żądał więcej, a ja nie byłem w stanie podarować mu zadowalającej odpowiedzi. Bo obnażyłbym siebie i stracił wszystko, czego nie chciałbym utracić.

— Przestań ze mną pogrywać, Junmyun — powiedział swoim niskim głosem, a ja zadrżałem. — Rok temu mi uciekłeś, dziś nie pozwolę, być znowu uciekł mi przez palce. Czekałem na ciebie tyle czasu, więc powiedz mi prosto w twarz co cię tak naprawdę gryzie!

Spojrzałem w jego oczy. Ciemne, pełne niebezpiecznych iskierek, które płonęły zdradziecko. W nim kochałem oczy. Te piękne oczy, które dawały mi tyle siły, kiedy było mi naprawdę źle.

— Kocham cię — powiedziałem obojętnie. Teraz naprawdę wszystko runie. — Wystarczy?

W jego oczach zalśnił szok. Wiedziałem, że to jest nie do pomyślenia.

Ale nawet to zraniło.

Uśmiechnąłem się krzywo. Czułem coś na wzór cierpienia z przed roku, ale tym razem miałem wrażenie, że serce za chwilę roztrzaska się na dnie mojej duszy.

Sekundę później w jego oczach zalśniło zrozumienie.

Tak jakbym doglądał jego duszy, która objęła mnie swoimi ciepłymi ramionami.

A w tę gwieździstą noc poczułem jak drobny jestem w jego objęciach, które uświadomiły mi, że to, co ukrywałem tyle czasu jest na wyciągnięciu ręki.

Chyba za bardzo byłem ślepy, by zauważyć.

xxx

Ehh. Obiecałam, że coś dodam przed rozpoczęciem roku szkolnego, więc wyprodukowałam taką miniaturkę.

Nie pisałam jakoś z myślą o konkretnej parze, w gruncie rzeczy miał być pairing dowolny, ale wyszedł Suho i Chanyeol. Miałam napisać o nich oneshota, ale część z tego zaginęła wraz ze starym komputerem i nawet o tym shocie zapomniałam.

Ale oddaję wam coś na wzór fluffa, za dużo angsta ostatnio, co?

Niedługo rok szkolny, nie za przyjemnie, huh? Też się nie cieszę, łączmy się w bólu.

Do zobaczenia mam nadzieję – we wrześniu!

Nie wiem kiedy wrócę, ale postaram się coś skrobać w wolnych chwilach.

Pamiętajcie, misie – kocham was, więc czekajcie cierpliwie.

Tym razem troszku na dłuższej was opuszczam, ponieważ nie mam nic napisanego, a o dłuższych oneshotach nie myślę, lub będę pracować.

Buziaki, misie :*

Dedykowany Sparrow, bo twój komentarz wiele wniósł w moje pisarskie serce i pisałam z myślą o Tobie ;d