Frustrated Writer

Tytuł: Frustrated Writer

Rodzaj: au, angst, gorzki fluff, dramat, romans, psychologiczne

Pairing: baekyeol

Opis: Gdzieś pośrodku stronic książki, tych pustych, białych kartek, dowiedział się, że nie ma weny. Frustracja odciskała na nim piętno, działając tak, że nie chciał napisać ani słowa.

Dlatego zaczął szukać inspiracji.

Najlepiej się pisze o czymś, o czym ma się pojęcie. Czy dobrze robił, pisząc powieść o prawdziwym życiu, gdzie zmienił tylko imiona i pewne fakty?

Czy prawdziwe życie było dla niego skomplikowane, że nie chciał wracać do rzeczywistości, tylko zostać w swoim świecie książki, gdzie wszystko jeszcze trwało, a on jeszcze istniał?

Czy inspiracja nie była zbyt ostra, a on sam pogubił się w tym, o czym pisał i w tym co czuł?

Uwagi: być może nie zrozumiały tekst.

(oneshot z okazji 50k+ wyświetleń)

Dziękuję za tyle wejść, poważnie.

Oneshot jest w pewnym sensie mną, proszę, przeczytajcie go, bo jest naprawdę ważny. NAPRAWDĘ. Chciałabym, żebyście go przeczytali, teraz akurat zależy mi na waszym opiniach, więc śmiało komentujcie. Wasze komentarze wiele znaczą, więc proszę byście przynajmniej tego shota skomentowali.

Na dole napiszę resztę notki.

 

_-_

Muzyka była ważna, bym napisał cokolwiek. Nie lubiłem ciszy, ona mnie jakby przytłaczała i wtedy nie umiałem niczego napisać. Wszystko musiało być porządkowe pode mnie, ponieważ bycie pisarzem nie było łatwe. Moje życie składało się z kart książek, milionów słów, piór, ołówków i tysięcy pomysłów. Gdybym przestał pisać, umarłbym. To było moim życiem, sensem istnienia, lubiłem brać ołówek do ręki i pisać gdziekolwiek, nawet na ławie na werandzie. Czułem, że cokolwiek, co jest związane z pisaniem, jest też powiązane ze mną samym. Czasem odstawałem od reszty ludzi, gubiąc się w swoim życiu, nie umiejąc odróżnić rzeczywistości od sennej jawy, w której czasem lepiej mi się żyło. Świat milinów słów był nieco lepszy od szarej rzeczywistości, która czasem przytłaczała mnie i nie mogłem napisać ani słowa.

I właśnie w takich momentach uświadamiałem sobie, że nie mam weny.

Puste stronice białych kartek porażały mnie swoją pustką, ale od jakiegoś czasu nie umiałem wziąć do ręki pióra i napisać kilku porządnych zdań. Bolał mnie ten fakt, ale nie umiałem też zaradzić na brak inspiracji, chociaż czasem wystarczyło magnetyczne spojrzenie kota, a tymczasem nic mnie nie tknęło. Jakbym stanął w martwym punkcie mojego pisarstwa, nie umiejąc już nic napisać.

Westchnąłem ciężko, odstawiając filiżankę z niedopitą herbatą na stolik. Londyn lekko się zachwiał, wiatr stukał w szybę mojego mieszkania, a deszcz lekko się sączył, choć to nie było wielka ulewa. Maleńkie kropelki odbijały się od szyby, wydając z siebie łagodną melodię. Takie coś powinno mnie napełnić inspiracją, ale nic się nie działo. Jakby woda pomimo napełniania szklanki była wciąż pusta.

Nie miałem weny.

Wstałem ze starego krzesła, na którym zwykłem siadać, po czym pomaszerowałem do swojego gabinetu. Zasłony przykryły oka, więc w pomieszczeniu panował półmrok. Gdzieś z wnętrza leciała muzyka, dlatego, że ją puściłem, jak już wspomniałem, nie cierpiałem ciszy. Była w czymś rodzaju uśmiercania, czymś, co powodowało, że czułem się za bardzo przytłoczony.

Pogoda też zostawiała wiele do życzenia, deszcz i chmury były teraz częstym widokiem, nie umiałem wczuć się w klimat. Teraz moje zmagania wydawały się nieco denne, wszystkie słowa jakie wydostały się z pod moich palców. Wszystko wydawało się być jednym, wielkim niewypałem, choć ludzie byli zachwyceni. Mną, słowami.

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się czemu słowa kleją się w zdania, zachwycając ludzi swoim pięknem? Czy kiedykolwiek zastanawiałeś dlaczego ludzie kupują książki, czytają?

Być może dlatego, że chcą się przenieść do innego świata, lepszego, opisanego słowami, którymi nie operujemy na co dzień. Być może słowa w książkach lepiej oddają klimat, lepiej jest opisany deszcz czy miłość. Być może słowa lepiej są wyeksponowane, być może lepiej są napisane od zwykłego człowieka.

Wydaję mi się, że jeżeli chcesz pisać, trzeba mieć talent, dbać o niego. Wracając do moich początków, wiem, że nie byłem najlepszy. To była tylko amatorska zabawa, gdzie chciałem już w tamtej chwili uciec do swojego świata, gdzie nie istniało nic złego. Byłem naiwnym głupcem, ponieważ świat nie składa się z samych dobroci, istnieje zła strona świata i dobra.

Ocknąwszy się z rozmyśleń wyjrzałem przez okno. Deszcz objął płaszczem całą powierzchnię Londynu, obserwowałem jak krople spadają na liście kwiatów, a te z kolei uginają się pod wpływem ciężaru. Płatki lśniły od wody, a kropelki uderzały w nie bezlitośnie, dając im wody.

Po raz kolejny wzdychając, usiadłem na swoim fotelu, podpierając głowę na dłoni. Czułem się lekko senny, ale nie chciałem spać. Dla mnie to było marnowanie czasu, ale nic nie mogłem poradzić na opadające powieki, więc zrezygnowany i zmęczony z walką nad snem, po prostu udałem się do swojego pokoju, zapełnionego pustymi kartami i porozwalanymi ołówkami, i do połowy opróżnionymi filiżankami.

Wtulając się w pachnącą fiolkami kołdrę, znów przeniosłem się w świat senny jaw, gdzie być może mogłem znaleźć wenę.

_-_

Książka do napisania nie była dla mnie obowiązkiem, chociaż po części się też z tego utrzymywałem. To była swego rodzaju przyjemność, bo robiłem to co kochałem, ale dziś dla mnie napisane książki, czy chociaż powieści było dla mnie katorgą. Nienawidziłem czegoś robić na siłę, ale jak widać wydawnictwo chciało mieć natychmiast koncept i fabułę, a ja nie byłem w stanie im tego podarować. Nie miałem pojęcia, kiedy moja wena się pojawi, bo to była znikająca przyjaciółka każdego pisarza. Pojawia się raz na jakiś czas, pozwalając napisać coś dobrego, a u mnie jak na razie zrobiła sobie wakacje. Owszem, byłem tym sfrustrowany, ale naprawdę nie chciałem nic robić na siłę.

— Nie mogę tego napisać — powiedział po raz setny. Oczy mojego korektora lekko zalśniły, być może ze zdenerwowania. — Nie mogę napisać, mam kryzys twórczy, czy to coś dla was znaczy? Dla pisarza jest hańbą napisać byle co — powtarzałem im świętą zasadę.

— Ale Chanyeol… Jesteś na tyle dobry, że dasz radę. Sam dobrze wiesz, że mnie zjedzą.

Westchnąłem.

— Muszę mieć inspirację, coś co mnie poruszy, a takowej nie mam, wszystko wydaję mi się za szare. Nie chcę napisać czegoś, co okaże się później czymś banalnym. To będzie dla mnie hańba. Nie mogę przyjąć propozycji napisania książki, w tej chwili to jest dla mnie za trudne.

— Błagam cię, to jest naprawdę, naprawdę ważne. Wydawnictwo chce zrobić z ciebie światowego pisarza, sam dobrze wiesz, że twoje ostatnie książki sprzedają się jak świeże bułki. To jest dla ciebie wielka szansa!

Spojrzałem na Jongina. Nie zależało mi na mojej sławie, ponieważ pisałem dla przyjemności, a nie dla pieniędzy. Cieszyłem się, że ludzie mnie doceniają, bo to w jakiś sposób mnie budowało, ale nie chciałem stać się maszyną do pisania. Miałem swoje gorsze i lepsze dni, nie chciałem czegoś robić na siłę, bo to było najgorsze. Kiedyś pisałem bez weny, ale to się skończyło wyrzuceniem prawie dziesięciu stron do kosza. Dlatego wizja wyrzucenia całej książki mnie niejako przerażała.

— Jongin, błagam, daj spokój. Nie napiszę tego na zawołanie, to jest dość trudne. Nie mogę tego zrobić.

— Błagam, zrób to dla mnie. Już się boję wejść do szefa, on się wścieknie. Poszukamy inspiracji, proszę.

Zacisnąłem usta w wąską kreskę. Nasz szef był bardzo surowym człowiekiem, kochał książki, miał naprawdę dobry gust, tylko wymagał czasem za wiele. Nie jestem maszyną, która wymyśla ot tak fabuły, ja sam muszę na to wpaść, a potem poświęć czas, by napisać cokolwiek. Musiałem przesiedzieć wiele miesięcy, by coś co było tylko wyobrażeniem znalazło się na kartach książki.

— Dobrze, pod jednym tylko warunkiem to napiszę. Muszę znaleźć inspirację, jeżeli nie będę mieć weny, nawet nie śnij, że cokolwiek napiszę.

Twarz Kaia rozpromieniła się, ale potem spochmurniała.

— Ty to robisz specjalnie! — fuknął.

— Yup — zaśmiałem się.

_-_

Herbata ostygła, kiedy przeglądałem książki moich ulubionych autorów. Zgubiłem się pośrodku opowieści i zapomniałem o herbacie. Zapewne była zimna i doskonale wiedziałem, że już jej nie wypiję, bo nienawidziłem zimnej.

Słowa innych nigdy mnie nie inspirowały, chociaż czasem zradzały się zupełnie odrębne opowieści, które najczęściej kończyły w koszu. Nie zawsze spisywałem swoje pomysły, ponieważ czasem wydawały się za bardzo denne i niezrozumiałe.

Nie miałem pojęcia, że brak pisania będzie mi doskwierać aż tak. Niby chciałem usiąść w jakimś zacisznym kącie mojego domu, ale w następnej chwili mi się to odechciewało i szedłem gdzieś indziej. Na moją niemoc pisarską dużo wpływało, począwszy od znudzenia miejscem, aż po głupią pogodę. Ona miała wielkie znaczenie, jeżeli chodzi o pisanie. Czasem słońce mi pomagało, a w innym przypadku mnie denerwowało.

Przeciągnąłem się na krześle, po czym odłożyłem książkę Stefana Kinga. Lubiłem jego książki, choć miał ciężki styl. Czasem ja sam się gubiłem, ale jego książki miały niewątpliwie swoją magię.

Przetarłem jeszcze lekko oczy, po czym zdjąłem z nosa okulary, które położyłem na otwartej książce. Kiedy czytałem czas szybko leciał i nawet nie zorientowałem się, kiedy różowe smugi zdobiły niebo, a chmury barwiły się na lekki kolor pomarańczy i czerwieni. Był to cudowny widok, w szczególności, że nic nie zasłaniało mi widoku. Nie lubiłem dużych budynków, dlatego mieszkałem na samych obrzeżach miasta, w małym, lecz przytulnym domku. Mogłem tu znaleźć wiele inspiracji, ale na chwilę obecną, ten dom nie dawał mi nic, poza tym, że tu spałem i żyłem na co dzień. Ale czułem ogromny sentyment to niego, ponieważ był miejscem, gdzie pisałem największe moje dzieła.

Kiedy robiłem sobie kolejną porcję herbaty, ktoś zapukał do mych drzwi. Zignorowałem to na jakiś czas, zalanie saszetki było ważniejsze. Kiedy skończyłem to co robiłem, poszedłem do drzwi. Otwarłem je, po czym zdziwiony się o nie oparłem.

Na werandzie stał zadowolony z siebie Jongin, a koło niego stal lekko przestraszony chłopak. Miałem wrażenie, że chce sąd uciec, wyglądał na zagubionego.

— Cześć — rzucił Jongin. — Mam pomysł.

Wpuściłem ich do środka, nadal zaskoczony. Co ten dureń najlepszego robił? Wiem, chciał znaleźć dla mnie inspirację, bo inaczej go rozszarpią, ale jakoś nie wydawało mi się, że coś mi pomoże. Wiedziałem, że muszę przeczekać swój kryzys, ale jak widać, Kai na silę chciał odzyskać dla mnie wenę.

Zrobiłem kawę dla Jongina, a chłopakowi herbaty. Podziękował mi lekkim skinięciem głowy, kiedy podawałem mu ciepły kubek. Sam zająłem miejsce naprzeciw nich, siorbiąc pierwszy łyk.

— Wpadłem na pomysł, byś wysłuchał różnych opowieści. Znalazłem Baekhyuna, chłopaka, który zna wiele różnych legend. Może te opowieści zasieją w twoim sercu jakoś namiastkę inspiracji.

Pokiwałem głową. Nie był to głupi pomysł, bo pisanie na podstawie czegoś, co się działo wywoływało wiele emocji, ponieważ kiedyś już się to działo. Nie byłem dobrym słuchaczem, ale mogłem usiąść na tyłku i wysłuchać kilku legend, na tym przecież nic nie stracę.

— Owszem, mogę tego wysłuchać.

Kai prawie podskoczył na krześle, być może mogło to go uratować ze szponów naszego szefa, który był już lekko wkurzony. Jednak nie chciałem nadal niczego robić na siłę. Szukałem bardzo mocnej inspiracji, bardzo mocnej.

— Baekhyun przyjdzie do ciebie jutro, dobrze? Niestety, muszę zostawić was samych jutro, bo jednak mam inne zajęcia. Chan, proszę, nie zawiedź mnie. Wiesz dobrze, że od ciebie zależy moje życie — jęknął, a ja skinąłem głową.

Kai był nieco upierdliwym człowiekiem, ale bardzo dobrym. Nie chciałem go zawieść, bo wiem, że nic mi złego nie zrobił, ale wiem, że tera ja mogę go zawieść.

Po wyjściu obydwóch usiadłem w swoim starym krześle, i obserwowałem rozsypane gwiazdy. Mieniły się one, lekko błyszcząc po ulewach, które wysiały nad Londynem ostatnimi czasy. Nawet ten widok mnie nie zachwycił, a podobnież dusze artystyczne miały pociąg do takich widoków.

Jak widać miałem całkiem porządny kryzys.

_-_

Baekhyun następnego dnia odwiedził mnie rano. Trzymając kubek z herbatą, patrzyłem jak nerwowo bawi się swoimi palcami.

Baekhyun był niskim chłopakiem, z brąz czupryną. Jego oczy były tak ciemne, że zastanawiałem się, czy przypadkiem nie są czarne, jednak miał ciemny odcień brązu. Był ubrany w czarny, lekko wycięty sweter i ciasne spodnie. Kosmyki jego włosów opadały subtelnie na czoło, usta były rozwarte, jakby czerpał większe oddechy. Skojarzył mi się ze szczeniaczkiem, nawet nie wiem czemu. Być może dlatego, że przypominał mi go swoją zagubioną postawą.

— Słyszałem o tobie — powiedział nagle, że prawie wylałem na siebie gorącą herbatę. Nienawidziłem zimnej.

— Hm?

— Czytałem nawet jedną twoją powieść. Widać, że jak piszesz przenosisz się w swój wymyślony świat.

— Chyba właśnie o to chodzi — mruknąłem, po czym wypiłem mały łyk. — Żeby pobudzić wyobraźnie. Właśnie oto chodzi w książkach.

— Kiedyś ktoś mi powiedział, że przeżyjesz tyle żyć, ile przeczytasz książek — Baekhyun podparł podbródek na splecionych dłoniach. — Szczerze, to nie zrozumiałem tego od razu, bo nie byłem jakoś specjalnie zainteresowany lekturami, czy jakimikolwiek książkami. Dopiero po pewnym czasie do mnie dotarło, że książka to bardzo ważna rzecz w życiu człowieka.

— Wiem to. Słowa tylko pobudzają wyobraźnie, to zależy od człowieka jak to sobie wyobrazi. Książka może mieć różne ekranizacje w głowie człowieka, film jest zbyt łatwy do obejrzenia, nie sądzisz?

Baekhyun skinął głową, po czym zanurzył usta w ciepłej herbacie.

— Słyszałem, że nie masz weny — zaczął znów. — Dlatego Jongin szukał kogoś, kto mu pomoże przywrócić ci sprawność. Więc, co chcesz usłyszeć?

— Szczerze? — oparłem ręce o stół, mrużąc oczy. — Wszystko jedno.

Baekhyun westchnął cicho, po czym objął swoimi dłońmi kubek.

— Dobrze więc. Opowiem ci pewną historię, która działa się tu lata temu. Tylko nie wiem czy coś ci to da.

_-_

Inspiracja zaczyna się zradzać niespodziewanie, wena czy pomysły spływają też w niespodziewanych momentach. Moja inspiracja delikatnie trzepotała skrzydełkami, ale jednak nie była na tyle silna, bym mógł usiąść i coś jeszcze napisać. Nie chciałem robić nie potrzebnych nadziei, ponieważ nie tylko Kaia bym zawiódł, ale też siebie. Nie chciałem zacząć czegoś pisać, a potem rzucić tego w połowie, bo to było gorsze niż sam brak weny.

Westchnąłem cicho, po czym zakopałem się w pościeli. Zastanawiałem się, czy byłoby źle, gdybym napisał powieść o samym życiu? Nie mówię o innych ludziach, ale o sobie. Ciekawe czy to by się przyjęło, bo patrząc z perspektywy czasu, moje życie nie było ani ciekawe, ani dynamiczne. Było nudne, cały czas żyłem książkami, moje życie prywatne nie istniało, chociaż moja miłość to była książka i herbata.

Swoją pierwszą miłość przeżyłem lata temu, nigdy nie wiedziałem jaki jest prawdziwy smak miłości, ponieważ twierdziłem, że to mi nie jest potrzebne. Byłem samotnym pisarzem, który przeżywał kryzys. Samotność nie była taka doskwierająca, kiedy miałem przy sobie jakąkolwiek książkę, ponieważ wtedy mogłem przenieść się w inny świat i czuć co inni przeżywają na stronicach. To z boku głupio brzmi, ale inaczej nie umiałem. Miałem wrażenie, że nikt mi nie pomoże, nie poznam niczego, o czym mógłbym pisać pewnie, bo tematy uczuć były dla mnie jak cienki lód. Jedno potknięcie i już znalazłbym się na dnie.

Ale poczułem coś w rodzaju zainteresowania. Baekhyun wydawał się być taką niezwykłą osobą, był czymś, co przyniosło coś świeżego, nawet nie chodziło o jego opowieści, tylko o niego samego. Przyciągał moją uwagę i po raz pierwszy zapragnąłem poznać zupełnie mi obcą osobę.

Nie wiem co to zwiastowało, ale nie chciałem znów się zgubić pośród białych stronic książek.

Czy coś we mnie się zmieniało?

_-_

— Czy pisanie to trudna rzecz?

Spojrzałem na Baekhyuna, pisząc kolejne zdanie.

Znałem Baekhyuna od dwóch miesięcy. Chłopak zdążył się do mnie przyzwyczaić, a ja do niego, do tego stopnia, że prawie zamieszkał wraz ze mną. Czasem zostawał na noc, napełniając mnie nieznaną mi inspiracją.

Tak, Byun Baekhyun stał się moją osobistą inspiracją.

— Zależy jak na to spojrzysz — powiedziałem, po czym lekko pochyliłem głowę. Nie chciało mi się już pisać. Westchnąłem.

— Znowu?

Pokręciłem przeciwnie głową.

— Po prostu jestem wykończony, moje palce bolą od ciągłego stukania. Nadal mi się wydaje, że ta powieść jest sucha.

Owszem, pisałem, ale nadal mi czegoś brakowało. Jakbym zawsze pomijał jakiś istotny szczegół. To było frustrujące. Zauważyłem, że ostatnio stałem bardzo sfrustrowanym pisarzem.

— Próbowałeś może wplątać jakiś wątek miłosny? — zapytał mnie, przekrzywiając głowę. Odwróciłem się na krześle w jego stronę.

— Nie. Wolę pisać o czymś, o czym mam pojęcie, a jak widać, nie jestem obeznany w te sprawy.

Baekhyun poderwał gwałtownie głowę, jakby dopiero do niego dotarło co do niego powiedziałem. Musiałem przyznać, że wyglądał pięknie. Jego ciało owiały zasłonki, które podrygiwały na wietrze, tak samo jak jego włosy, które układały własne stylizacje, robiąc z niego w pewnych momentach anioła. Był śliczny.

— Nie mów mi, że nigdy.. ty nigdy nie byłeś zakochany? Nic?

Wzruszyłem ramionami.

— Moje uczucie są zbędne, cały czas jestem zajęty pisaniem, poza tym, miłość jest dla mnie za bardzo sucha, wyuzdana. Nie chcę się zakochać, mogę jedynie stylizować własną miłość.

— Na pewno nie chcesz nigdy poczuć smaku miłości? — zapytał z niedowierzenie, po czym zeskoczył z burka na którym siedział. Stanął naprzeciw mnie, a ja podniosłem głowę, by na niego spojrzeć.

— Jakoś mnie do tego nie ciągnie — przyznałem niechętnie. — Chyba byłem za bardzo pochłonięty książkami, by wyjść i złapać tak ulotne uczucie. Ograniczam się do związków ze słowami. Chyba łatwiej mi jest pisać, niż czuć.

— Ale mógłbyś spróbować — zauważył.

Przekrzywiłem głowę, tak, że spotkaliśmy się tęczówkami. Jego oczy były naprawdę piękne, takie niepowtarzalne. Zastanawiałem się co by było, gdybym pokochał kogoś inną miłością, nie taką mężczyzna-kobieta.

Doskonale zdawałem sobie sprawę, że nie byłoby łatwo, bo świat nie był na tyle tolerancyjny, by to wszystko funkcjonowało. Nie byłem na tyle naiwny, by sądzić, że wszystko się ułoży.

— Mógłbym — przytaknąłem — ale jednak to zostaje dla mnie za trudne. Uczucia są zbyt skomplikowane, zbyt ulotne, a mi to teraz jest najmniej potrzebne.

Baekhyun westchnął ciężko, po czym cofnął się o kilka kroków. On był człowiekiem, który niejako dostarczał mi weny, bo był pełen energii, taki żywy. Chyba naprawdę potrzebowałem takiego człowieka, który wniósł paletę barw.

— Jesteś sztywny, Chanyeol.

— Wiem, ale mi z tym dobrze.

W odpowiedzi dostałem prychnięcie.

_-_

Pewnego wieczora doszedłem do wniosku, że ta powieść za bardzo opiera się na rzeczywistości. Jednak nie umiałem zmienić słów, jakoś nie mogłem pozmieniać układu zdań, pozmieniać wątki. Ta historia w jakimś sensie wydawała mi się być piękna.

Nie wiem czy dobrze robiłem, ale sam się zagubiłem pośrodku tego. Gdzieś pośrodku marzeń się zgubiłem, gdzieś pośrodku białych stronic zapisałem swoją historię. Pytanie pozostało, czy ta historia nadal trwa, czy jest już zakończona.

O drugiej w nocy wyszedłem z łóżka, nie umiejąc zasnąć i powędrowałem do kuchni zrobić sobie herbaty. Byłem od niej uzależniony, kochałem czuć jej smak na języku. Potrafiłem wypić naprawdę wiele, z pięć filiżanek na dzień. To było po części straszne, ale to właśnie składało się we mnie, więc jakoś nie  narzekałem. Miałem w sumie opinie ludzi gdzieś, bo i tak mnie nikt naprawdę nie znał. Znali mnie tylko jako autora książek.

Tak więc, kiedy wszedłem do kuchni przeżyłem zawał. Na stole siedział Baekhyun, wymachując wesoło nogami. Znowu został na noc, nie wiem akurat dzisiaj. Miał rozczochrane włosy, lekko też podkrążone oczy. Wyglądał jak zasypiający szczeniak.

— Czemu nie śpisz? Ludzie w tej chwili pewnie chrapią — mruknąłem.

— Mogę cię o to samo zapytać — powiedział i uśmiechnął się lekko.

Ten chłopak nie był mi obojętny i to mnie najbardziej przerażało. To, że nie mogłem na niego patrzeć jak na przyjaciela, tylko na chłopaka, którego pożądam w sposób jaki mężczyzna pożąda kobietę, z deka mnie przerażało. To było dla mnie nowe, poza tym nawet nie wiedziałem co czuje Baekhyun. Nie chciałem zachowywać się dziwnie, dlatego zostałem przy naturalnym zachowaniu, co tylko mi na dobre wyszło. Nie było przynajmniej zbędnych pytań, dziwnych spojrzeń i krzyków.

— Przyszedłem się napić — oznajmiłem, przechodząc obok niego. Ten zmarszczył na chwilę nos. — A ty?

— Nie mogłem spać — powiedział.

Nie odpowiedziałem, tylko podszedłem do lodówki. Zamiast zrobić herbatę, wyciągnąłem karton pomarańczowego skoku.

— Coś byś powiedział, gdybym napisał powieść o zmaganiach innej miłości? — zapytałem.

— W sensie jakiej innej?

— A jak myślisz? To byłoby coś zupełnie innego, tylko nie wiem czy dałbym radę to jakoś napisać. Wiem, że ludzie nie są zbyt tolerancyjny, dlatego taki wątek może być niejako obraźliwy dla społeczeństwa.

Baekhyun nie odpowiedział, więc wywnioskowałem, że był zaszokowany. Chyba ja też bym był, ale nie mogłem cofnąć własnych słów. I poniekąd nie chciałem.

— Chanyeol, chodź tu do mnie — usłyszałem jego głos. Odłożyłem kubek na blat i podszedłem niepewnie do chłopaka. Nie widziałem wyraźnie jego twarzy, dlatego, że maleńkie światło z okapu nie dawało za wiele światła. Jego sylwetka była skąpana w mroku, dlatego wydawał się mi taki tajemniczy.

Kiedy podszedłem do niego, poczułem jak ten łapie mnie za ramię. Nim zdążyłem się zorientować, stałem pomiędzy jego nogami, czując jego oddech na wysokości twarzy. To było dziwne, nowe i przede wszystkim zawierało w sobie jakąś przerażającą nutę.

— Czemu chcesz o tym napisać? — wyszeptał, po czym wplatał w moje włosy swoje palce. Po moim kręgosłupie przeleciał dreszcz, ale zignorowałem to.

— Noo… w sumie to sam nie wiem. To jest nowy wątek, taki inny od reszty. Ludzie nie piszą o tym za często.

— Chanyeol…

Pokręciłem głową. Moje myśli odlatywały z każą sekundą, a ja inicjowałem swoje ruchy. Położyłem swoje dłonie na jego udach, uprzednio przyciągając jego twarz bliżej swojej. Kiedy nasze wargi się zderzyły świat się zatrzymał, a ja poczułem dziwną euforię. Jego usta smakowały brzoskwiniami i czymś nie znamy, czymś, czego nie umiałem rozpoznać. Oddawał pocałunki powoli, jakby się bojąc. Ja sam do końca nie byłem pewny, tego co robię. Ale nie chciałem się wycofać. W jakiś sposób wyznałem mu namiastkę miłości i cieszyłem się, że ją zaakceptował.

Chyba bym umarł, kiedy jedyna i prawdziwa inspiracja, osoba, którą obdarzyłem jakimś pozytywnym uczuciem się ode mnie odwróciła.

_-_

Słowa tworzyły zdania, zdania strony, a strony książkę. To był ciągły proces, ale ja gdzieś tkwiłem i sam już nie wiedziałem gdzie się znajduję.

Westchnąłem ciężko, kiedy Baekhyun wpakował mi się na plecy, a potem jakiś magicznym sposobem na kolana, gdzie zwykł długo przesiadywać. Wyjątkowo sobie je upodobał, ale jakoś nie narzekałem. No może wtedy, kiedy pracowałem.

— Co tym razem? — zapytałem, wciskając nos w zagłębienie jego szyi.

Nie, nie doszło pomiędzy nami do niczego więcej niż pocałunki, czy jakieś lekkie dotykanie. Chyba żaden z nas nie był na tyle gotowy, by cokolwiek zrobić. Poza tym, jakoś jeszcze mnie do tego nie ciągnęło, ale zdawałem sobie doskonale sprawę, że to tylko kwestia czasu.

— Nic się nie stało, tylko czasem tęsknię, kiedy tak odpływasz w krainę pracy. Wyglądasz wtedy dziwnie.

Wiem, że się ze mną droczył. Uwielbiał się ze mną drażnić, nie miałem mu tego za złe, nawet to lubiłem. Wtedy też napełniała mnie wena, ten chłopak sprawiał, że w jakiś sposób odzyskiwałem chęć do pisania.

— Daj spokój — mruknąłem, lekko muskając ustami jego skórę. Wyczułem łagodnie przyspieszony puls i uśmiechnąłem się w duchu.

Uwielbiałem patrzeć na jego reakcje, czasem z jego twarzy czytałem jak z otwartej książki. Czasem udało mi się go wprowadzić w głębokie zawstydzenie, co później skutkowało, że nie odzywał się do mnie pół dnia. Jednak szybko się godziliśmy, co nie było jakieś tam zjawiskowe, po prostu zwykłe.

Jako autor lubiłem mieć spokój i ciszę, ale czasem nawet to mnie przytłaczało. Miałem taka osobowość, że ludzie mi nie przeszkadzali, kiedy pisałem. Umiałem się skupić, a właśnie przez chodzących ludzi, ich życie, zachowanie codzienne, jakoś mnie zachęcało do pisania, bo wiedziałem o czym mam pisać.

Mój kryzys był ciężki, nie mogłem posklejać zdań, ale Baekhyun sprawił samym sobą, że zapragnąłem wziąć pióro w dłoń i nabazgrać parę liter, które przeobraziłyby się słowa. Ludzie naprawdę potrafili zdziałać wiele.

— Jak idzie ci pisanie książki? — zapytał mnie, lekko pociągając mnie za włosy, bym spojrzał na niego.

— Średnio – mruknąłem. — Są takie dni, gdzie mógłbym nie wychodzić z gabinetu, a następnego dnia nawet nie mam ochoty na to patrzeć.

— Aż tak ciężko ci się to pisze? — zdziwiony oparł swoje czoło o moje.

— Chyba tak. Czasem nie jestem w stanie czegokolwiek napisać, ale muszę ci podziękować, że jesteś ze mną. Dzięki tobie jeszcze to piszę.

_-_

Niebo barwiło się na róż.

Siedziałem opatulony kocem, spoglądając jak liście tańczą na wietrze, upadając, by po chwili znów wiatr porwał je do tańca. Było mi chorobliwie zimno, ale nie chciało mi się podnosić. Byłem leniwym człowiekiem, nieraz i nie dwa to słyszałem, ale jakoś mnie to szczególnie nie przerażało. Chyba się przyzwyczaiłem.

Zapach mokrego drewna był na tyle silny, że nie musiałem się wysilać, by go poczuć. Świeże powietrze po ulewie nieco cuciło mój podły nastój, a dlatego, że nie umiałem dojść do żadnych wniosków.

Czyżby miłość była zbyt skomplikowana? A może taka miłość, którą obdarzyłem innego chłopaka była zbyt trudna do zrozumienia?

Długo dochodziłem do konkluzji, nie umiejąc się odnaleźć w tym bałaganie, jakiem było moje życie. Tym bardziej, że zakochałem się w kimś, w kim nie powinienem. Czy to było aż tak złe?

Być może. Miłość dla mnie w tej chwili nie powinna istnieć, nie powinienem czuć, bo to nie prowadziło do niczego, a ja sam się gubiłem. Nie chciałem być zagubiony, chciałem zostać w swoim kokonie bezpieczeństwa, gdzie nie musiałem dzielić z kimś życia.

Kiedy byłem w szkole średniej czułem się trochę samotny, wszyscy dookoła mnie mieli niejako swoje połówki, tylko ja nie umiałem odnaleźć swojej miłości. Kiedyś mi powiedziano, że nie mogę szukać miłości na siłę, że przyjdzie na mnie czas. Dlatego zaprzestałem szukać, starać się, aż pewnego dnia stwierdziłem, że miłość, czy obecność drugiej osoby nie jest mi potrzebna.

Dlatego stałem się samotnym marzycielem.

_-_

  

Ten fragment książki, czy czegoś, co miało przypominać książkę, jakoś mnie przedstawiał. Nigdy nie myślałem, że będę kochał drugiego mężczyznę, bo przecież to nie było możliwe. Po prostu… kobieta nie była stworzona dla mnie.

Westchnąłem ciężko, po czym oparłem głowę o blat stolika. Na biurku piętrzyły się kartki, nawet stały kubki. Jednak chyba będę musiał je pozbierać i pozmywać.

Noc była ciepła, wiatr lekko muskał moje nagrzane ciało. Znowu nie mogłem spać, zadręczając się nieistotnymi sprawami. Może źle robiłem tyle myśląc, ale inaczej nie potrafiłem.

Czasem zastanawiałem się, czy dobrze robię, pisząc. Zastanawiałem się, co ludzie czują, kiedy czytają moje twory. Czy się cieszą, kiedy widzą wydaną książkę. To mnie zastanawiało. Czasem chciałbym zobaczyć reakcje czytelników, ale wiem, że to niemożliwe, bo nie dałbym rady. Chyba, że dostałbym jakieś supermoce, być może wtedy to byłoby możliwe.

Lekkie kroki były mi już dobrze znane. Jednak nie podniosłem głowy. Nie miałem na to siły.

Piszę książkę praktycznie o nas, gdzie pozmieniałem jedynie parę wątków i imiona. Ale czy dobrze robiłem? Książka mogła mieć jakiś sens, ale czy na pewno ona będzie na tyle dobra? Chyba już sam nie wierzyłem w swoje możliwości.

— Wyglądasz jak sfrustrowany pisarz i nim poniekąd jesteś — usłyszałem ciszy szept. — Znam cię już kawał czasu, ale nadal wyglądasz na zagubionego.

Odwróciłem głowę w stronę Baekhyuna. Kucał przy mnie, tak, że praktycznie miałem jego twarz na wysokości swojej. Znowu dopiero wstał.

— Czemu nie śpisz? — mruknąłem. Przymknąłem powieki, ale nie zamknąłem oczu. — Jest późno.

— Chanyeol, nie mogę spać, dobrze o tym wiesz. Czemu ty nie śpisz? — uniósł brwi.

— Chyba jestem za bardzo przygnieciony przez swoją niemoc — zaśmiałem się chrapliwie. — Pomimo, że piszę, wydaję mi się to bezsensu. Wszystko dookoła jest bezsensu, ale ty wydajesz się takim kolorowym motylem, który na chwilę się pojawia, dając chwilową wenę, dając coś, co mogę nazwać inspiracją. Przy tobie wydaje się wszystko w porządku, mogę pisać, ale gdy ty znikasz, świat znowu staje się tylko szarą plamą. Jestem taki beznadziejny.

Czułem jak pod powiekami zbierają mi się łzy. Zawsze czułem się beznadziejnie, nawet wtedy, kiedy pisałem te lepsze twory. Dopiero teraz dotarło do mnie, że nigdy nie byłem dobry.

— Channie…

Czułem jak Baekhyun ciągnie mnie, by spojrzeć mi twarz, ale byłem silniejszy od niego. Nie wiem czy to co do niego czułem to miłość, czy tylko potrzeba bliskości. Baekhyun był kimś, kto mnie wspierał, za co będę mu dziękować. Przez niego dążyłem, żeby nikt nie zabił Jongina za moją niemoc pisarską, przez niego jakoś pisałem. Ale nadal uważałem to za nic wartego uwagi.

— Chanyeol, proszę spójrz na mnie — powiedział łagodnie, po czym poczułem jego delikatne dłonie na plecach.

Spojrzałem na niego, próbując hamować łzy, ale wiedziałem, że nawet w powstrzymywaniu słonych kropli jestem słaby.

— Nigdy nie byłeś beznadziejny — szepnął, łapiąc moją twarz w dłonie. Miał taką delikatną skórę. — Nie jesteś i nie będziesz. Nie myśl tak o sobie. Piszesz wielkie dzieło, zobaczysz. Nie trać wiary w siebie, bo to jest najgorsze. Kiedy przechodzisz kryzys nie możesz jeszcze bardziej siebie dołować, rozumiesz?

— Ale…

Baekhyun pokręcił głową i przyłożył mi palec do ust. W nikłym świetle wyglądał doprawy przecudownie, taki kruchy, ulotny.

— Kochaj się ze mną, Channie.

Zamrugałem oczami zdezorientowany. Odchyliłem głowę, aby spojrzeć na niego. W jego oczach iskrzyły się iskierki, takie małe, piękne. Czy dobrze robiłem, przyciągając go do siebie i złączając nasze wargi razem? Czy było dobrze, kiedy drżącą dłonią gładziłem jego chłodną skórę?

Nawet ten akt zbliżenia, ten akt cielesny napełnił mnie inspiracją. Nie mogłem się nadziwić, jak pięknie wygląda Baekhyun z odchyloną do tyłu głową, szepczący moje imię. Taki cichy szept, mrok, który obezwładnił nasze ciała. Nie mogłem uwierzyć w to, że dotykałem go w taki sposób, nie mogłem udźwignąć tej przyjemności, jaką obaj sobie darowaliśmy.

Po tym wszystkim, tuliłem go do siebie, nie chcąc go wypuścić z ramion. Był najcenniejszą osobą w moim życiu, tu już nie chodziło o inspirację, czy coś innego – ten chłopak zasiał w moim sercu wiele uczuć, a ja w końcu mogłem ogłosić całemu światu, że jestem zakochany.

Nie było to złe.

Prawda?

_-_

Czas czasem leci zdecydowanie za szybko. Miałem wrażenie, że chodzę półprzytomny, bo nawet nie wiedziałem, kiedy kończy się dzień, a zaczyna kolejny. Chyba się pogubiłem w świecie kartek, herbaty, uczuć. Nie mogłem wyrwać się z tego stanu. Dryfowałem pomiędzy kolejnymi stronicami, kolejnymi słowami, nie zważając na nic dookoła.

I to było moja zgubą.

_-_

Kiedyś ktoś powiedział, że przeżyjesz tyle żyć, ile przeczytasz książek.

Wiecie o co chodzi w tym powiedzeniu?

Zamykasz się w świecie wyobraźni, wcielasz się w bohaterów. Wiemy doskonale, że mamy tylko jedno życie, które pisze swoją własną książkę, własną historię. Wiemy przecież doskonale, że kiedyś nasze się skończy - epilog zostanie napisany. Że kiedyś nasze historie zostaną napisane, zaczną się kolejne.

W tym powiedzeniu jest zawarta pewna nauka. Można przecież zobaczyć co czują ludzie. Można zobaczyć pewne zachowania, przeżyć ich życie. W książkach.

Baekhyun nigdy nie istniał.

Był tylko wytworem wyobraźni, który pozwolił napisać mi swoją własną historię, która zakończyła się ostatnimi słowami. Czułem się źle, uświadamiając sobie, że byłem aż tak samotny, że wymyśliłem sobie własną postać. Jakim cudem się nie zorientowałem przez tyle czasu, nie miałem pojęcia.

Pusta była mi dobrze znana. Dlaczego więc nie chciałem jej zapełniać? Czekałem na jakiś ruch od Boga? Chyba nie było to nawet to.

Gdzieś pośrodku marzeń się zgubiliśmy, gdzieś pośrodku białych stronic zapisaliśmy własną historię. Nasza przygoda się skończyła - wraz z napisaniem ostatniego zdania, wraz z postawieniem ostatniej kropki.

Westchnąłem lekko, po czym odłożyłem pusty kubek po herbacie na blacie stolika. Londyn wydawał się być trochę inny. Ptaki wzbiły się ku niebu, rozpraszając się na tle niebieskiego sklepieniu.

Obecność Baekhyuna gdzieś się czaiła, nadal nie mogłem się przyzwyczaić do tego, że go nie ma. Sam sobie byłem winny, dlatego mogłem sam siebie winić.

Książka leżała na małym stoliczku. Była świeżo wydana, dlatego kartki były białe, nie pozaginane. Pachniała znakomicie, zapach świeżej książki.

Czasem chciałem żyć w książce, ponieważ tam Baekhyun jeszcze istniał, gdzie mogłem go kochać bez przerwy i żadnych zmartwień. Szczęśliwe zakończenie w ten sposób mnie nie obrzydzał, a tylko uszczęśliwiał.

Zgubiłem się pośrodku tego wszystkiego, fakt. Muszę przyznać, że byłem nieco naiwny i głupi. Ale jednak nie mogłem cofnąć czasu.

Miałem kryzys, brak weny. To mnie dobiło, więc szukałem kogoś, kto mi pomoże z tego wybrnąć. Byłem sfrustrowanym pisarzem, kimś, kto trzymał pióro, ale nie mógł go użyć, ponieważ nie wiedział jak odpowiednio dobrać słowa.

Sfrustrowanym pisarzem, który wymyślił książkę, na podstawie własnych uczuć, przeżyć, a nawet fantazji.

Książka nazywała się Sfrustrowany Pisarz. 

Chyba tytuł idealnie mnie oddał.

 

_-_

a/n: tego oneshota pisałam nom stop. Pewne sytuacje są związane ze mną, więc w jakiś sposób poznaliście mnie – mnie, która pisze. Zwyczaje Chanyeola w tym tekście – picie herbaty, muzyka, zwyczaje przy pisaniu – to są moje zwyczaje. Chanyeol to ja, w sumie. Więc macie pewien obraz mnie. Cały kryzys pisarski Chanyeola jest tak naprawdę moim – tak, miałam taki kryzys. Tak naprawdę, zastanawiam się jeszcze, czy to co piszę, jest w miarę dobre. Uczucia Chana – to są moje uczucia – tak. Porównanie z tymi książkami – przeżyjesz tyle żyć, ile przeczytasz książek – to też jest związane ze mną, bo rozmawialiśmy o tym w szkole. Pewnie, są też zmyślone fakty, ale no. Większość jest bazowana na mnie. Na serio kocham herbatę, nienawidzę jej zimnej, brrr. Mam nadzieję, że wam się podobało i nie wystraszyliście się, na serio. Do zobaczenia wkrótce, będę wam spamować tekstami, bo kończymy szkołę i takie hurra! Do napisania, misie~