Touches - dotyk siódmy;

„Niewiele rzeczy tak bardzo oszukuje jak wspomnienia.” — Carlos Ruiz Zafon

«»

Znowu siedziałem na plastikowym, niewygodnym krzesełku, a mój kręgosłup ponownie wołał o pomstę do nieba. Obok mnie siedziała Camryn, jakby nie była obecna myślami tutaj ani nigdzie, gdzie mógłbym ją odnaleźć.

Spojrzałem na swoje dłonie — na wierzchu mojej prawej dłoni widniał duży siniak wynikający z nieumiejętnego wkładania wenflonu. Skóra nadal była szara i nie wydawało mi się, że miało się to zmienić w najbliższym czasie.

Nie pamiętam momentu, kiedy po prostu zemdlałem na schodach, ani tego, że prawie się wyziębiłem na śmierć. Ktoś zwyczajnie mnie znalazł w tym ciemnym zaułku i zadzwonił po pogotowie. W szpitalu spędziłem kilka dobrych dni, dochodząc do siebie. Puca do tej pory mnie bolą, ale nie tak jak kilka dni temu, kiedy w nocy praktycznie nie mogłem złapać oddechu przez palący ból.  

Myślałem, że Camryn i Claude na mnie nawrzeszczą i po prostu teraz prosto w twarz mi powiedzą, że nie jestem niczym więcej niż śmieciem — zamiast tego po prostu kazali mi nie robić im takich niespodzianek, inaczej to oni postarają się o to, że umrę śmiercią tragiczną.

To wcale nie poprawiało mi humoru ani samo poczucia. Camryn zawiadomiło mojego brata o całej sytuacji i on też mnie opieprzył, ale nikt nie wspomniał o narkotykach, jakby wiedzieli, że kiedyś się to zdarzy i to tylko kwestia czasu. Przede wszystkim sam miałem żal do siebie i plułem sobie w twarz czemu nie mogę być silny.

Przez to, że byłem w szpitalu przepadły mi wizyty, ale najmniej się tym przejmowałem. Przejmowałem się bardziej tym jak mam teraz spojrzeć w oczy mojemu terapeucie. Nie miałem ochoty ani odwagi podnosić się z tego krzesła — też nie posiadałem dużo siły, by samemu wejść. Nadal byłem słaby. Po chorobie i wzięciu narkotyku.

Zacząłem ponownie liczyć kropki. Wyszło mi ich sto pięć. Znowu o jedną więcej niż poprzednim razem.

Westchnąłem cicho i po części bezradnie, kiedy drzwi do gabinetu pana Parka się otworzyły, a po chwili wyszła młoda kobieta, tym samym mnie alarmując, że czas na wizytę. Nie chciałem tam wchodzić, ale dłoń Camryn zaciskająca się na moim przedramieniu uświadomiła mi, że muszę wejść.

Podniosłem się ociężale, niezdarnie i z mniejszą siłą niż dotychczas i prawie że wpełzałem do środka.

Na szklanym stoliku widniał bukiet fiołków. Miałem wrażenie, że za każdym razem jak tu przychodzę zastaję zupełnie inne kwiaty, jakby to miało dawać jakąś różnorodność. Westchnąłem ciężko, by sobie uświadomić, że moje przemyślenia są bezsensowne. To nie czas i miejsce by myśleć o zmianie kwiatków.

Chanyeol siedział za biurkiem, jak zawsze podtrzymując swoją brodę na koszyczku z dłoni. Przyglądał mi się skrupulatnie, z dozą czegoś czego nie potrafiłem nazwać. Może nawet nie chciałem o tym myśleć.

Usiadałem na krześle, czując ulgę w nogach. Dałbym się pokroić, że jeśli dłużej bym stał, upadłbym i nie sądzę, że cokolwiek by już pomogło.

— Dzień dobry — przywitałem się ponuro, zaciskając usta. Nie spojrzałem na psychologa.

— Dzień dobry — odpowiedział mi bardziej pogodnie. — Nie pojawiłeś się na dwóch ostatnich wizytach w zeszłym tygodniu — zauważył.

Nic nie odpowiedziałem, ale za to podałem mu specjalną kartkę ze szpitala. Był to wypis wraz z opisem co się zdarzyło. Myślę, że to powinno wyjaśnić, czemu mnie nie było. Tym bardziej, że ja sam straciłem wszelką chęć na wszelką rozmowę.

Zwyczajnie się poddałem, sądząc, że nic z tego nie wyjdzie.

Spojrzałem z dołu na psychologa. Studiował dokładnie kartę, a jego brwi powędrowały raptownie w dół, jakby czytał testament.

Odwróciłem wzrok, patrząc na swoje dłonie. Tak zniszczone jak całe moje życie — tak szare jak moje życie. Naprawdę miałem już tego dość i byłbym więcej niż wdzięczny jeśli nie musiałbym tego wszystkiego znosić. Głodu organizmu, powracającej i niekończącej się przeszłości i wszystkiego, co najgorsze i związane z całym szeregiem moich problemów.

— Baekhyun — głos mojego psychologa wyrwał mnie z odmętów umysłu i czarnych myśli, które nawiedzały mnie częściej niż nocne koszmary. A miałem ich więcej niż milion.

Każda sekunda snu była dla mnie katorgą. Miałem wrażenie, że nie śpię tylko zamykam oczy, by pozbyć się uporczywego szczypania. Ja wcale nie spałem i cierpiałem na własną odmianę bezsenności, która zabijała mnie z każdą sekundą prowizorycznego snu.

Uniosłem słabo głowę, patrząc na zmartwiony wyraz twarzy mężczyzny przede mną. Jego kąciki ust nie były  uniesione do góry, raczej jego wargi były zaciśnięte mocno, tak mocno, że prawie stworzył z nich wąską kreskę.

— Czy coś się stało? — zapytał mnie.

Pokręciłem głową, ale nie odezwałem się. To nic nie zmieni. Nic się nie zmieni.

Chanyeol westchnął głęboko.

— Czemu nie chcesz ze mną rozmawiać?

Poczułem ból w szczęce. Ostatnio bolało mnie wszystko, nawet te najmniejsze i najbardziej głupie miejsca w ciele.

— A czy to ma jakiś sens? — wychrypiałem, a Chanyeol spojrzał na mnie. Jego wzrok ponownie zrobił się tajemniczy, jakby coś w sobie ukrywał. — To nie ma sensu. Ciągłe wmawianie sobie, że wszystko będzie w porządku. Do tej pory co przeżyłem było linią porażek, a w życiu miałem zbyt wiele i za dużo porażek, by wierzyć, że wszystko się ułoży.

Zapadła cisza. Pan Park nie odzywał się, więc i ja zamilkłem. Studiował mnie wzrokiem, jakby chciał zobaczyć czy nie żartuję. Nigdy nie byłem dobry w żartowaniu i chyba to się nie zmieni. 

— Wiesz, że życie składa się z wielu bitew, ale kiedyś wygrasz wojnę? — zapytał. — Nie wiem co czujesz, fakt, ale chcę ci pomóc. Jestem tu, by ci pomóc. Jednak najważniejsze jest to, byś ty sam chciał i czuł, że chcesz coś zmienić.

Zacisnąłem usta.

— W tym rzecz, że zgubiłem gdzieś tę wiarę, panie Park. I nie sądzę, że kiedyś ją odzyskam.

Po wyjściu z gabinetu płakałem gorzej niż dotychczas. Camryn patrzyła na mnie zaniepokojona, nawet próbowała się o coś spytać, ale zrezygnowała z jakichkolwiek słów, kiedy zaniosłem się szlochem. Płakałem za cale moje życie. Za wszystko, co mnie spotkało. Za zmarnowane człowieczeństwo.

Nie sądzę, bym dożył do trzydziestu lat.

«»

Bolały mnie dłonie.

Bolało mnie praktycznie wszystko, ale się do tego nie przyznawałem.

Zima mijała powoli. Jakby w pewnym stopniu czas się zatrzymał, a nas — mieszkańców — ktoś zamknął w śnieżnej kuli, którą dostaje się na prezent w święta.

Sam zastanawiałem się, czy zrezygnowanie z terapii było dobrym podejściem, ale później uświadamiałem sobie, że nadal jestem slaby jak byłem. Miałem wrażenie, że nic się nie zmienia i wszystko soi w miejscu, włącznie ze mną. Nie ruszyłem się do przodu, ciągle tkwiłem w swojej skorupce. Nie umiałem się jej pozbyć.

Przypominały mi się czasy, kiedy zaczynałem brać. Tak samo izolowałem się od świata i tak samo pragnąłem spokoju, a głębi duszy wręcz błagałem, by ktoś zauważył moje cierpienie. Samotność jest okrutna, potrafi zniszczyć nawet najsilniejszego człowieka.

Któregoś dnia grudnia wybrałem się na spacer. Na pewno było to w południe, ale dokładnej godziny nie pamiętam. Usiadłem na ławce, która była lekko wilgotna przez śnieg, jednak resztki roztopiły się i przemokły przez moje spodnie.

W pewnym momencie ktoś się do mnie dosiadł.

Nawet nie spojrzałem.

«»

a/n: dziś trochę krócej i nie wiem… chyba znowu zjebałam. Sama mam problemy typu zdrowotnego, więc sama załamuję ręce nad swoją chorobą. Mam nadzieję, że mi wybaczycie tak spierdolony rozdział, kiedyś wezmę go na korektę i wybaczcie, proszę, za błędy. Zapraszam również do zakładki "Fuck, you`re so hot".