Touches - dotyk dwudziesty trzeci;

„Wiesz... gdy się jest bardzo smutnym, lubi się zachody słońca…” — Antoine de Saint-Exupery

«»

Wsłuchiwałem się w spokojne głosy psychologów, sam przy tym odpływając w głębiny moich myśli.

Sobota od samego poranka była pięknym dniem. Słońce zawitało już na dobre, a świat od nowa budził się do życia.

Wizyta mijała powoli, ale ja zamiast na niej się skupiać, odpływałem w zupełnie inne rejony swojego umysłu, a powinienem słuchać. Ostatnio nie mogłem się skupić na niczym, bo po głowie cały czas krążył mi pan Park i wyjaśnienia, które był mi winien.

— Zastanawialiście się kiedyś nad przyjaźnią? — to pytanie przywołało mnie do świata żywych, a spokojny ton sprawił, że prawie się wzdrygnąłem.

Rozejrzałem się po sali, ale nic nie przykuło mojej uwagi, prócz dwójki psychologów.

Znowu byli obaj. Jongin jak zwykle przeczesywał swoich łagodnym wzrokiem wszystkich po kolei, ale coś w tym jego spojrzeniu było delikatne i za nic w świecie nie czułem się skrępowany, gdy na mnie spojrzał.

Kiedy pytanie zawisło w powietrzu, wszyscy zaczęli na siebie patrzeć. Nasza grupa nie była opalona, ale tlące się w oczach uczucie sprawiało, że wydawali się dla mnie wyjątkowymi ludźmi. I choć tak bardzo nie znałem tych ludzi, to naprawdę się cieszyłem, że układamy sobie życie.

— No… przyjaźń to przyjaźń — ktoś powiedział.

Sehun pokręcił głową, po czym wstał ze swojego miejsca. Zaczął chodzić w tę i z powrotem, by po chwili stanąć.

— Człowiek w zasadzie nie potrzebuje wiele czasu, by zapragnąć przyjaźni — powiedział. — Po prostu przychodzi taki czas, że masz dość bycia samemu i pragniesz mieć przy sobie osobę, której będziesz mógł się wypłakać w rękaw. Mam rację? — spojrzał na nas, unosząc brwi.

Zgodziliśmy się z nim niechętnie, choć miał cholerną rację. To tylko chwila, by zapragnąć przyjaciela.

— Ludzie zawiązują przyjaźnie, tworzą więzy — mówił dalej. — Ale sama przyjaźń to uczucie, które dojrzewa powoli jak owoc — przerwał na chwilę. — Po co to mówię, zastanawiacie się. Ano po to, by wam coś przekazać — zamilkł powoli, a ja westchnąłem  w duchu powoli, bo wiedziałem, że jego słowa w pełni dotyczą mnie, tak jak innych na tym spotkaniu. — Jestem pewny, że macie przyjaciół. Nie wiem ile lat, miesięcy czy dni się znacie, ale przyjaźń to więź, która rozwija się bardzo powoli i nie można jej zaniedbać. Trzeba ją pielęgnować, by owoc, o który tak bardzo się zabiega, nie zgnił w przeciągu kilku sekund.

Przymknąłem powieki. Może lepie by było, kiedy porozmawiam z Camryn i Claude o moich wyjeździe? Bo mam wrażenie, że nie tylko ranię siebie, ale i ich, nie do końca mówiąc im o moich planach. I może Sehun ma rację, jeśli dalej będę to olewać, wszystko zgnije.

Reszta spotkania minęła szybko. Jongin rozmawiał z nami jak z najlepszymi kumplami, pytając się nas jak było na wizytach bez niego. Kiedy odpowiedzieliśmy, że nie było źle, wielce się naburmuszył, ale wiedziałem, że w żartach.

— Widzę, że nieźle się bawiliście beze mnie — fuknął, zakładając ręce na piersi, po czym odchylił się na swoim krześle.

Wszyscy zaśmialiśmy się i jak zwykle wróciliśmy do rozmów praktycznie o niczym. Na tych sesjach potrafiliśmy gadać bez końca o różnych błahych rzeczach, co mnie osobiście się podobało, bo jeśli byśmy cały czas rozmawiali o narkotykach to nigdy bym się z tego nie wyleczył.

Widząc gest Sehuna, zaczekałem jak wszyscy wyjdą. Znowu poczułem się nieswojo, ale nic nie poradzę na to, że pan Oh był jedynym, który wiedział o mojej sprawie z panem Parkiem. Ku mojemu zdziwieniu, Jongin również został.

Opadłem na jedno z krzeseł, widząc jak dwójka braci patrzy najpierw po sobie, później przenosząc wzrok na mnie.

— Nie wyglądasz na szczęśliwego, Baekhyun — zaczął Sehun, a ja miałem ochotę wyrzucić ramiona z frustracji, co uczyniłem, nie mogąc znieść już frustracji. Za dużo myśli, za mało odpowiedzi, tak.

— Nie mam powodu by być w jakikolwiek sposób szczęśliwy — burknąłem.

Cholera, byłem zły. Próbowałem rozgryźć Chanyeola, ale jak na złość, nie potrafiłem. Wciąż czułem się jak głupia zabawka, którą niedługo wyrzuci, a nie o to chodziło. Jak bardzo starałem się odciąć się od psychiatry, tak bardzo on wkradał się w moje serce. I już sam nie wiedziałem czy to jakieś ciepłe uczucia, czy tylko głupie urojenie. Chociaż w takiej sytuacji wolałbym by to było tylko zafascynowanie i zauroczenie, niżeli faktycznie prawdziwe uczucia.

— Coś się stało, że masz tak zły humor?

Spojrzałem na nich. Mogłem im zaufać? Przynajmniej im mogłem powiedzieć, co mnie trapi?

Chanyeolowi nie mogłem tego powiedzieć, bo to on głównie był powodem dla którego jestem w tak okropnym stanie uczuciowym. Nie wiedziałem jak mam to ugryźć, by nie było źle. Wiem, Chanyeol powiedział, że nie chce niczego robić za szybko, ale to nie zmieniało faktu, ze czułem się źle. Ja sam nie chciałem niczego zmieniać, bo właściwie co mogliśmy zmienić? Nic. Wiem tylko tyle, że jestem w jakim stopniu podobny do jego zmarłej żony, ale to nie nakarmiło mojej ciekawości i uczuć.  

Westchnąłem głęboko.

— Rozmawiałem z panem Parkiem i nie wiem co myśleć. Jestem zagubiony. Zaczynam powoli wariować.

Zapadła cisza.

— Cóż, Chanyeol to dość trudna osoba, ale to on sam musi ci wszystko powiedzieć. Ja nie mogę się w to mieszać — powiedział Sehun, a ja warknąłem pod nosem.

— Nic nie dostaje prócz kolejnych tajemnic! — wybuchnąłem w końcu. — Chciałem tylko wyjść z nałogu, a skończyłem w jakiś cholernym przedstawieniu!

Bracia popatrzyli po sobie, a ja zirytowałem się jeszcze bardziej.  

Przez przeszło siedem lat nigdy nie byłem aż tak zirytowany sytuacją. Teraz po prostu nie mogłem tego w jakikolwiek sposób ogarnąć i ten fakt mnie wkurzał. Nic nie wiedziałem, kompletnie nic. Jedynie co mi pozostało to tylko cierpliwie czekać na wyjaśnienia, których wcale nie musiałem dostać.

— Z Chanyeolem nie możesz rozmawiać o niczym — powiedział w końcu Jongin, podpierając swoją brodę na dłoniach. Jego czekoladowe tęczówki zostały wbite we mnie. — Bo życie jest zbyt krótkie, by tracić czas na rozmowy o niczym. Naucz się tego, a najprawdopodobniej szybciej uzyskasz odpowiedzi, których my nie możemy ci udzielić — uśmiechnął się. — Jestem jednego pewny. Musiałeś w nim coś zaszczepić, że aż tak bardzo go zafascynowałeś. Jeśli by tak nie było, nie traciłby czasu na rozmowy z tobą. Byłbyś dla niego zwykłym pacjentem.

«»

Humor popsuł mi się już kompletnie. Czułem się jak idiota, bo nic nie rozumiałem. Siebie, uczuć, ani tym bardziej Chanyeola. Nie dość, że jego oczy były dla mnie tajemnicą, to teraz on cały był owiany sekretami.

Wetknąłem dłonie do kieszeni bluzy, powoli idąc na przystanek. Pogoda była naprawdę cudowna, więc grzechem byłoby zmarnować ją nie spacerując. Czułem się o wiele lepiej niż klika miesięcy temu, więc takie spacery nie były dla mnie katorgą, a wręcz czymś co kochałem.

Naprawdę się cieszyłem, że powoli nadawałem swojemu życiu kształt. Mimo że nadal miałem bezsenność, to funkcjonowałem. Sporadycznie męczyły mnie koszmary, ale po wizytach nie było tak źle jak na początku. W pamięci został mi koszmar z ojcem, który mnie zabijał. Nie chciał wyjść mi z głowy i mimo że nie odczułem niczego fizycznie, stare blizny aż zapiekły na samo wspomnienie.

Nienawidziłem swojej rodziny. Jedynie co mi zostało to brat, który mnie wspierał. Nie żałuję w żaden sposób, że do niego zadzwoniłem tamtej nocy. Jestem za to wdzięczny Chanyeolowi i za wiele innych rzeczy.

Najbardziej bolał mnie fakt, że nie potrafiłem nikomu do końca zaufać. Po prostu wiedziałem, że jak kogoś pokocham, nie dam się dotknąć. Nosiłem na ciele wiele blizn, których się wstydziłem, choć sam sobie ich nie zrobiłem, ale wystarczyła sama świadomość, że je mam. Stroniłem się od wszelkich dotyków i to była moja największa słabość.

Dotyki.

Nie przeszłość, ale dotyki. Bo bałem się, że ludzie odbiorą mnie za kogoś, kim się stałem. Bo do pewnego momentu byłem tylko ciałem, które nosiło duszę, a nie człowiekiem. Chciałem mieć pewność, że trzymam w mocno w dłoni swoje człowieczeństwo, ale one było kruche i bałem się, że znów je stracę.

Naprawdę chciałem żyć jak inni, ale wiem, że to niemożliwe. Nie chciałem nikomu mówić o swoich problemach, ponieważ to była osobista sprawa, której nie chciałem rozdmuchiwać. Być może wstydziłem się tego, jak mnie traktowano i mówienie o tym sprawiało, że miałem ochotę zniknąć. Dlatego to był mój problem, z którym musiałem się uporać.

Westchnąłem ciężko i zawróciłem na przystanek. Wieczór był chłodny, ale wyjątkowo piękny. Mimo że oddechy malowały wzory na chłodnym powietrzu, słońce chyliło się ku horyzontowi powlekając na nim własne wyobrażenia. Chmury, które się pojawiły, zabarwiły się na różnorakie kolory.

Lubiłem zachody słońca. Tak jak wschody. Bo były pastelowe.

I byłem cholernie smutny.

Bo moje życie wciąż nie było takie jakie chciałem. Wciąż mi w nim brakowało. Może miłości, bo jej nigdy nie doświadczyłem. Już sam nie wiedziałem, ale było to cholernie przykre uczucie.

Czułem jak mój nos zamarza i wiedziałem, że robi się czerwony. Miałem na sobie tylko grubą bluzę, ale ona nawet nie dawała tyle ciepła jakby chciał. Na przystanku stało parę osób, nie za wiele, ale wciąż było ich sporo.

Kiedy autobus przyjechał, wsiadłem do niego, od razu lokując się na jakimkolwiek miejscu przy oknie.

Zacząłem liczyć.

Ale już sam nie wiedziałem co.

«»

Sami oceńcie ten rozdział, bo nie wiem. Dzisiaj nawiązałam w nim do tytułu.

Kto oglądał dramę „One Sunny Day”? Bo ja się wręcz zakochałam, no kocham takie klimaty.

Kocham Was ludki.