Hate is not a good way - Part twelve: Attack

~~*~~

Tao rzucił plik papierów na stół, mocno wkurzony. Suho spojrzał na niego zmartwiony, ale zauważając stan młodszego wolał się nie odzywać.

— Dupek — warknął pod nosem. — Kurwa, nie odzywa się do mnie pieprzony idiota, jakby chciał wszystko sam załatwić. Dlaczego, do cholery, ja muszę się z nim użerać? — mruczał, robiąc kawę.

— Kris? — Lay podniósł wzrok znad gazety i zaciekawiony spojrzał na przyjaciela. — A co ten znowu zrobił?

— Wiesz, mogę wszystko zrozumieć, ale jeżeli jest się partnerami, to może chociaż zdradzać jakieś informację odnoście całej sprawy — Tao postawił kubek tak mocno, że Suho się martwił czy przypadkiem nie pęknie od tego. — Jinki przesyła informację, a od Krisa nie usłyszałem nic od paru tygodni. Nie odzywa się też w domu jak do przyjaciela. Albo coś drań ukrywa, albo węszy na własną rękę.

Lay wzruszył ramionami.

— On od zawsze miał wszystkich w dupie. Tylko jeżeli przychodziło co do czego, to stawiał sprawę jasno. Po twoim opisie wnioskuję, że naprawdę coś może ukrywać. Nie jest z żadnym z nas w jakiejś głębszej relacji? — zapytał.

Tao wzruszył ramionami, a Suho spojrzał się na niego jak na idiotę.

— Dobra, cofam to pytanie — westchnął, zdając sobie sprawę, że nikt nic nie wie. — Cóż pozostaje nam czekanie na rozwój sytuacji. Chociaż mnie to martwi.

Zitao westchnął i upił łyk kawy. Wszystko się skompilowało. Tak jakby wkroczyli w kręty labirynt i szukali wyjścia na darmo.

— Cóż, jeżeli będzie się tak zachowywał dalej, trzeba będzie coś zrobić. Nie mam zamiaru wdepnąć w większe gówno — Tao wzruszył ramionami, pijąc kolejny łyk.

~~*~~

Chen pomógł usiąść nieżywemu Baekhyunowi, który jęknął z bólu, kiedy jego pośladki zetknęły się z miękki materacem. Chen usiadł w fotelu, patrząc z współczuciem na Byuna, który dla wygody sunął się do pozycji półsiedzącej.

— Kurwa, jak boli — jęknął i przetarł twarz dłonią. — Nigdy więcej nie dam ponieść się chwili.

Jongdae spojrzał pytająco na przyjaciela, który machnął lekceważąco dłonią.

— Znów? — Chen zaśmiał się, zakładając nogę na nogę. — Przyjacielu, w takim tempie to będziesz wiecznie młody.

— Och, zamknij się. Wiesz jak się czuję? A mój tyłek woła o chwilową ulgę — skrzywił się nieznacznie na samo wspomnienie potwornego bólu pośladków. — Nie wiem za jakie grzechy, ale naprawdę to koszmarnie boli.

— Kochanie, przyzwyczaisz się — odparł Jongdae, uśmiechając się niczym rasowy zboczeniec. — Widzę, że zamiast zaprzestać, wy brniecie w to dalej. Czujesz się dobrze z takim układem?

Baekhyun wzruszył ramionami, zapadając się w poduszki.

— Nie wiem. W sumie to nie wiedziałem, że tak skończę. Zresztą ten układ daje wiele korzyści. Seks z nim daje mi chwilową ulgę, ponieważ tak jak wczoraj, czy tam dziś, mogłem wyładować swoją frustrację. To nie tak, że służy mi tylko do seksu, ale chyba… zaczynam go lubić. To trochę dziwne, nie uważasz?

— Czy ja wiem… Nasz Hunhan twins też darzyli się szczerą nienawiścią. A teraz co? Chodzą jak te pieprzone papużki nierozłączki. To nie tak, że mi to przeszkadza, ale daję przykład. Wszystko może się zmienić. Ty tylko musisz popracować nad waszą relacją.

— Ty i te twoje cenne rady — Baekhyun prychnął, poprawiając się na łóżku. — Ale i tak nie wiesz jak to jest mieć ból dupy. Dosłownie.

— Uroki bycia samcem.

— Och, ty i samiec… Cóż, nie wiem co Xiumin widzi w tobie, że daje ci możliwość pieprzenia, ale myślę, że miał coś nie tak z głową, jak się w tobie zakochiwał.

— Zamknij się, strona pasywno.

~~*~~

Kris stał na dachu budynku, ściskając telefon. Miał ochotę go zgnieść, ale nie mógł, ponieważ straciłby kontakt z Hee, a teraz nie mógł tego zrobić. Miał złe przeczucia, ale nie mógł pozwolić, aby ten mężczyzna dowiedział się więcej na jego temat niż już wiedział. Chciał w ten sposób ochronić jedenastu mężczyzn, którzy ostatnimi czasy stali się bardzo ważnymi osobami w jego życiu. Musi sobie dać radę sam, nie mógł dopuścić Hee do tych ludzi. To byłaby ostatnia rzecz jaką mógł zrobić.

Dlatego tak bardzo oddalił się od Tao. Wymigiwał się jak tylko mógł, nosił telefon przy tyłku i nic nie mówił. Cieszył się z faktu, że nie ma na karku Chanyeola, bo ten wycisnąłby wszystko z niego, co do ostatniej kropelki. Tao nie był taki. Zapytał, ale nie naciskał, tylko się martwił wewnętrznie. W Chinach też tak było, ale nie mieli tak wielkiego problemu. Teraz Kris musiał przyznać szefowi rację, że nie poradziliby sobie w szóstkę. Zegar od boby tykał, tyle, że nikt dokładnie nie wiedział jaka może być godzina destrukcji. Wufan dobrze o tym wiedział. Po prostu nie chciał ich niepotrzebnie mieszać, to tylko mogło pogorszyć sytuację. I tak siedzieli w wielkim gównie, a teraz brakowało im dodatkowego problemu.

Mimo, że Jinki stał się podporą, i to ogromną, to policja też niewiele mogła zdziałać. Nie mając dowodów wszystko sypało się jak domek z kart; wszystkie podejrzenia nie dawały nic. Dowód był ważny, przede wszystkim musiał być mocny. W świecie przestępców nie musiałeś mieć konkretnego powodu, aby zabić. Zresztą ludzie czasami zabijali dla przyjemności, przez co Kris utwierdził się w przekonaniu, że cała sprawa z przemycaniem dzieci i dziwkarstwem miały wiele powiązań. Ktoś musiał znaleźć naiwnych ludzi, którzy z miłą chęcią patrzyli na cierpienie innych ludzi. To wszystko  robiło się nad wyraz obrzydliwe.

Kris drgnął, kiedy poczuł wibrujący w ręce telefon. Spojrzał na wyświetlacz, gdzie literki pokazały mu wiadomość. Po raz ostatni spojrzał na seulski widok, po czym zeskoczył z niskiego murku. Wcisnął dłonie w kieszenie płaszcza i ruszył na dół.

~~*~~

Chanyeol zwinął się w kłębek, kiedy promienie słońca połaskotały go w twarz. Nie miał zamiaru wstawać, ponieważ nie był do życia. Był cholernie zmęczony przez ubiegłą noc, nie chciało mu się nawet wynurzyć nosa z pod kołdry. Miałby wszystkie obowiązki gdzieś, gdyby nie Minseok, który wbiegł do jego pokoju, coś krzycząc.

Gdyby Park miał wszystko i wszystkich głęboko w dupie, zapewne zignorował jego krzyk i poszedł znowu spać, ale miał szacunek do innych i wiedział, że to coś może oznaczać. Wygrzebał się więc z pościeli i niczym duch zszedł na dół.

Jinki siedział na kanapie, a Tao dreptał w tą i z powrotem. Miał przy tym tak zbolałą minę, że Chanyeol zastanawiał się czy naprawdę coś się stało.

— Kurwa! — przekleństwo wypowiedziane przez Suho nie było niczym dobrym. — Nie odbiera, sukinsyn.

Park patrzył zdezorientowany na pozostałych, ale tamci nie wyglądali na takich, którzy są skłonni coś w tej chwili powiedzieć.

— Zgłasza się poczta głosowa!

Jinki wstał z kanapy i podszedł do Chanyeola. Położył mu dłoń na ramieniu, jakby bojąc się, że coś ten zrobi.

— Po Krisie nie ma śladu od wczoraj.

~~*~~

Tao usiadł bezsilnie przy stole, a reszta po prostu stała. Luhan ledwo powstrzymywał łzy, które mogły potoczyć się po jego policzkach. Wtulił się w tors Sehuna, który pocieszająco poklepał go po plecach. Suho schował twarz w dłonie, a Lay położył mu  ręce na ramionach, lekko je głaszcząc.

— Nie mogę uwierzyć, że nie ma po nim śladu — Jongdae wychrypiał, a jego ramiona zadrżały nieznacznie. — To przecież nie ma sensu. Nie chce mi się wierzyć, że wypiął na nas dupę. To po prostu nie mieści mi się w głowie!

Nikt nie odezwał się słowem. Nikt nie miał słów. Co mieli powiedzieć? Sami nie wiedzieli co się dzieję. To po prostu nie mieściło im się w głowie.

~~*~~

Adria zadrżała z zimna, kiedy drzwi zostały po raz kolejny otworzone. Swoje drobne dłonie miała przyłożone do brzucha, który piekielnie piekł i bolał. Kłucie po igle też dawało znać, a pęknięta żyła pozostawiła na zgięciu wielki siniak. Dolne partie ciała nadal bolały, uda drżały nie tylko od zimna. Umysł dziewczynki był dawno zszargany, nie miała siły nawet myśleć.

Podniosła zmęczony wzrok na drzwi. Przez szparę zauważyła jakąś blond czuprynę i poszarpane ubrania. Ciało mężczyzny leżało bezwładnie, aż w końcu ktoś pociągnął go za nogi w nieznanym kierunku. Zanim całkowicie straciła go z oczu zauważyła strużkę krwi, która leniwie leciała z ust i rozciętej wargi.

Adria objęła się ramionami i zaczęła cicho płakać. Jak ona chciała niczego nie widzieć. Nie chciała czuć tego ciągłego upokorzenia i brudu, który zostawiali na jej ciele kolejny mężczyźni. Chociaż niewiele pamiętała, to nadal wiedziała, że zostawała cały czas upokarzana. To bolało, bardziej niż rany fizyczne. Nigdy nie sądziła, że skończy jako dziwka. Była zwykłą dziewczynką, która cieszyła się życiem zanim ją porwano. Nie miała pojęcia czym zawiniła, ale po prostu chciała umrzeć.

Te upokorzenie było sto razy gorsze niż kara od rodziców za jakąś błahą i głupią rzecz. Wszystko co się działo w tym domu; bijatyki, seks, zabójstwa, narkotyki… To nie było najlepsze dla niej. Chciała po prostu nie czuć. Chciała skończyć już swoje życie.

To po prostu już ją przerosło.

~~*~~

Madame uderzyła pięścią o bal stołu. Z jej kącików oczu zaczęły płynąć łzy, a wargi drżeć. Chciała teraz wszystko rzucić i biec go uratować. Jednak wszystko ją zatrzymywało. Chociaż ona sama chciała wstać na równe nogi i rzucić się do szaleńczego biegu, nic nie mogła zrobić. Jedynie mogłaby pogorszyć sytuację, która i tak nie prezentowała się dobrze.

Chociaż słowo dobrze było dalekie od tego co się działo. 

~~*~~

Jinki wszedł do biura, po czym usiadł ciężko na swoim krześle. Zamknął oczy tylko na chwilę, aby móc je otworzyć, słysząc tupot stóp. Podniósł wzrok na mężczyznę przed sobą. Uniósł brwi.

— Chodź — Aleksander mruknął niemrawo, zaciskając usta.

— Coś się stało?

— Stało — przytaknął, po czym wysuwając ręce z kieszeni przetarł twarz. – Coś poważnego. Bardzo.  

~~*~~

Minho patrzył na zdjęcia, które zrobił Jonghyun. To co na nich zobaczył wstrząsnęło nim, choć obchodził się z martwymi ciałami prawie na co dzień. Jednak miał świadomość, że człowiek na zdjęciu jest żywy, ale niewiele brakuje mu do zejścia na tamten świat.

Minho zgasił lampkę, po czym udał się do wyjścia. Założył w biegu kurtkę i podążył do głównej sali. 

— Gotowy?

— Bardziej być nie mogę — wymruczał Jinki, zaciskając pięści. — Idziemy.

~~*~~

— Kris jest ledwo żywy. Aleksander znalazł go przy jednym z tych domów. Zrobiliśmy zdjęcia, abyście mogli zobaczyć jak wygląda — powiedział Jinki, zanim zdążył porządnie się rozgościć. — Hee siedzi za całą sprawą.

— Jaki Hee? — zapytał Tao, przecierając oczy, uświadamiając sobie, że zaczęły lekko łzawić.

— O to zapytacie Krisa. Jak się obudzi. Jedziemy.

~~*~~

A/N: Ten rozdział już wprowadza nas na drogę wyjaśnień. Dowiecie się sami o co chodzi w następnych rozdziałach, ale powiem wam, że rozwiązanie jest asdfgh, nie mogę powiedzieć xx.  Mam nadzieję, że się podobał ten rozdział :3 Przez ten tydzień nie mogłam wiele zrobić, bo umierałam przez chorobę, ale mam zaczętego shota o xiuchenie i być może go wstawię za jakiś czas jak skończę, bo miałam ferie, a dużo nie zrobiłam x.x Na razie to tyle, kocham was <3