Lalkarz

Lalkarz, Hunhan, au, lekki fluff, angst, nadprzyrodzone

A/N: Na pomysł wpadłam, kiedy prowadziłam uroczą konwersację z moją młodszą siostrą, która czasami wygląda jak lalka. Ale dlaczego Hunhan? A bo dlatego, że Luhan pasował mi do roli lalki.

Ten oneshot nie jest taki długi, bo ma cztery strony, ale mam nadzieję, że Wam się spodoba, miśki. Witam nowych obserwatorów – Lusia oraz Buki Buk. Wow, jest nas coraz więcej i się z tego powodu cieszę! Tak, ostatni oneshot, tsk. Dodaję go, bo skończyłam go dzisiaj. Chcę dodać jak najwięcej, bo w roku szkolnym zapewne nie będę mieć czasu, bo szykuję się dla mnie ciężki rok. Ale co tam! Nie zostawię Was na długo, bo bez pisania nie mogę długo przetrwać. Jak jeszcze byłam młodsza to na lekcjach się pisało, więc...Damy radę! A teraz życzę miłego czytania!

Edit: 7 października, 2014 rok. (poprawienie drobnych błędów)

1

Mówili, że lalki są piękne, że nikt i nic nie dorównuje im w urodzie. Może mieli rację. Może mieli cholerną rację, mówiąc iż lalki są piękne. Są, nikt temu nie zaprzeczy, ale też nikt nie zwracał uwagi kto je wykonał. Jakie uczucia musiał włożyć pewien człowiek, który wykonywał swoje dzieła, jakich materiałów musiał użyć.

Tak naprawdę lalkarz stał w cieniu swoich dzieł.

Sehun tak naprawdę nie miał żadnej pracy. Nie miał zainteresowań, nie miał stałego zajęcia. Lubił się za to bawić wszystkim co ludzkie; uczuciami i ciałami. On nie miał rodziny, mieszkał sam na obrzeżach tej głupiej wsi strugając lalki. Siedział całymi dniami nad drewnem próbując stworzyć coś pięknego. Wydłubać oczy, nos, całą twarz. Lalki w jego wykonaniu nie były tylko z drewna, porcelana też zawitała w jego rękach, ale szybko się tłukła. Porcelanowe laleczki miały największe powodzenie u małych dzieci i kobiet. Drewniane dla tych co nie mieli funduszy, aby kupić sobie wyrafinowaną lalkę. U Sehuna nawet lalka z drewna miała to coś. Jego dzieła podbijały sporą liczbę ludności, miał powodzenie w większych miastach, ale nigdy się nie sprowadził do żadnego z nich. Wolał swoją chatkę na obrzeżach tej wsi, gdzie nie słyszał szmerów rozmów bogatych ludzi. Wolał wsłuchiwać się w szum drzew, lub monotonnego stukania deszczu. Te różne dźwięki napawały go spokojem oraz weną, gdzie tworzył kolejną lalkę.

W jego domu, na półkach, w małym magazynku stały czy siedziały lalki. Patrzyły się na ponury wystrój domu swoimi szklanymi oczami. Dzieła tonęły w jedwabnych strojach oraz kolorach, które zostały na nie nałożone. Patrzyły się na to bez żadnego ruchu. Bez żadnego uczucia.

Lalki nie miała prawa żyć.

Sehun westchnął i stanął na równe nogi. Ta lalka była jego największym dziełem, który udało mu się stworzyć. Porcelana odbijała lekkie promienia słońca, które jakimś cudem przedarły się poprzez ciężkie, ciemne zasłony. Właśnie te promienie nikły w blond kosmykach i nieruchomych oczach, które miały kolor parzonej kawy. Lalka była nieco niższa od lalkarza i stała podtrzymywana na drucie. Chłopak-lalka został ubrany w miękki smoking spod którego wystała śnieżnobiała koszula i czarna muszka. Porcelanowa twarz, bez żadnej skazy i innej niedoskonałości prezentowała się nienagannie. Sehun mógł być dumny ze swojego dzieła.

Przejechał jeszcze pędzlem umoczonym w różowej farbie po nijakich ustach lalki. Zadowolony uśmiechnął się i wytarł małą kropkę z jej policzka. Wrzucił pędzel do słoika z wodą, powiesił ubrudzoną szmatę na starej rurze i przypiął plakietkę z imieniem swojej lalki do jej ubrania.

Luhan.

6 maja, 1820 rok.

Sehun założył cylinder, po czym opuścił swoją chatkę. Przebrnął przez kamienną drogę i już siedział w powozie. Nasunął kapelusz i spod przymkniętych powiek przyglądał się mieszkańcom wsi. Jego bystrym oczom nie umknęły starsze kobiety, które ustawiały warzywa oraz owoce na straganach. Małe dzieci biegały na około tego wszystkiego, śmiejąc się głośno. Sehun zacisnął usta. Wolał siedzieć w domu i dopracowywać swoje dzieła niż iść na spotkanie z burmistrzem. Sehun nigdy nie lubił tego typu spotkań, nie cierpiał przebywać wśród ludzi. Jego jedynie obchodziły opinie na temat swojego dzieła, aniżeli durnej rozmowy na temat finansów czy tego typu rzeczy. Niestety, zawsze Sehun musiał chodzić na takie spotkania, bo miał sprawny umysł i umiał rozgryźć jakieś problemy. Albo uczestniczył w regularnych zebraniach, gdzie wszystko musiało przejść rutynową kontrolę.

Lalkarz znów poprawił cylinder i wysiadł z powozu. Przemierzył szybko wąską ulicę, po czym wszedł do ratusza. Przywitał się grzecznie z kobietą i udał się do sali obrad. Jego czarny płaszcz cicho szeleścił, zakłócając ciszę panującą w tym budynku. Nigdy nienawidził tutaj przychodzić.

Pokręcił głową i nacisnął klamkę. Kiedy ta gładko ustąpiła, wszedł do środka witając się cicho ze wszystkimi zgromadzonymi. Usiadł na krześle obok syna burmistrza – Park Chanyeola, który stukał w zamyśleniu palcami o blat.

Sehun westchnął, zamykając oczy.

Wchodząc do domu jego ciało ogarnęło nieprzyjemne zimno. Gdy wracał do swoich kątów zaczął padać deszcz, a na dworze zrobiło się zimno. Majowe dni nie były przyjazne dla mieszkańców tego małego miasteczka.

Sehun zrzucił swój płaszcz oraz cylinder. Wszedł do niewielkiego salonu i zajął się rozpalaniem ognia. Po parunastu minutach ogień wesoło tańczył, a w izbie zrobiło się jaśniej. Sehun mruknął cicho, po czym udał się do kuchni, aby nastawić wody na herbatę. Wziął kubek, nasypał kilka łodyg herbaty, po czym udał się do swojego magazynu. Już w progu czuł, że coś jest nie tak, a gdy znalazł się na środku pomieszczenie, jego ciało ogarnęło przerażenie. Tam gdzie stał Luhan było puste miejsce, jedynie drut, który otrzymywał lalkę dyndał smętnie. W magazynie było ciemno oraz zimno. Sehun jeszcze nigdy w życiu nie był tak przerażony patrząc na to miejsce. Tym bardziej, że czuł na sobie czyjś wzrok Odwrócił się powoli utrzymując swój krzyk w gardle. W jego oczy wpatrywały się jeszcze jakieś, koloru parzonej kawy. Świeciły się lekko pośród tej ciemności. Lalkarz odwrócił swoje ciało do osóbki, która ukrywała się w najciemniejszym kącie tego magazynu.

— Hej, możesz wyjść — powiedział cicho Sehun, aby nie spłoszyć tego kogoś. — Nic ci nie zrobię, przysięgam!

W kącie coś się poruszyło, aż w końcu do uszu lalkarza dotarł urywany i nierówny oddech. Głębokie westchnienie. Sehun wyciągnął dłoń, co tylko zachęciło osobę to wyłowienia się z ciemności. Lalkarz nie mógł uwierzyć własnym oczom, kiedy jego lalka poruszała się bez żadnego sterowania, a nie tak dawno temu martwe usta biorą kolejny długi wdech. W końcu Luhan stanął i podniósł na niego wzrok, w jego oczach tańczyły iskierki życia, a na różowych ustach pojawiły się lekkie bruzdy, kalecząc ich doskonałą gładkość. Na idealnej białej skórze policzków pojawiły się wypieki, zapewne z zimna. Luhan zaciskał dłonie na swoim ubiorze, patrząc niepewnie na swojego stwórcę.

— Boże — lalkarz wykrztusił. — Dlaczego...?

— Nie możesz uwierzyć, że oddycham, jest mi zimo i żyję, prawda? — lalka odezwała się, zaskakując Sehuna delikatnością głosu. — Pozwól, że ci to wytłumaczę, ale możemy stąd iść? Jest naprawdę zimno.

Lalkarz skinął głową, po czym wskazał drzwi. Luhan ze zwinnością przekroczył próg i wsunął się do kuchni. Usiadł na krześle, a Sehun wziął przez ścierkę gorący czajnik. Zalał wodą herbatę, po czym powtórzył proces, kiedy przyszykował kolejną filiżankę.

— Lalki czasami żyją. Albo nie, one tak naprawdę nie są nawet w połowie żywe — zaczął Luhan. — W tym ciele, już ciele, za chwilę ci wytłumaczę, zagnieździł się duch. Raczej wykorzystałem, to co stworzono. Nie miej mi tego za złe, ale czasami duchy szukają pojemnika, lalki dają czasami taką możliwością. Ludzie zwykle mówią na to opętanie czy coś. Owszem, jestem lalką, to się nie zmieni, ale żyję, poruszam się i tak dalej. Posiadam wszystkie funkcje do życia. A jak już wspominałem to jest ciało; pojawiły się struktury jak u człowieka, nie jest tak idealna i gładka w dotyku jak przedtem. Nie jest to czysta porcelana.

— Nie rozumiem — przyznał lalkarz.

— Nie długo odzyskasz swoją lalkę — powiedział Luhan. — Nie potrzebowałem ciała, dobrze mi było jako duch.

— Ale czy ty miałeś kiedyś ciało?

— Nie — odparła lalka. — Nie znam żadnych czynników, odczuć, uczuć, ani nic z tych rzeczy. Tak na dobrą sprawę masz lalkę, która mówi i rozumie co się dzieje — Luhan uśmiechnął się. — Wybacz, jeżeli coś sprawiło ci zawód czy coś, co mogło cię zdenerwować.

2

26 czerwiec, 1820 rok.

Sehun trzymał w dłoniach szklankę z czystą wodą i wpatrywał się w piękną twarz Luhana. Odkąd jego lalka ożyła w magiczny sposób, z samotnego życia lalkarza zostało wspomnienie. Nawet pogoda dopisywała, słońce już od dobrych paru dni świeciło dając przyjemne ciepło, przez co Luhan uczył się więcej.

Lalka siedziała na miękkiej trawie, patrząc na motyla, który latał swobodnie woku jej postaci. Mimo, że Luhan powiedział, że niedługo Sehun odzyska lalkę, to z każdym dniem poznawał coraz więcej świata i przyzwyczajał się do niego. Lalkarz jakoś też nie narzekał na dodatkową obecność. Luhan nie przypominał już tak bardzo porcelanowej lalki, bo Sehun miał okazję dotknąć jego dłoni. Była ciepła i lekko szorstka w dotyku przez co lalkarz potwierdził, że nie jest to zimna porcelana z której stworzył lalkę.

Luhan podniósł się z trawy, po czym chwycił swoją marynarkę. Uśmiechnął się na widok Sehuna w progu. Skocznym krokiem ruszył do domu, gdzie Sehun zdążył wejść. Luhan uśmiechnął się szeroko, rzucając wierzchnie odzienie na małe, drewniane krzesło.

Luhan lubił patrzeć jak pracuje Sehun.

3

4 sierpnia, 1820 rok.

Luhan siedział na małym łóżku, wpatrując się w swoje dłonie. Jego ręce były zimne, a zdrowe rumieńce zastąpiła bladość.

— Już na mnie czas, Sehunnie — szeptał do siebie. — Nawet nie wiesz jak bardzo chcę zostać wraz z tobą. Chcę być blisko ciebie — mówił cicho, a do jego oczu napływały łzy.

Luhan nie wiedział kiedy do pokoju wszedł Sehun. Chciał tylko poczuć ostatni raz jego ciepło. Silne ramiona oplotły jego wątły pas, a miękkie usta przywarły do jego, ciepłych i jeszcze ludzkich. Luhan płakał, kiedy ręce jego lalkarza badały jego skórę, kiedy szeptał, że go kocha. Płakał zalewając białą poduszkę gorącymi łzami.

A kiedy wszystko się skończyło, a na ustach zamarły dwa słowa, pozostał tylko żal.

Porcelanowa laleczka znów zawitała zimne progi zimnego i ponurego domu lalkarza.

4

6 maj, 2014 rok.

Chłopak przemierzał ruchliwe ulicę Seulu, patrząc na wystawy w sklepach. W końcu jego oczy napotkały lalek, które siedziały na szklanych półkach wystawy. Przesunął wzrokiem po idealnych rysach kukiełek, aż w końcu zatrzymał wzrok na oczach jednej z nich.

Uśmiechnął się gorzko, po czym ruszył biegiem na zajęcia.

W ciemnym rogu sklepu stała samotna lalka, a na jej białych policzkach zostały ślady łez.

A lalkarz?

Lalkarz właśnie biegł.