Informacja

 

Hej.

Dziś znowu przychodzę do was z notką. Ja wiem, że macie mnie już dość i tak dalej, ale…

Dziś kolejna notka autorska.

Zacznijmy od tego, że coraz częściej myślę, by zawiesić wszystko na nieokreślony czas, bo mam czasem dość, nie mam motywacji, której szukam u was, ale jak widzę, to nic nie daje. Ja wiem, nie jestem idealna, czasem zdarzały się wzloty i upadki, nie jestem dobrą autorką.

Ja to wiem.

Po prostu jest takie coś, że czasem dostaję weny, piszę, cieszę się, ale jak przychodzi co do czego, nie ma nic.

Nie chcę wam robić nadziei, że jest dobrze, bo nie jest. Wpadłam w niezłą depresje pisarską, której ni cholery nie mogę zwalczyć. Walczę z wszystkim prawie od czterech miesięcy z przebłyskami, bo jednak udało mi się coś naskrobać, ale jak myślę następnego dnia, że mam usiąść i napisać coś, to mnie skręca. Poza tym, jest naprawdę mały odzew, a nie chcę nikogo zmuszać do komentowania, bo może nie każdy lubi, ja to wiem. Ale właśnie dzięki czytelnikom jeszcze tu siedzę.

Kolejna sprawa jest taka, że moja ręka boli coraz częściej, a gdy coś piszę czy robię myślę, że umieram.  To też boli, piszę, boli. Zero odzewu.

Poza tym, nie mam już chyba serca do takiego pisania. Kolejny was zawiodłam, kolejny raz piszę tego typu notkę. Aż mam siebie dość.

Co tu zrobić?

Chyba zrobię sobie przerwę, taką dłuższą. Nie chcę się zmuszać, bo to jest tylko marnowaniem mojego zdrowia i sama się tym zadręczam. Chcę wrócić z myślą, że moje teksty są dobre, bo zawsze staram się wierzyć w siebie, ale dzisiaj jestem przybita. Moja frustracja jest tak widoczna, a ja coraz rzadziej wpadam na pomysły, a gdy to robię szybko stają się niedokończonymi fikami.

Palny wakacyjne – nie wiem.

W wakacje opublikuję tylko oneshoty, które zdołałam napisać, a nie są jeszcze zamieszczone na blogu. (choć to też kwestia do przemyślenia).

Cóż, cieszę się, że napisałam Snowflakes, bo był pisany dla kogoś.

No więc moje misiaczki, wiem, że pewnie znowu będzie myśleć, że jestem beznadzieja (bo jestem, przyznaję), ale mam nadzieję, że poczekacie na mnie, a ja wrócę tu z uśmiechem, pełna energii, z nowymi pomysłami, i co najważniejsze, z przyjemnością, jaką odczuwałam, a teraz po prostu się męczę.

Więc, na chwilę mówię „papa”.

Mam nadzieję, że chwilkę poczekacie, na taką autorkę jak ja.

Ps: módlcie się też za mnie, żebym dostała się do szkoły na swój wymarzony profil.  

Miłych wakacji, róbcie coś, co was uszczęśliwia i mam nadzieję, że ten czas wolny dobrze spędzicie.

Wasza Nei.

Kiedyś wrócę, obiecuję.