Hate is not a good way - Part one: Game over

~~*~~

Park Chanyeol nie to, że nienawidził swojej roboty, on po prostu nie lubił spowiadać się policjantom. Lee Taemin – jeden z najbardziej opryskliwych, wyszczekanych i uciążliwych policjantów, tudzież detektywów – znał Chanyeola bardzo dobrze. Nie to, żeby się domyślał jaki ma zawód jego pseudo-przyjaciel, on czasami lubił pobawić się w przesłuchania. Właśnie ta cecha najbardziej wkurzała Park Chanyeola. Musiał trzymać język za zębami i nie palnąć czegoś podejrzanego.

Bo przecież policjant i przestępca nie idą w parze, prawda?

Chanyeol westchnął i przeczesał palcami włosy. Nie miał teraz czasu wysłuchać gadania przyjaciela.

— Słuchaj, stary, nie mam czasu. Skontaktuję się z tobą wieczorem, ok? Teraz wybacz.

Wyminął Teamina, który pokiwał głową ze zrozumieniem. Może zapozna go z Kaiem? Albo nie, bo drugi chłopak ma za długi jęzor. Lee nie był osobą, którą można byłoby zabić w każdej chwili. Miał nad głową przełożonych i kolegów, a nawet przyjaciół po fachu. Chanyeol dobrze ich znał i wiedział do czego są zdolni. A on był przestępcą w każdym możliwym znaczeniu tego słowa; zabijał, wykonywał zadania na zlecenia, i węszył tu i tam. A co najważniejsze należał do najgroźniejszej bandy gangsterów jaka ziemia nosiła. Pomimo jego dość uroczego wyglądu, jego charakter był zupełnie inny. Nie można powiedzieć, że był chamem. Park pomimo że był taki, a nie inny, nigdy nie zabił kobiety, nie uderzył i nie zgwałcił. Dla niego to było absurdalne. Jak miał zabić to to zrobił, a nie bawił się w jakieś gry. Pod tym względem był przeciwieństwem Jongina, który, nie tyle co gwałcił, co kobiety same właziły mu do łóżka. Jego kolega zawsze mawiał, ze może dać odrobinę przyjemności przed śmiercią.

Chanyeol wsunął pomiędzy wargi papierosa, po czym podpalił go zapalniczką. Zaciągnął się dymem, który wypełnił jego płuca. Zerknął na zegarek.

19:03.

Zdąży jeszcze wykonać zlecenie.

~~*~~

Chanyeol stał nieruchomo, nie dowierzając w słowa Szefa. W końcu otrząsnął się z szoku i rozejrzał po otoczeniu. Z wyraźną niechęcią przesuwał wzrokiem po wszystkich twarzach.

— Co pan pierdoli? — zapytał Kai bez żadnych ogródek. Ten dzieciak nie owijał w bawełnę, a ta cecha była najbardziej przydatna — Jak jeden zespół?

— Proponuję, żebyście wszyscy usiedli — powiedział mężczyzna — Dobra, róbcie co chcecie. Mam parę spraw do powiedzenia. — Szef splótł dłonie na biurku — Nie obchodzi mnie to, że się nienawidzicie. Tak na dobrą sprawę nie powinniście, bo od samego początku funkcjonujecie jako jeden zespół, ale w dwóch różnych miejscach. Teraz mamy nieco poważniejszy problem. Podjąłem decyzję i teraz działacie razem. Jako JEDEN zespól. W mieście działa kilka z nielegalnych gangów, większe świnie od nas. My w sumie też jesteśmy przestępcami, ale nie zabijamy bez powodu. Nie mówię, że jesteśmy święci, bo tak nie jest, ale co tamci wyprawią, to koszmar. Nawet mój dziadek przewróciłby się w grobie.

— Mam rozumieć, że musimy ich się pozbyć? — mruknął Luhan, jeden z przeciwnej drużyny.

— Tak. Ale nie teraz. Może nie są profesjonalistami jak my, ale są całkiem silni. Niekoniecznie wszystkich powybijać do nogi, ale większość musimy oddać policji. Wiem, że jestem sukinkotem, ale nie lubię zabijać. Zwłaszcza w takiej ilości.

— Co dokładnie robią? — padło kolejne pytanie, tym razem z ust Baekhyuna.

— Porywają małe dzieci, albo na sprzedasz narządów — Chanyeolowi zrobiło się niedobrze. — Albo na zrobienie z nich dziwek. Wychowują ładne dzieci, a później, hop i już dziwka. Ostrzegam, że podczas tego wszystkiego spotkacie się z takim czymś. Ponadto, zabiją kobiety i gwałcą. Żądają okupów od bogatych ludzi. Zabijają niewinnych obywateli i ludzi innych nacji. Sprzedają narkotyki, rozpuszczają fałszywe plotki. Są skurwysynami, rozumiecie? Gorszymi od nas.

— Ale po co ściągnąłeś nas z Chin? — zapytał Wu Yifan. Mężczyzna miał przysłonięte oczy czekoladową grzywką, a brwi ściągnięte w dół – Dobrze wiesz, że możemy działać osobno i tak na jedno wyjdzie.

— Nie wyjdzie na jedno — szef cierpliwie wyjaśniał. — Potrzebuję waszej dwunastki razem. Ja naprawdę rozumiem, że nie pałacie do siebie sympatią, ale proszę, ogarnijcie się na czas tego zadania. Jesteście kolegami, macie sobie zaufać i nie obchodzi mnie to, że ktoś zrobił to, czy tamto. Ostatnia sprawa, załatwiłem wam wspólny apartament. Mieszkacie razem, i macie się nie pozabijać. Dotrze do mnie tylko jedno słowo na wasz temat, a powieszę was wszystkich za jaja. Będziecie się nienawidzić jak wszystko zostanie zrobione i te cholerne gangi zostaną usunięte z mojego miasta. Jednak zależy mi na bezpieczeństwie tych bezwartościowych mrówek jakimi są ludzie. Dlatego też, czy wam się podoba czy nie, jesteście zespołem. Jesteście profesjonalistami, nie idiotami. Umiecie zgarnąć swoje uczucia na bok i zając się danym zadaniem. A wasza nienawiść ma zejść na dalszy plan.

— W każdym razie — kontynuował Kris. — Daj nam konkrety; co mamy robić.

— Najpierw wywęszcie wszystkie informację. Dam sobie rękę uciąć, że w waszych kontaktach znajdzie parę ciekawych i być może przydatnych informacji. Potem...cóż, będzie game over.

~~*~~

Z furią otworzył drzwi do nowego domu, nie zważając na inne osoby. Rozumiał wszystko, polecenia, i jak nowe zadanie, ale żeby od razu robić z nich kumpli?

Od powstania gangu, EXO-M i EXO-K nienawidzili się. To była nienawiść bez żadnych podstaw. Możliwe, że to było spowodowane, że obie drużyny miały swój własny sposób bycia? Każda z nich miała inny styl i inne poglądy. Nic ich nie łączyło, prócz wspólnego szefa. EXO-M zawsze przebywało w Chinach i tam robili porządek, a druga grupa sprawowała w Korei. Nie było żadnej potrzeby sprowadzania tamtej grupy do Seulu, zawsze K dawało sobie radę. Nie mieli bliższych kontaktów, bo po cholerę?

Ale nie zmieniało to faktu, że byli pieprzonymi profesjonalistami. Każdy z nich był gangsterem z krwi i kości. Lubili to co robili, nie czuli wyrzutów sumienia przy zabijaniu, może lekką nutę satysfakcji. Jednak nie mordowali często; dopiero wtedy, gdy Szef zlecił komuś zabójstwo. Ale ten mężczyzna musiał mieć konkretny powód, żeby pozwolić swoim pieskom wydostać się na zewnątrz.

Kim Jongin specjalizował się w zabijaniu kobiet. Jakkolwiek to brzmi, Kai zabijał te kobiety, bo miały ciekawą przeszłość. Jongin wykorzystywał swoją urodę i seksowność, w bardzo pożyteczny sposób. Owszem, zabijał, ale w delikatny sposób. Kiedy już załatwił interesy, szybko i cicho pozbywał się ofiary. Nikt nie wiedział jak, ale także nikt nie zdradzał swoich sekretów. Każdy z osobna był otoczony nutą tajemniczości.

Oh Sehun także niczego sobie dzieciak, angażował się w zabijanie ludzi starszych. A dokładniej mężczyzn, którzy mieli hobby wymyślania tajnych teorii spiskowych. Stare grzyby dogadywali się z młodym mężczyzną, bo miał kasę i ambicję, ale także był naiwny. A więc dlaczego potem w magiczny sposób znajdywano ich martwych? Sehun należał do groźnych osób z którymi nie warto zadzierać. Był uosobieniem spokoju i przeważnie milczał. Za to inteligentny, młody i przystojny. On też miał małe sekrety.

Dyo Kyungsoo wydawać się mogło, że mały, niewinny dzieciak, nieumiejący odnaleźć się w życiu. W prawdzie silny i niezależny, zabijający ludzi korporacji. Złodziei.

Byun Baekhyun stosunkowo miły lecz pyskaty, lubował w zabijaniu z klasą. Stosował różne środki, a jego ofiarami byli przeważnie mężczyźni po trzydziestce. Każdy mężczyzna skusił się na jego wdzięki, ale zanim ktoś zdążył się dobrać do jego tyłka, to już nie żył. Ci mężczyźni nie byli niewinnymi ludźmi, też mieli kilka morderstw na koncie. Zabójca zabijał zabójcę.

Kim Junmyun uosobienie anioła, zawsze pomocny. Zabijał z zimną krwią stare sknery, typy kobiet, które pomimo wieku nie umieją trzymać łap z daleka. Stare zabójczynie o których świat zapomniał. Suho zawsze dostawał się w ich łaski, bo przecież każdy chce mieć takiego mężczyznę. Junmyun umiał wykorzystać swój charakter i na tym korzystał. Jak mało kto.

Park Chanyeol zabijał najgroźniejszych przestępców. Nie jakiś wykwintnych ludzi, ale zawsze takich, którzy byli dobrzy w swoim fachu. Jednak Chanyeol umiał wytropić nawet najlepszego. Był łowcą.

Huang Zitao zabijał nie wypałów, ludzi, którzy starali się wspiąć na szczyt po trupach. Nie zawsze im się to udawało.

Kim Jongdae zabijał gwałcicieli. Nie to, że szedł na jakąś uliczkę i tam zabijał. Zabijał ludzi, którzy gwałcili w bardziej wyrafinowany sposób. Na przykład bogatych mężczyzn.

Zhang Yixing zabijał dilerów narkotyków. Ludzi, którzy podawali śmiertelne dawki lub jakieś inne proszki prowadzące do śmieci. Nie zabijał jednak tak zwanych normalnych dilerów. Nie miał po co.

Xia Luhan, delikatny dzieciak zabijał starych pryków, zleceniodawców porywania małych dzieci. Dostawał się w ich łaski poprzez swój wygląd oraz delikatne uosobienie. Czyste niewiniątko, nic nie znaczące i niegroźne. Ale z zimną krwią i pikantnym uosobieniu.

Kim Minseok zabijał premierów. Złodziei, ludzi żądnych pieniędzy i bezdusznych.

Wu Yifan specjalizował się w zabijaniu ludzi, którzy za dużo wiedzieli.

Ta dwunastka była przestępcami. Z dobrymi sercami.

~~*~~

Chanyeol wytarł włosy, po czym włożył klucze do kieszeni spodni. Zlustrował salon, aż w końcu jego oczy zatrzymały się na wysokim mężczyźnie. Wufan miał założone ramiona na torsie, a jego uważne spojrzenie przeszywało wszystko co napotkały. Kiedy zorientował się, że Chanyeol był w korytarzu, cicho prychnął. Park nie przejął się nim, wychodząc na zewnątrz. Zdążył się przyzwyczaić do obecności drugiego mężczyzny i jego humorów. Przez te dwa tygodnie nie odzywali się do siebie za wiele. Chanyeol tylko powyjaśniał mu parę spraw i pokazał okolicę Seulu.

Cała grupa M została wymieszana z K. Szef kazał to zrobić już jak zadomowili się w nowym domu. Byli niechętni do tego wszyscy, ale polecenie musiało zostać wykonane. Szef miał rację. Oni byli profesjonalistami i umieli zachować spokój. Nie musieli się kochać, oni musieli jedynie wykonać zadanie. To było najlepsze dla obu drużyn.

Chanyeol ruszył do garażu, po czym otworzył drzwi. Wsiadł do samochodu i czekał, aż Kris sam się wtoczy. Tylne drzwi zamknęły się z cichym sykiem, a sam mężczyzna usiadł wygodnie na fotelu.

— Mamy gdzieś się udać — mruknął Park, patrząc na twarz Wufana przez lusterko. — Dobrze wiesz co miał na myśli szef, mówiąc o naszych kontaktach.

— Tak wiem. Kai zdobył jakieś informację, tak?

Chanyeol westchnął.

— Skarbie, przez burdele przewija się sporo osób. Dziwki dużo wiedzą, a Kai potrafi zapłacić, żeby wszystko wyśpiewały.

— Hmm – Kris wykrzywił usta w uśmiechu. — Ale ty masz inne sposoby i inne wtyczki.

— Nie chcę nic ci mówić, ale każdy z nas ma gdzieś indziej znajomości — odparł, skręcając w uliczkę. — Jest nas dwunastu, pamiętaj.

Ich relację były dziwne. Odkąd zaczęli razem pracować, nie czuli nienawiści wobec siebie. Nie kłócili się, jedynie czasem wymieniali się kilkoma nieartykułowanymi słowami. Tak samo było z Baekhyunem i Tao; obaj współpracowali należycie i nie mieli wobec siebie jakiegoś dużego dystansu. Owszem był, bo nie ufali sobie, ale bardziej skupiali się na pracy niż opracowywaniu jakiegoś zamachu na siebie. Park dałby sobie rękę uciąć, że jak skończą zapoznawać ich wszystkich z Seulem, to on i Byun wylądują w parze.

Sam Kris był spostrzegawczy i mądry. Poważny tak samo jak Chanyeol, więc nie mogło się z nimi pożartować. Park cieszył się, że na razie może pracować z Wufanem, bo jak dojdzie do niego Byun, to może pożegnać ciszę i spokój.

— Wiesz, myślę, że trzeba będzie rozdzielić Sehuna i Luhana — odezwał się znów Yifan przerywając monotonną ciszę. — Coś nie idzie im dogadywanie się ze sobą.

Chanyeol uśmiechnął się i nacisnął pedał gazu.

— Trafili się zabójcy o odmiennych preferencjach — odpowiedział Chanyeol — Sehun jest poważny i lubi zabijać cicho, wiesz, bez żadnego hałasu. Zrobić to i mieć z głowy. Za to Luhan lubi się pobawić. Z tego co słyszałem jego ofiary umierają powoli, w cierpieniu.

— Luhan jest diabłem — Kris wcisnął się w fotel — Dobrze wiesz kogo zabija.

Chanyeol skinął głową, po czym zatrzymał samochód. Wysiedli z auta, Park zablokował go i stanęli przed bogatym apartamentem.

— Któż to jest, że musimy go osobiście odwiedzić? — zapytał zjadliwie Wu. Park skrzywił się na samo wspomnienie ohydnego człowieka z którym muszą się spotkać. — Bo coś myślę, że nie będzie rozmowy przy kawce.

— Masz rację — potwierdził Chanyeol, wciskając dłonie do kieszeni wąskich spodni. — To będzie poważna rozmowa przy drogim alkoholu.

Kris wzruszył ramionami. Park skorzystał z okazji i zapalił papierosa. Oparł się tyłkiem o maskę samochodu rozkoszując się gryzącym dymem.

— Palisz fajki? A nie cygara? — mruknął Kris wyjmując mu spomiędzy palców papierosa. Włożył sobie do ust i sam się zaciągnął. — Myślałem, że wolisz droższe marki.

— Daruj sobie — warknął. — Moja sprawa co palę. Chodźmy.

Park ruszył ku wejściu, a Kris ruszył w jego ślad. Chanyeol zadzwonił parę razy dzwonkiem, po czym wcisnął słonie do kieszeni czarnego płaszcza. Już po kilku minutach drzwi stały otworem, a w przejściu pokazała się młoda dziewczyna. Uśmiechnęła się uroczo.

— My do pana Kima — Chanyeol wyjaśnił, w duchu wywracając oczami. Nienawidził grać świętego.

— Tata jest zajęty...

— Umówiliśmy się z nim — sprostował. — Na dziś, na tę godzinę.

Dziewczyna westchnęła cicho, po czym wpuściła ich do środka. Kazała im się rozebrać, a gdy to uczynili zabrała ich ubrania wierzchnie. Po tej czynności zaprowadziła ich do gabinetu jej ojca.

— Tato, jacyś panowie do ciebie — poinformowała go. — Mówili, że są umówieni...

— Ach, tak, tak. Niech wchodzą.

Park po raz kolejny westchnął w duchu, mijając dziewczynę. Posłał jej krótkie spojrzenie, po czym znikł za drzwiami gabinetu. Pan Kim siedział na fotelu przy burku. Jego dopasowany garnitur świadczył, że wydał na niego sporo pieniędzy. Ułożone, czarne włosy odejmowały mu lat, a świdrujące oczy patrzyły na nich z pogardą pomieszaną ze strachem. Chanyeol wiedział, że mężczyzna przed nimi jest przerażony. Dobrze wiedział kim są i był także świadom, że są nieobliczalni.

— Dawno się nie widzieliśmy — zaczął Park. Powinien użyć zwrotu grzecznościowego i formalnego języka, ale nie dbał o to. On był bardziej przerażający niż pan Kim. — Mam pewną sprawę do ciebie.

— O co chodzi? — zapytał i wstał. — Chanyeol wiesz dobrze, że nie mogę ci cały czas pomagać. Jestem sędzią, do cholery, powinienem dbać o dobro ludzi, a co robię? Pomagam tobie, który jest przestępcą w najbardziej możliwym tego słowa znaczeniu.

— Nie gadaj głupot — uciął Park, machając ręką. — Sprawa prezentuję się o wiele gorzej niż ostatnim razem.

— Jak o wiele gorzej? — jęknął sędzia. — Zawsze przychodzisz do mnie z gorszymi rzeczami. Co teraz? Odkryłeś laboratorium kosmitów?

— Nie — Park uciął. Nienawidził go odwiedzać, bo zawsze robił mu wyrzuty. Co on poradzi, że był z wielu osób z których korzystał? — W mieście powstały gangi. Szef chce się ich pozbyć, ale nie wiemy o nich dużo.

— Z pewnych źródeł dowiedzieliśmy się, że reprezentanci tych gangów połączyli siły. Stworzyli organizację, aby robić co się żyw nie podoba. Nie zdziwię się, jak będziesz miał jakoś rozprawę w sądzie. To będzie istny harmider jak się ich nie pozbędziemy — wyjaśnił Wufan.

— Co mogę zrobić?

— Znajdź dla mnie wszystkie informację na temat jakiś typków spod ciemnej gwiazdy. Ostatnie notowania, ostatnie zatrzymania i tym podobne. Tylko o to cię proszę.

Sędzia skinął głową.

— Zostańcie na kolację! — zawołał, gdy usłyszał pukanie do drzwi.

~~*~~

Sehun wypuścił z ust powietrze i zerknął w ciemne niebo. Westchnął zirytowany, gdy po raz kolejny poczuł wibrację. Wyjął urządzenie z kieszeni i odebrał nawet nie patrząc.

— Znalazłem — powiedział głos po drugiej stronie. — Nie wiem czy już wiesz, ale te małe gangi zebrały się w jeden. Ich szefowie chyba mają z kimś na pieńku, że robią takie zamieszanie. Do policji już dotarła informacja o tym, ale nie mogą nic z tym zrobić, bo raz, organizacja jeszcze nic nie zrobiła, a dwa, nie mają dowodów. Czyli na razie macie psów z głowy. Więcej informacji nie ma, chyba, że gdzieś indziej będziesz szukał. Tu na górze za wiele nie zdziałasz.

­— Jeżeli ktoś z tych sukinsynów nie okaże się jednym z nich — potwierdził Oh. — No cóż, dzięki.

Sehun rozłączył się, a telefon z powrotem rzucił w głąb kieszeni. Powolnym krokiem ruszył w stronę domu.

~~*~~

A/N: Po pierwsze, wkręcam w to opowiadania Shinee. (tak mi tu pasowali, że nie mogłam się oprzeć...) Pierwszy rozdział to takie wprowadzenie. W sumie prolog też taki był, bo akcja się będzie rozkręcać. Gadałam już z kimś na temat tego ff i mam całą fabułę. Wybaczcie, że wyszedł taki krótki...niecałe pięć stron, no nic. Dłuższy by nie był, bo nie mam pojęcia co mogłabym tu wcisnąć. Dlatego też krótki, ale akcja będzie rozwijać się wraz z rozdziałami, więc...Napiszcie co sądzicie, co myślicie na ten temat. Jak mówiłam, moja ciemna strona się odezwała xDD Ale mam nadzieję, że temat nie jest dla Was za bardzo...obraźliwy? Nie wiem, nie każdemu może się spodobać motyw. Czekam na Wasze opinie. Aż się boję, ugh!

I ostatnia sprawa, już po pierwszym tygodniu mam urwanie głowy, egzaminy mnie wykończą, nauczyciele zawracają nam dupy co skutkuje brak czasu na cokolwiek. Może w weekendy coś mogę naskrobać, ale w tygodniu nie ma bata (nie mam czasu napisać czegokolwiek). Będę dodawać to co udało mi się napisać w wakacje, albo na końcówce tamtego roku szkolnego. Ale może uda mi się przysiąść i napisać po trochu. Dzięki, że ze mną jesteście, Wasze komentarze są dla mnie motywacją dlatego też staram się. Wielkie dzięki i mam nadzieję, że mi wybaczycie. Jednak trzeba się uczyć, żeby iść dalej >.< Rozdziały lub oneshoty będę dodawać w soboty lub niedziele, to zależy. Może się to zmieniać. I tylko raz w tygodniu.

Jeżeli ktoś z Was chce się ze mną skontaktować i pogadać, niekoniecznie na temat ff, lub po prostu mnie poznać, albo coś innego to niech pisze na moje gg 48386423, albo na emeil: mis.yogi.99@vp.pl. Ja nie gryzę i będę aktywna ^^