Hate is not a good way - Part nine: Koala Bear

A/N: Nie zabijcie mnie za ten rozdział ;;;; To… nawet ja nie wiem co to jest, ale ta scena mnie zabijała i musiałam ją wypisać. A że… no. Tylko, proszę nie zabijajcie i nie bijcie! Okej, rozdział w ostatni dzień 2014 roku. Mam nadzieję, że przyszły rok będzie inny niż ten. Życzę Wam hucznego sylwestra, misie!

P.S. Kocham czytać od Was komentarze.

Ostrzeżenia: Oprócz sceny +18, jest puchato i słodko. Odskocznia od innych rozdziałów.

~~*~~

|M|

Sehun bawił się palcami, a Jongin obracał się na obrotowym krześle. Starszy chłopak tępo wgapiał się w sufit, nadal nie przerywając swojego rytualnego obracania, a Sehun po prostu siedział na łóżku.

Czy tutaj było coś nadzwyczajnego?

Tak.

Oh Sehun nie był taki, na jakiego uchodził. Miał dwadzieścia lat i ani krzty romantyczności lub wiedzy na temat dorosłych. Jongin nie wnikał do jego życia, ale rzucał jakimś luźnym pytaniem co jakiś czas. Chciał się dowiedzieć jak przyjaciel sobie radzi z życiem prywatnym, ale Sehun zbywał go omijanymi odpowiedziami. Kai nie chciał się mieszać, ale coraz bardziej zaczęły go intrygować rumieńce Sehuna, kiedy wchodził do pokoju, a potem rzucał się na łóżko niczym kłoda. Jongin był w stanie zrozumieć wszystko, ale tego dziwnego zachowania nie ogarniał.

— Sehun, co do cholery ci jest? — zapytał, w końcu spuszczając wzrok na łóżko młodszego, gdzie leżał zwinięty w kłębek. — Nie wydaje mi, że to przez całą sytuacje. Musi być jakiś inny powód — mruknął zniesmaczony.

— Idź do diabła, a mnie zostaw w spokoju — Sehun wymamrotał niewyraźnie w poduszkę.

Kai pokręcił głową, po czym odbił się nogą od biurka. Przejechał kawałek na swoim krześle, aby być blisko łóżka przyjaciela. Sehun zakopał się w swojej kołdrze, jęcząc cicho.

— Jak będziesz się tak zachowywać, to naprawdę nie zdobędzie jego serca, ciepła klusko — rzucił kąśliwe.

— Zamknij się, idioto — pan Oh uniósł głowę. — Specjalista się znalazł. Ciekawe jak ty sobie radzisz — prychnął rozjuszany. — Jak masz zamiar dawać mi te swoje pieprzone porady, to sobie daruj. Nic wartościowego nie wynoszę, a później jestem jedynie zniesmaczony i źle wpływa to na moją męskość. Czuję się jak dziecko, a nim nie jestem.

Kai uniósł brwi, aż te zniknęły w jego włosach. Wyglądał teraz jak popapraniec, choć już nie raz słuchał jego wyżaleń. Tym razem jednak trzeba było coś z tym zrobić. Jongin podniósł się ze swojego krzesełka.

— Poczekaj tu, Hunnie. Idę coś załatwić.

~~*~~

To zaczęło się jakieś dwa tygodnie temu. Nic specjalnego, lekkie rumieńce i skrepowanie w jego towarzystwie. Sehun próbował to zignorować, ale coraz częściej nie mógł spokojnie przebywać w jego towarzystwie. Zwalał to na ich obecną sytuację, w której się znaleźli. W końcu nie było łatwo, a on był coraz bardziej zdenerwowany.

Ale o kogo chodzi?

Luhan.

To wszystko zaczęło obracać się o sto osiemdziesiąt stopni. Zamiast nienawiści pojawiała się miłość i więzi braterskie. Zamiast zgryźliwych uwag pojawiły się szczere rozmowy i inne objawy.

Tak samo było z Luhanem i Sehunem. Może nie od razu rzucili się sobie w ramiona, ale po pewnym czasie zaczęły się rozmowy. To wszystko powstawało powoli i nieśpiesznie. Niestety Sehunowi zaczynało szybciej bić serce, czuł jak na policzkach pojawia się czerwień, a co najgorsze, starszy mężczyzna zaczął w jakiś sposób pociągać Oha. Chociażby, gdy pił wodę, a jego smukła szyja była wtedy uwydatniona. To wszystko sprowadzało Sehuna na złą drogę, ale jak na złość nikt nie mógł mu pomóc.

Został jednak Kai.

Ale Jongin chciał załatwić to w prosty sposób. Proponował mu, żeby poszedł do Luhana i powiedział mu o co chodzi. Stwierdził też, że przecież starszy go nie zje, tylko jedynie przeprowadzi z nim poważną rozmowę.

Tylko Sehun  zaparł się, że wszystko jest w porządku i odpowiada mu taki stan rzeczy, jaki jest.

Ale Kaiowi to nie opowiadało. Miał dość wyżaleń swojego przyjaciela i jego mizernej postawy, gdy tylko drzwi się za nim zamykały. Postanowił więc wziąć wszystko we własne ręce.

~~*~~

Luhan był w kuchni i robił sobie herbatę. Miał na sobie białą bokserkę, która odsłaniała ładne ramiona. Jongin nie zwracał uwagi na starszego w taki sposób. Raczej traktował go jak starszego brata do którego może iść się wyżalić.

— Hyung, możemy porozmawiać? — zapytał, opierając łokieć na drewnianym blacie.

— Jasne — odpowiedział Luhan, w tym samym czasie zalewając gorącą wodą saszetkę. — Co z Sehunem? Źle się czuje?

— W pewnym sensie — Jongin wyłamał sobie place. — Chcę pogadać z tobą na jego temat.

Luhan uniósł brew, po czym postawił gorący kubek na blacie stołu. Usiadł wygodnie na krześle naprzeciwko młodszego, oplatając palcami ciepły kubek.

— Czy przypadkiem nie zauważyłeś jak Sehun zachowuje się dziwnie w twoim towarzystwie? — zadał pytanie, nie chcąc wkopać przyjaciela w prosty i idiotyczny sposób.

— Nie — Luhan powiedział to tak zaskoczonym głosem, że w jednej chwili Kai zastanawiał się czy przypadkiem straszy nie jest idiotą. — A co się dzieję? Mówił coś na mój temat? — w jego głosie dało się usłyszeć panikę.

— To nic takiego, hyung — Jongin przymknął powieki. Oparł udo o nogę stołu, po czym wypuścił powietrze z ust. — W sensie, że nie nienawidzi cię. Nie wracacie do punktu wyjścia. Tylko chciałbym, żebyś z nim porozmawiał. Może i nie wygląda, ale coś w środku go gryzie. Mi nie chciał powiedzieć, dlatego proszę cię o to, żebyś zrobił to ty. Aha, ja muszę gdzieś iść, więc zostajecie sami w domu. Tylko… proszę, abyś go nie spłoszył — Kai był bardzo dobry w kłamaniu, ale uważał, że źle robił okłamując dwóch przyjaciół. Uznał jednak, że to jest ważniejsze niż jego wyrzuty sumienia. Później będą mu dziękować na kolanach.

Albo pistoletem, ale to już nie było ważne.

~~*~~

Sehun leżał w zaciszu domowym, delektując się odrobiną samotności. Nie mógł pojąć, dlaczego nie może przełożyć swojego zachowania w pracy na prywatne. Żyłoby mu się o wiele lepiej, gdyby nie był taką dziewczynką i nie rumieniłby się jak dorodny pomidor w towarzystwie swojego ukochanego. Jego serce też nie mogło wybrać lepszej osoby. Przecież tak niedawno uchodzi za najbardziej kłócącą się parę z pośród nich. A teraz Oh miał wrażenie, że jego serce wybiegnie z klatki piersiowej w kierunku zachodzącego słońca, kiedy zobaczy Luhana.

Westchnął cicho, kiedy usłyszał miękkie kroki. Przewrócił się na plecy, ale niewiele widział w ciemnościach, ponieważ do pokoju wpadło kilka promieni z korytarza, ale szybko znikły, kiedy drzwi znów się zamknęły.

— Jongin, gdzie ty jesteś, idioto? — wymamrotał niewyraźnie, za szybko oceniając sytuację.

— Kai musiał gdzieś wyjść — usłyszał, a jego serce zamarło, aby po chwili zacząć swój nierówny rytm. — Chciał, abym z tobą porozmawiał.

Sehun zatrzymał oddech, aby nie przekląć. Jongin, kurwa, już nie żyjesz. Oh usiadł na łóżku, po czym zmarszczył brwi, aby coś dostrzec w ciemnościach. Po paru chwilach dojrzał postać Luhana.

— Ten kretyn musiał coś sobie wymyślić — rzucił lekko, chociaż musiał się nieźle wysilić, aby jego barwa głosu brzmiała obojętnie. — On zawsze za szybko wnioskuje, a potem są cyrki.

— Hunnie — Luhan na chwilę zatrzymał swoją wypowiedź. Sehun poczuł jak jego łóżko wygina się pod kolejnym ciężarem. — Myślę, że Kai mówił prawdę. Ostatnio nic mi nie mówisz. Uwierz, myślałem, że coś zrobiłem źle, albo nadal żywisz do mnie niechęć. W czym problem?

Ty jesteś problem.

Sehun westchnął, odgarniając włosy z czoła. Czy kłamanie było kiedykolwiek takie trudne, jeżeli chodziło o najbliższą osobę? Chyba nie, a w życiu Oh Sehuna nie było wielu wyjątkowych osób.

— Nie ma żadnego problemu. Tylko jestem zmęczony i zmartwiony tą sytuacją, no wiesz. Nie jest lekko, cały czas coś robimy, a takie ukrywanie jest bardziej męczące niż jakakolwiek gra fizyczna.

Luhan nie odzywał się parę minut. Sehun znów się położył, podkładając ręce pod głowę. Nie musiał długo czekać, kiedy poczuł czyjś ciężar na biodrach. Jego gardło było suche, kiedy uświadomił sobie, że starszy siedzi na nim, a jego usta znajdują się za blisko jego twarzy. Na nosie czuł jego ciepły oddech, który pachniał pastą do zębów.

— H-hyung, co ty robisz? — Sehun momentalnie wziął swoje ręce z pod głowy, ale Luhan złapał go za nadgarstki i przyszpilił je do miękkiego materaca tuż nad jego głową.

— Hunnie — starszy wymruczał jego zdrobnione imię, przejeżdżając nosem po jego szyi. — Wiesz, czasem zastanawiam się, czy ty umiesz odczytywać znaki. Nie wiem też co czujesz.

Sehun oddychał głęboko, starając się opanować rosnący stres, który lada chwila mógł się rozlać po całym jego  ciele. Ale mimo wszystko słuchał dalej.

— Pociągasz mnie. Nie tylko fizycznie, ale też chciałbym odkryć co siedzi w tobie. Lubię cię. Może bardziej niż powinienem, ale zawsze warto zaryzykować. I, Sehun… twoje rumieńce zawsze są takie słodkie — kiedy Oh to usłyszał miał ochotę zapaść się pod ziemię.

Luhan musnął wargami jego usta, zostawiając pewien niedosyt, ale zrekompensował mocnym pocałunkiem na szyi, zostawiając pulsujący ślad. Suwał się biodrami niżej, doskonale zdając sobie sprawę, że ociera się swoim tyłkiem o męskość młodszego.

Luhan chwilę pastwił się nad jego szyją, po czym wrócił do jego ust. Najpierw delikatnie ich dotknął, jedynie muskając je, po czym zatopił się w jego wargach, od razu prosząc go o ich otwarcie. Luhan utonął w miękkości jego warg i uczuciu ciepła w jego sercu. Bo całował się teraz z kimś na kim mu zależało, a nie z przypadkową osobą. Sehun nie był mu obojętny i skłamałby, że go nie polubił. Na początku nie chciał dopuścić go do swojego serca, ale z każdym dniem, Oh Sehun nieświadomie roztapiał jego serce. Może i zimną maską, może i tymi słodkimi rumieńcami i czasem jego uroczej plątaniny. Znał Sehuna i chciał mieć go dla siebie. Rozmowa Jongina uświadomiła mu, że jeśli będzie tak zwlekał to straci młodszego. I przy okazji potwierdził jego domysły, które chciał sprawdzić w najbliższym czasie.

Zamruczał mu w usta, oblizując się w ten nieprzyzwoity sposób. Klatka młodszego chłopaka unosiła się szybko, jakby przebiegł maraton. Zacisnął usta, a palce na miękkiej poduszce. To przerosło go, ale nie miał drogi ucieczki. Jego nadgarstki były uwięzione w mocnym uścisku Luhana, a sam mężczyzna na nim siedział, więc nie miał zbyt wielkiego pola do popisu. Sapnął zaskoczony, kiedy Luhan wgryzł się w jego szyję agresywnie, zostawiając ślad podniecenia.

— L-Luh… — Sehun próbował się ratować, ale starszy ani myślał przestać. W odpowiedzi wcisnął kolano pomiędzy nogi młodszego i zaczął nim poruszać. Z ust Oha uleciał cichy jęk. — H-hyung, m-my nie, ohhh, n-nie możemy…

— Czemu? — zamruczał i przeniósł się ustami na obojczyki.

— A jeśli ktoś wejdzie?

— Cholera, Sehun — starszy wydał z siebie nienaturalny śmiech. — Myślisz o takich rzeczach w takiej chwili? Wracając, kiedy szedłem tutaj nie było żywej duszy. Spokojnie, chyba wszyscy gdzieś wybyli.

Sehun nie odpowiedział poddając się dłoniom starszego mężczyzny. Dlaczego zawsze kiedy chodziło o te sprawy był niezłym ciotą? Przecież w pracy umiał zachowywać się jak zimny drań, a w razie czego już zamieniał się w cnotkę.

To przez to, że nigdy nie uprawiałeś seksu, idioto. 

Starszy uśmiechnął się ciepło i wrócił do swoich czynności. Jeździł ustami i czynił cuda na jego skórze, zostawiając palące ślady, które nikły za następnymi. Luhan nie bawił się długo z jego koszulką, bo szybko poleciała na podłogę. Sehun leżał i nie wiedział co miał ze sobą zrobić. Luhan nie miał mu tego za złe, sam wszystko inicjował i robił. Wystarczała mu obecność młodszego i jego ciepło.

Starszy zacisnął usta na jednym ze sutków chłopka, a dłońmi jeździł po jego żebrach i gładkim brzuchu. Pod opuszkami palców wyczuwał niewiarygodnie miękką strukturę skóry, jakby dotykał niemowlęcia, aniżeli dorosłego chłopaka. Zamruczał niczym rasowy kot, delektując się chwilą. Sehun poruszał się pod nim niespokojnie, jakby chciał uciec od jego grzesznych dłoni i palców.

— Nie denerwuj się tak — wymruczał mu do ucha, lekko liżąc jego małżowinę. Sehun zadrżał i westchnął cicho. — Tak jest. Nic ci nie zrobię, oddaj się chwili — mówił cały czas, znów wędrując po jego smukłej szyi i zabójczo zarysowanych obojczykach.

Sehun zacisnął boleśnie palce na biodrach Luhana, czując szorstką strukturę jego jeansów. Jego męskość była już pobudzona prze krótkie ruchy kolana, ale także prze bodźce, które otrzymywał niezmiennie. Luhan natomiast cały czas pastwił się nad ciałem młodszego. Na chwilę przerwał, aby ściągnąć koszulkę i rzucić ją za siebie. Uśmiechnął się, kiedy Sehun niepewnie ułożył dłonie na jego udach i zaczął nimi poruszać w górę i dół. Z gardła Luhana wydobywał się pomruk, ponieważ Sehun swoimi palcami niekiedy zahaczał o jego męskość.

— Mocniej. Nie rozlecę się przecież, Hunnie. 

Sehun sapnął, po czym zacisnął mocno palce na jego udach, żeby powędrować nimi do krocza starszego. Wyraz twarzy Lu zmienił się szybko w pełne zadowolenie, kiedy Oh zacisnął palce na jego ukrytym członku przez materiał. Luhan przymknął powieki i poparł się na ramionach, a z jego opuchniętych ust zaczęły ulatywać urwane jęki.

Sehun był więcej niż zadowolony, ponieważ mógł usłyszeć jego jęki, które świadczyły, że podobało mu się to co robi.

— P-poczekaj — Luhan wyjęczał. — Jeszcze chwilę.

Oh mruknął niezadowolony. Luhan zsunął się z niego i pozbył się swoich spodni i bielizny. Wrócił na łóżko, przekładając swoje nogi tak, aby było mu wygodnie. Sehun zaczerwienił się na widok starszego, ale nic nie powiedział. Jedynie co zrobił to przymknął powieki i znów oddał się w ręce Luhana.

Nie miał pojęcia co miał robić, przecież w życiu czegoś takiego jeszcze nie doświadczał. Nie umiał pozbierać myśli, a wszystkie ruchy bądź gesty starszego doprowadzały go do szaleństwa, a ciało stawało w ogniu; nieznanym i w swoim rodzaju przyjemnym.

— Hej, Hunnie… Spójrz na mnie — Luhan pochylił się  nad nim i złapał jego dolną wargę w zęby. — Zdaj się na mnie, okej? Widzę, że coś ci nie idzie i chyba wiem o co chodzi. Zostaw wszystko w moich rękach.

Sehun pokiwał głową, a później jego ciało doświadczyło więcej niż mógł sobie wyobrazić. Luhan zdjął z niego dresowe spodnie i szybko pozbył się też jego bielizny. Oblizał wargi, po czym wrócił na ciało młodszego. Sehun delikatnie złapał go w talii jakby nie chciał, żeby od niego uciekł. Siedzieli tak chwilę w kleszczowym uścisku, dopóki Luhan nie zaczął zjeżdżać w dół. Sehun nie miał pojęcia co on zamierza zrobić, ale szybko zadławił się własnym powietrzem, kiedy starszy wrócił w górę i zaczął nabijać się na jego członka. Oh usłyszał ciche jękniecie, przepełnione niewielkim odgłosem bólu. Już chciał się spytać czy wszystko w porządku, ale starszy położył mu swoje dłonie na torsie i półprzytomnie wbił paznokcie w delikatną skórę. Zagryzł wargi i wykonał pierwszy ruch. Z ust obojga wydobył się przeciągły jęk, a Luhan nadal wykonywał ostrożne ruchy, aby nie zrobić sobie krzywdy i przyzwyczaić się do bólu.

Sehun złapał go za biodra i przycisnął go bardziej do siebie. Tym razem Luhan jęknął o wiele głośniej i zacisnął uda. Pochylił nieco głowę, przez co Oh mógł dostrzec maleńkie kropelki potu na czole starszego.

— Wszystko w porządku? — zapytał, nie będąc pewnym czy wszystko dobrze robi.

Starszy uśmiechnął się i poruszył się na jego udach. Sehun zacisnął usta w rozkosznym uniesieniu.

— T-ta… Zawsze mogło być gorzej, Hun — Luhan rozluźnił się i pochylił się jeszcze bardziej, aby dosięgnąć mięciutkich warg młodszego.

Wszystko działo się w spowolnionym tempie. Luhan robił wszystko, jakby uczył dziecko. Poruszał się powoli, co jakiś czas przyspieszając, a oni obydwaj spijali każdą sekundę przepełnioną przyjemnością. Luhan obserwował swojego ucznia, jak ten odrzuca głowę i zagryza wargi. Jak jego klatka piersiowa unosi się szybko w spazmatycznym oddechach.

Uniesienie zakończyli cichymi jękami i szybkimi oddechami.

— Wiesz, Hunnie… Lubię cię. Nawet bardzo — starszy powiedział po wszystkim, przytulając się do młodszego niczym miś koala.

Sehun objął go w pasie i pocałował w czubek głowy. Uśmiechnął się do siebie niczym idiota, szczęśliwy jak nigdy dotąd.

~~*~~

Kai przechylił kieliszek i wypił jego zawartość. Odstawił szklane naczynie, wzdychając ciężko.

— Wiesz, spodziewałem się, że będziesz w domu — Kyungsoo sam odstawił butelkę wódki na blat stolika i uśmiechnął się posępnie.

— Mała zmiana planów. Zawsze coś wyskakuje na ostatnią chwilę — Jongin odchylił się na krześle, lekko podrygując głową. — W imię czegoś tam, mogę się poświęcić noc na piciu z kompanem.

Kyungsoo zaśmiał się, ale nie sięgnął po wódkę. Odkąd Kai tutaj przyszedł nie wypili za wiele. Kyungsoo nie wyglądał na takiego, kto chce się spić do nieprzytomności, a Jongin przyszedł gdziekolwiek żeby dom był pusty. Nie był głupi i wiedział co może tam się dziać, więc wolał pozostać na neutralnym terenie i wrócić nad ranem, lub grubo po północy. Jongin nie miał za złe, że nie może spędzić wieczoru w domu. Wolał poświęcić tę krótką chwilę i nie patrzeć na swojego przyjaciela, który zmienia się w kupkę nieszczęścia ilekroć minie zakochaną parą.

Kai nie wydawał się być osobą na jaką wygląda. Wszystko robił z przemyślaną taktyką i z rozsądkiem. Jongin lubił mieć wszystko na miejscu i denerwowało go niekompetencja innych. Owszem, jemu też zdarzały się upadki, ale nie były jakieś wielkie. Odkąd gangi ruszyły i siały jeszcze większy zamęt Kai stał się wkurzony. Od rozmowy z Taehyungiem nie mógł się pozbierać, jego słowa dały mu nieźle do myślenia.

Doszedł do wniosku, że wszystko się stacza. Jeszcze kilka lat wstecz nie było takiego czegoś. Wszyscy walczyli o stołek i jeżeli byli przestępcami to jednak jakoś patrzyli na niewinnych ludzi. Teraz niewiele brakowało, żeby znajdywać trupy dzieci. Jongin nie rozumiał tego. Nie mógł sobie wyobrazić tej wielkiej chęci do władzy; do czegoś, co nie było osiągalne z takim tokiem myślenia.

Ich szef był tajemniczą postacią. Nigdy jednak nie wpakował ich w wielkie gówno z którego nie potrafił ich wyciągnąć. To wszystko było pilnowane, świat bandytów powinien być zamknięty dla ludzi, a tymczasem idioci biegali z bronią w ręce i gdyby mogli bezkarnie by zabijali wszystkich napotkanych ludzi.

Kai otrząsnął się z własnych rozmyśleń i westchnął ciężko. Kyungsoo spojrzał na niego, lecz jedynie uśmiechnął się delikatnie i skinął głową. Potem napili się po kieliszku wódki i obaj zatonęli we własnych rozmyśleniach.