Touches - dotyk trzydziesty trzeci;

„Najpiękniejszych chwil w życiu nie zapanujesz. One przyjdą same.” — Phil Bosmans

«»

Spojrzałem przez okno, zastanawiając się co mam mu odpisać. Prawdę czy trochę go oszukać, by się o mnie martwił? W gruncie rzeczy, to, że się o mnie martwił było w pewien sposób przyjemne.

Spojrzałem na telefon i puste pole, gdzie miałem napisać swoją odpowiedź. W końcu westchnąłem i wystukałem parę słów.

Dziś wyjątkowo dobrze spałem, więc proszę się nie martwić.

Rzuciłem urządzenie na pomiętą pościel, sam się wygrzebując z ciepłego kokonu. Podszedłem do okna, by odsłonić zasłonki, które i tak przepuszczały złośliwe słońce. Dzień zapowiadał się piękny, tak samo jak moja przyszłość. Może pewne rzeczy nie były jeszcze pewne, ja czułem, że przeszedłem długą drogę i mogę z ręką na sercu powiedzieć, że wszystko teraz się układa.

Nie oczekiwałem odpowiedzi od mojego psychologa, więc po prostu zignorowałem telefon. Później sprawdzę, czy nie dostałem żadnej wiadomości. Minął dopiero jeden dzień od pamiętnego wieczora, a ja odczuwałem w jakiś sposób tęsknotę do jego osoby. Poza tym i tak się dzisiaj mieliśmy spotkać na naszej wizycie, więc moja nieuzasadniona tęsknota mnie w pewien sposób dobijała. Ale z tego co słyszałem, ludzie zakochani jak ja, odczuwaj tęsknotę nawet kiedy rozdzielą się na dwadzieścia minut. Może właśnie nie byłem aż tak szalony?

Z ciężkim westchnieniem ruszyłem na dół. Już na szczycie schodów słyszałem przekleństwa Claude i jakieś słowa piosenki. Camryn jak zwykle włączyła radio, tylko po to, by nie zwariować w obecności naszego przyjaciela. Claude naprawę był czasami nieznośny i nie było żadnego sposobu, by go zignorować.

— Co tu się dzieje? — zapytałem, patrząc na Claude, który majstrował coś przy swoim komputerze — znowu.

— Nic takiego — odpowiedziała. — Claude po prostu za bardzo się denerwuje w pewnych sprawach.

Wzruszyłem ramionami, zaglądając do lodówki. Nie miałem na nic ochoty. Jak szybko otworzyłem lodówkę, tak szybko ją zamknąłem. Wyjąłem jedynie jogurt owocowy, by jakoś przeżyć ten dzień.

— Dziś masz wizytę, prawda? — zapytała moja przyjaciółka, zupełnie ignorując obecność drugiego mężczyzny. Claude, nie wydaje mi się, by był w humorze dzisiaj.

— Tak — przyznałem.

Camryn uśmiechnęła się do mnie, po czym westchnęła, jakby już sama nie wiedziała co może powiedzieć.

— Idź lepiej do pokoju, bo jak sam widzisz, nasz wierny przyjaciel nie ma humoru i sądzę, że będzie sypał przekleństwami.

Po raz kolejny wzruszyłem ramionami, bo tak naprawdę nie miałem nic przeciwko. Sam byłem człowiekiem i wiedziałem, że nie zawsze ma się dobry dzień.

— A co z tobą? — zapytałem, po czym wepchnąłem sobie łyżeczkę z jogurtem do ust.

— Muszę coś porobić w kuchni, wiesz, obiad i te sprawy — mruknęła. — Nie przejmuj się, mam radio, a Claude przejdzie do południa, uwierz. Sam wiesz, że jak coś nie idzie po jego myśli z komputerami, to jest wkurzony na wszystko, tylko nie na nas.

— Masz rację — odpowiedziałem, uśmiechając się lekko. — Jak będziesz czegoś potrzebować, to mnie wołaj. I tak nie ma nic do roboty do południa.

Camryn zaśmiała się i popchnęła mnie w stronę schodów z łyżeczką w ręku i jogurtem.

Z westchnieniem opadałem na niepościelone łóżko. Słońce na dobre się obudziło, co powodowało, że nie byłem aż tak śpiący. Byłem dziś wypoczęty, tylko i wyłącznie przez przyjemny sen, który uspokoił mnie na tyle, że czułem się o wiele więcej dobrze niż dnia poprzedniego.

Odłożyłem kubek po jogurcie na szafkę nocną, od razu zabierając się za poszukiwanie telefonu, który tak namiętnie rzuciłem. Nie spodziewałem się żadnej wiadomości, ale po cichu chyba liczyłem choć na krótką odpowiedź.

Kiedy już odnalazłem swój cel, odblokowałem ekran, od razu zauważając ikonkę nowej wiadomości. Nieświadomie na moich ustach rozciągnął się uśmiech, a w moim wnętrzu rozpaliło się ciepło, którego nigdy z życiu nie czułem. Naprawdę czułem się szczęśliwy, nawet przez takie drobne gesty.

Dobrze, że spałeś. Wiesz, że nie możesz ignorować snu.

Wykrzywiłem usta w dziwnym grymasie. Jednak pamiętał ten drobny szczegół z naszej wieczornej rozmowy, huh? Ja sam uważałem, że to naprawdę nic nie wartego uwagi, ale Chanyeol twierdził inaczej. W pewnym sensie trochę bałem się, że się zdenerwuje. Jakoś się tak złożyło, że nie wiadomo kiedy wszedł do mojego życia, martwiąc się o takie małe rzeczy.

Dobrze, proszę pana. Będę pamiętać.

Ponowie odrzuciłem telefon na łóżko, podchodząc do biurka. Jak zwykle na nim panował bałagan. Ołówki, długopisy, kartki. Jednak lubiłem ten bałagan. Lepiej się w nim odnajdywałem niżeli w pedantycznym porządku. Nie wiem dlaczego, może dlatego, że w moim rodzinnym domu zawsze było nadmiernie czystko i tak bardzo nienawidziłem pedantycznej czystości. Wolałem zachować w swoim kącie swój azyl, niżeli nawet we własnym pokoju udawać kogoś, kim nie jestem. Wiele rzeczy pamiętałem jeszcze sprzed brania narkotyków i to, jak próbowałem stać się synek idealnym moich rodziców, ale teraz jak o tym myślę, mijaliśmy się z celem. W efekcie znienawidziłem pewne rzeczy i po części siebie, a rodzice i tak mnie nie traktowali jak człowieka.

Westchnąłem ciężko, podchodząc do okna. Było tak ciepło, że nie czułem zimna, a jedynie mocne grzanie słońca. Wiosna była naprawdę piękna i naprawdę się cieszyłem, że udało mi się wyjść z tego wszystkiego. Owszem, miałem blizny, nie tylko na ciele, ale też i na psychice, ale czułem się znacznie lepiej niż kilka miesięcy temu.

Dlatego próbowałem teraz żyć jak najlepiej.

Zostało mi tylko prawdziwe pogodzenie się z przeszłością.

«»

Popołudniowe słońce było nad wyraz ciepłe. Ludzie nie chowali się już w domach, tylko korzystali z uroków tak pięknej pogody i spacerowali. Kiedy jechałem autobusem patrzyłem jak małe dzieci bawią się na dużych placach przy fontannach. Ich śmiechy roznosiły się i nawet ja to słyszałem w autobusie przy otwartych oknach.

Kiedy wysiadałem z autobusu na moim przystanku była masa ludzi. Zacząłem kalkulować jak ludzie się zmieszczą i stwierdziłem, że będzie niesamowity ścisk.

Wzruszywszy ramionami, ruszyłem przed siebie. Znowu będę musiał czekać, ale teraz moja cierpliwość nie miała granic. Czekanie nie było dla mnie takie złe, nabyłem tę cechę, kiedy nie miałem innego wyboru jak czekanie.

Przywitałem się z kobietą z recepcji, a ona jak zwykle z uprzejmym uśmiechem odpowiedziała mi na moje powitanie.

Usiadłem na tym krześle co zawsze i po raz kolejny w ciągu tych kilu miesięcy zacząłem liczyć kropki. Nadal zastanawiałem czemu pojawiają się nowe, ale na razie nie szukałem odpowiedzi na to pytanie. Kiedyś pewnie się dowiem.

Minuty w pewnym stopniu leciały wolno. Może dlatego, że nie mogłem w pewnym sensie się doczekać spotkania z panem Parkiem, ale byłem trochę przerażony. Jak teraz to będzie wyglądać? Nie chciałem powtórki z rozrywki, kiedy nasze stosunki się ochłodziły. Teraz byliśmy na nieco innym poziomie niż pacjent-lekarz.

Nawet nie sprawdzałem godziny, kiedy z gabinetu wyszła ta sama kobieta co zawsze. Wydawała się naprawdę dziwna, w jej spojrzeniu było coś, co mnie martwiło.

Tak jak przez kilka ostatnich tygodniu, szla wręcz oburzona, a ja westchnąłem głęboko. Nie wydawało mi się, by Chanyeol gardził nią jako pacjentką, musiało coś być na rzeczy, że od kliku ostatnich tygodniu, ta pani była wręcz nadęta po tych wizytach.

Wstałem w niewygodnego krzesła i podszedłem do drzwi. Jak zwykle zapukałem i jak zawsze usłyszałem „proszę”.

Kiedy wszedłem do pomieszczenia, od razu zauważyłem łagodny uśmiech Chanyeola, ten sam, który najbardziej kochałem. Ten, co najbardziej zapadł mi w pamięć.

— Dzień dobry — przywitałem się, pochylając głowę w geście szacunku.

— Witaj, Baekhyunnie — odpowiedział mi. — Siadaj.

Wykonałem jego polecenie, zajmując miejsce na krześle. Rozejrzałem się, nic się nie zmieniło. Prócz bukietu kwiatów, rzecz jasna.

— Mieczyki — stwierdziłem, zauważając nowe kwiaty w wazonie. — Też piękne kwiaty — przyznałem.

— Podziwiam cię za to, że rozpoznajesz te wszystkie kwiaty — przyznał, odchylając się na krześle.

Wzruszyłem ramionami. Myślałem, że będzie bardziej niekomfortowo po naszym ostatnim spotkaniu i co się zdarzyło, ale wystarczył jeden uśmiech pana Parka, a wszelkie obawy i zmartwienia odchodziły jakby je ręką odjął.

— Najbardziej i tak kocham białe róże — wypaliłem.

Chanyeol zmarszczył brwi i wiedziałem, że podłapał temat. To jednak chciałem utrzymać w sekrecie.

— Dlaczego je lubisz?

Wiedziałem, że o to zapyta. W tych kwestiach był bardzo przewidywalny, tylko szkoda, że i tak znajdzie sposób by mnie zaskoczyć.

— To moja słodka tajemnica — powiedziałem, uśmiechając się lekko.

— Myślałem, że ja jestem dla ciebie tajemnicą — na jego ustach rozciągnął się uśmiech, który był kolejnym, który nie dawał żadnej odpowiedzi.

— Pan to już zupełnie inna sprawa — prychnąłem. — Potrzebuję więcej czasu, by pana rozgryźć.

— Lubię być czasem nieprzewidywalny.

Wiem, chciałem odpowiedzieć.

— Zauważyłem — mruknąłem.

— Więc będę — oznajmił.

— Co ma pan ma na myśli? — zdziwiony lekko przekrzywiłem głowę.

— To moja słodka tajemnica — powtórzył moje słowa, uśmiechając się znów łagodnie, jakby wiedział, że ten uśmiech mnie uspakaja.

Kolor pasteli w jego oczach, gdy to mówił, był bardziej wyrazisty.

«»

Przepraszam za litery ;-;